Ολοι οι ταξιτζήδες δεν αντιπροσωπεύουν τον ταξιτζή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, μια ταινία που γυρίστηκε το 1976. Ο χρόνος του γυρίσματός της κερματίζει το χρόνο, αν όχι το νου μου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αναρωτιέμαι, αν η ζωή, η τέχνη, έχουν τις δικές τους δεκαετίες που αποτυπώνονται πάνω σε ατομικά και παγκόσμια γεγονότα. Ο ταξιτζής, πριν γίνει αυτό στην καθημερινή του ζωή, ήταν πεζοναύτης στο Βιετνάμ.

Εκεί τα είχε δει όλα: Οχι μόνο τις βόμβες, τις μάχες, τους νεκρούς, τους ακρωτηριασμένους, τους ντοπαρισμένους, την καταστροφή μιας μακρινής χώρας και του λαού της, αλλά και την πορνεία, την εκμετάλλευση, την προδοσία, όλες τις κοινωνικές ασθένειες που κουβαλάει μαζί του ένας κατακτητικός στρατός. Ολα αυτά, σε άλλες διαστάσεις, τα βλέπει πίσω από το τιμόνι του ταξί που οδηγεί τις νύχτες στη Νέα Υόρκη. Τρελαίνεται. Με τη θεοποίηση του ατόμου, έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να γίνει τιμωρός των βρώμικων, των διεφθαρμένων που περπατάνε τις νύχτες στα πεζοδρόμια ψάχνοντας τους σάπιους.

Δεν έχω εικόνα, ή εμπειρία, ή έστω και μακρινή ανάμνηση για τη συμπεριφορά των ταξιτζήδων στην κατακτημένη Αθήνα τη δεκαετία του '40, ή του '50 με τις φυλακές και τα ξερονήσια, ή του '60 με τις πολιτικές αναταραχές και την εγκαθίδρυση της χούντας τον Απρίλη του 1967, και τις υπόλοιπες δεκαετίες τις μοιραζόμουν σε διάφορες χώρες ή περιοχές του κόσμου. Τα τελευταία τριάντα χρόνια με τον πληθυσμό της πρωτεύουσας να αυξάνει σε γοργούς ρυθμούς, επήλθαν και κάποιες κοινωνικές, πρόσκαιρες, αν όχι στιγμιαίες, συγκρούσεις ανάμεσα στους πολίτες ακόμα και στους εργαζόμενους, αφού η αλληλεξάρτηση είναι αναπόφευκτη.

Ο οικοδόμος για να πάει στην οικοδομή, ο εργάτης στο εργοστάσιο, ο υπάλληλος στο γραφείο, θα χρησιμοποιήσει ένα από τα μέσα μεταφοράς, που τα οδηγούν άλλοι εργαζόμενοι. Ολοι πιεσμένοι εξωτερικά και εσωτερικά από τα καθημερινά προβλήματα στον τόπο δουλιάς, το ανεπαρκές μεροκάματο, την ανασφάλεια της οικονομικής σταθερότητας, στην οικογένεια με παιδιά στο σχολείο ή μεγαλύτερα και άνεργα, συχνά ξεσπάμε ο ένας στον άλλο, συνήθως στον πιο κοντινό μας...

Μπήκα σ' ένα ταξί από το Σταθμό Υπεραστικών Λεωφορείων και έδωσα στον οδηγό τη διεύθυνσή μου. Το ραδιόφωνο εξέπεμπε ελαφριά μουσική, αλλά δεν την πρόσεχα, απορροφημένη μάλλον από την κίνηση ή τη βραδύτητα ή τη στασιμότητα του κυκλοφοριακού ρεύματος. Ο ταξιτζής θα είχε συμπληρώσει το μισό του αιώνα, υπομονετικός και ευγενικός, με κοίταξε από το μικρό παράλληλο καθρέφτη του οδηγού και είπε: -- Πολύ σύντομα δε θα μπορούμε να οδηγούμε σε αυτή την πόλη. --Ποιος ραδιοφωνικός σταθμός είναι αυτός; τον ρώτησα αποφεύγοντας τη συνέχεια μιας τέτοιας συζήτησης που εκείνη τη στιγμή, ή και άλλοτε, νόμιζα ότι δεν οδηγούσε πουθενά. -- Ο «902 Αριστερά στα Εφ Εμ», απάντησε. Γιατί, δε σας αρέσει; -- Και πολύ, μάλιστα. -- Αν δε σας αρέσει, μπορείτε να ανοίξετε την πόρτα και να κατέβετε, είπε σοβαρά. Δε θέλω να μου πληρώσετε ούτε τη σημαία. Χαμογέλασα βλέποντας νοερά τη δική του σημαία.