ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ: «Οι συναινέσεις ως γνωστόν δε χαρίζονται. Επιτυγχάνονται μέσα από προϋποθέσεις και διασφαλίζονται μέσα από συμπεριφορές. Και προκειμένου για το Ασφαλιστικό, οι όροι από πλευράς κομμάτων και κοινωνικών φορέων ήταν και παραμένουν σαφείς: συγκεκριμένες κυβερνητικές προτάσεις για τα υπό συζήτηση θέματα και ρύθμιση των οφειλών της κυβέρνησης προς τα ασφαλιστικά ταμεία» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΟΥΤΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΟ: «Πώς πετυχαίνει μια κοινωνική ομάδα τους στόχους της, όταν η πολιτική εξουσία επιδιώκει ρύθμιση ζωτικών προβλημάτων, όπως είναι το Ασφαλιστικό; Διά της σιωπής και αρνούμενη τον διάλογο; 'Η με την έντονη προβολή των θέσεών της και των επιχειρημάτων της; Χωρίς βέβαια αυτό να αποκλείει την προσφυγή σε κινητοποιήσεις, αν η κυβέρνηση κωφεύσει στα αιτήματά της» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ: «Οταν το πρόβλημα ανέκυψε στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του '80, τα δύο κόμματα απέφυγαν την πολιτική εκμετάλλευση και συμφώνησαν στην αναγκαιότητα αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67, κάτι που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια. Πρόσφατα στη Γαλλία ο Σαρκοζί μίλησε με ειλικρίνεια στον λαό, εξήγησε το αδιέξοδο και υποσχέθηκε λιγότερα, όχι περισσότερα οφέλη. Στην Ελλάδα κανείς δεν τολμά να εξηγήσει, για παράδειγμα, ότι είναι παράλογο κάποιες γυναίκες να συνταξιοδοτούνται στα 60. Οπως είναι φυσικό, η Ευρ. Επιτροπή απαιτεί εξίσωση των ορίων μεταξύ ανδρών και γυναικών και ακούγεται μάλλον προκλητικό τη στιγμή που τα ταμεία βρίσκονται σε αδιέξοδο, να σκέπτονται κάποιοι ότι η εξίσωση μπορεί να γίνει "προς τα κάτω"» (ο Αθ. Ελλις στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).