Associated Press |
Η διαδικασία είχε ξεκινήσει από το 1961 με τη δημιουργία των Ενωμένων Επαναστατικών Οργανώσεων (Organizaciones Revolucionarias Integradas - ORI), που αποτέλεσαν το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενωμένου πολιτικού εργαλείου της Επανάστασης. Αυτές τις συναποτελούσαν το Επαναστατικό Κίνημα της 26ης Ιούλη, με ηγέτη τον Φ. Κάστρο, ιδρυτή του Επαναστατικού Στρατού, το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα (που ήταν η μετεξέλιξη του πρώτου ΚΚ Κούβας) με ΓΓ του τον Μπλας Ρόκα και το Διευθυντήριο 13 Μάρτη, με ηγέτη τον Φάουρε Τσομόν.
Ακολούθησε η πρώτη ενοποίησή τους στις 26 Ιούλη του 1962 με τη δημιουργία του Ενωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας, που δημιούργησε Οργανώσεις Βάσης σε όλη τη χώρα και από τις 3 Οκτώβρη μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας. Ηταν η ίδια μέρα που ο Φ. Κάστρο ανάγνωσε τη γνωστή επιστολή του αποχαιρετισμού του θρυλικού επαναστάτη Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, που έφευγε από την Κούβα για τη Βολιβία όπου και δολοφονήθηκε από την αμερικανική CIA και ντόπια φερέφωνά της, τον Οκτώβρη του 1967.
Αργότερα, μετά από μια πορεία ενδυνάμωσης του κόμματος και ριζώματος μέσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, το 1976 όταν πραγματοποιήθηκε το λαϊκό δημοψήφισμα για το νέο Σύνταγμα της χώρας, όπου συμμετείχε το 98% του πληθυσμού, εγκρίθηκε με 97,7% ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος στην κουβανική κοινωνία. Στο άρθρο 5 του Συντάγματος κατοχυρώνεται ρητά ότι: «Το ΚΚ Κούβας, στις βάσεις της παράδοσης του Χοσέ Μαρτί και του Μαρξισμού - Λενινισμού, είναι η οργανωμένη πρωτοπορία του κουβανικού έθνους. Είναι η ανώτερη καθοδηγητική δύναμη της κοινωνίας και του κράτους, που οργανώνει και κατευθύνει τις κοινές προσπάθειες προς την κατεύθυνση των υψηλών στόχων της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην προοπτική της κομμουνιστικής κοινωνίας».
Στο πολιτικό σύστημα της Κούβας, που βασίζεται σε μια διαφορετική δημοκρατία που προϋποθέτει την πιο ευρεία λαϊκή συμμετοχή, το ΚΚ Κούβας δεν παίρνει μέρος ως κόμμα. Στελέχη και μέλη του, όπως και μη κομματικοί προτείνονται μόνο στις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές και τους δήμους ως υποψήφιοι και με μαζική ψηφοφορία ο λαός αποφασίζει για το ποιους θα εκλέξει σε όλα τα όργανα της Λαϊκής Εξουσίας, από το δήμο και την περιφέρεια μέχρι την Εθνοσυνέλευση, τη Βουλή, που εκλέγει την κυβέρνηση.