Οδηγός ο Νίκος. Κουβέντα για τα μεροκάματα, για τα δεκαπέντε χρόνια στο τιμόνι, τα ατυχήματα που έχουν δει τα μάτια του στους άθλιους ελληνικούς δρόμους, τις υπερωρίες, την άδεια του καλοκαιριού, που «δεν είναι μεγαλύτερη από δέκα μέρες, γιατί πέφτει δουλιά». Μικρή διαδρομή, μεγάλη κουβέντα. Στο τέλος αφήνουμε στο παμπρίζ ένα «Ριζοσπάστη», «για να διαβάσεις το βράδυ που θα πας στο σπίτι σου». Και σαν να τον περίμενε από καιρό, μας μοιράζει απλόχερα ένα πελώριο «ευχαριστώ, να 'στε καλά», λες και του χαρίζαμε 15 μέρες άδεια, να πάει να ξεκουραστεί από τα χιλιόμετρα του Αυγούστου.

Η κουβέντα ανοίγει. Μας λέει για τους άνεργους φίλους του, για τα εργοστάσια που έκλεισαν στην περιοχή του, για τους αγρότες, για τα νέα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για τα ταξί. Δυο πτυχία πληροφορικής κρεμασμένα στον τοίχο του σαλονιού, περιμένουν να βρουν την αξία τους στην αγορά εργασίας. «Αλλα όνειρα είχα, αλλά έλα που πρέπει να ζήσω».

«Αλλάζει ο κόσμος;», ρωτάει διστακτικά. Αντιστρέφουμε την ερώτηση. «Κοίτα να δεις. Υπάρχει οργή και αγανάκτηση. Ενας φίλος μου δουλεύει σε σούπερ μάρκετ. Πάει ο άλλος για ένα πράγμα και τρώει μια ώρα να βρει το φτηνότερο. Ολοι φωνάζουν. Δε βγαίνει ο κόσμος. Ερχονται και εκλογές...».

Εχουμε πολλή δουλιά μπροστά μας. Να σηκώσουμε τα μανίκια, χωρίς να περάσει ούτε ένα λεπτό χαμένο. Να μη μείνει κανένας Νίκος χωρίς το «Ριζοσπάστη», να φτάσει η πρόταση του Κόμματος σε κάθε Θανάση.