Από τα πρώτα δέκα λεπτά σου έρχεται να σηκωθείς και να φύγεις. Δεν αντέχεις να βλέπεις έναν λιανό άνθρωπο με ένα μικρόφωνο στο χέρι, όπως κάνει ο Λαζόπουλος, να λέει «διάφορα» στη σκηνή, μόνος του, για μιάμιση περίπου ώρα! Ομως, λες «άσε να δούμε τι θα γίνει παρακάτω» και χωρίς να το καταλάβεις φτάνεις στο τέλος. Ο Τζον Γουότερς, ο σκηνοθέτης υποταινιών, «καλτ» τις ονομάζει το σύστημα, σε έχει κερδίσει. Τον ακούς μέχρι το τέλος!

Και τι σου λέει ο «σεμνός» αυτός κύριος; Σου λέει διάφορες βρισιές, διάφορα κουτσομπολιά, διάφορα μικροπολιτικά. Σου τα λέει, όμως, με αρκετό χιούμορ και με πολύ καλό γούστο! Είναι κρίμα ότι τα «θέματα» που θίγει δε μας είναι όλα γνωστά (όπως είναι στο αμερικανικό κοινό).

Δεν ξέρω, βέβαια, αν αυτό το πείραμα, μπορεί να λογιστεί ταινία! Αν ο θεατής, ο οποίος θα πληρώσει το ακριβό εισιτήριο, θα κάνει (μέσα του) απόσβεση.