Εδώ Πολυτεχνείο... Στα βήματα του Νοέμβρη του 1973. Η εξέγερση δεν ανήκει στο χτες, αλλά δείχνει το σύγχρονο δρόμο της ταξικής πάλης. Τις μέρες αυτές που η Ελλάδα ζει το «Πολυτεχνείο» ωσάν τη μεγίστη αντιδικτατορική πάλη έρχονται στο φως της ιστορικής έρευνας στοιχεία αποκαλυπτικά για τους σκοταδιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ, που στήριξαν τη χούντα των συνταγματαρχών του 1967. Για τους μηχανισμούς που στήθηκαν τα μαύρα χρόνια της μετεμφυλιακής περιόδου, την εμπλοκή της CIA στη «Διοίκηση» του ελληνικού στρατού. Αλλά, το «Πολυτεχνείο» είναι μέσα μας, είναι εδώ. Παρά τις «διαμαρτυρίες» κάποιων κονδυλοφόρων, κουρασμένων παιδιών του «εκσυγχρονιστικού συστήματος» ότι ήδη έγινε «μουσειακό είδος»... Παρά τις χυδαίες κραυγές του «οικονομικού διανοουμενισμού» (βλ. βολεμένων), το «Πολυτεχνείο» επιμένει. Γιατί, το «Πολυτεχνείο» είναι η ζωντανή ιστορία αυτού του τόπου. Είναι σαν να προσπαθούν να «σβήσουν» με μιας τα ιστορικά γεγονότα για λευτεριά, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη.

Πολλές φορές προσπαθούν (ματαίως) να μειώσουν τη συμβολή της Εθνικής Αντίστασης. Να αδυνατίσουν / εξαφανίσουν, την ιστορική μνήμη, ως προς την ακριβή καταγραφή των γεγονότων - να αδυνατίσουν τις βαθύτερες αιτίες που προκάλεσαν την εξέγερση του Νοέμβρη, κατά της χούντας. Ομως, η ζωντανή ιστορία είναι αενάως αμείλικτη. Είναι δρώσα, γι' αυτούς που επιζητούν τον ενταφιασμό της μνήμης. Ικανή να ξαναδείξει τα προβλήματα, τους προβληματισμούς της σημερινής νεολαίας, του λαού. Το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» ηχεί σήμερα που η νέα τάξη του αίματος εξοντώνει λαούς, διαλύει τους κοινωνικούς ιστούς της αλληλεγγύης...

Αλλά, το «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» είναι ένα σύνθημα ικανό για να προσεγγίσει τις διαθέσεις μας. Για την ανάγκη της ανάπτυξης των ενωτικών αγώνων γύρω από τα σύγχρονα καυτά προβλήματά μας. Με το δυνάμωμα του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης - αποτυπώνονται τα οράματά μας. Δεν αποτελεί η φετινή επέτειος της εξέγερσης του 1973 απλά ένα τυπικό «δοξαστικό» χωρίς περιεχόμενο, κούφια λόγια τυπικές τελετές, δημοκοπικά λογύδρια. Η επικαιρότητά του συγκινεί, όχι από τις πρόσκαιρες αποτιμήσεις, αλλά από τις βαθύτερες ιστορικές καταγραφές που συνδέουν το παρελθόν με το σήμερα...

Σε αυτήν την αντίληψη της ιστορικής Εθνικής Αντίστασης, βαδίζει μέχρι τώρα το Πολυτεχνείο. Γίνεται η εκρηκτική ύλη για να πέσουν τα τείχη της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της ανισότητας, της διευρυνόμενης ιστορικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Γι' αυτό τιμάμε όχι τις αναμνήσεις ενός παρελθόντος, αλλά το παρόν, το μέλλον των ταξικών αγώνων. Με όση δύναμη έχουμε. Κι αυτή για το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ιστορικά ανεξάντλητη. Γιατί, τα οράματα του τότε γίνονται προσκλητήρια αγώνων της αλληλεγγύης. Γιατί, η νεολαία, όπως έγραψε ο Ε. Ζολά το 1886, είναι όλη ιστορική αυγή: «Σε ξαναβρίσκω ανακατεμένη σε κάθε μου χαρά, πόνο. Οι ιδέες μας αδελφωμένες εξελίσσονται, όταν ο ένας είναι πλάι στον άλλον./ Σήμερα, στην απαρχή νέων αγώνων για πλατιά Δημοκρατία, έχουμε πίστη στον εαυτό μας, γιατί έχουμε σμίξει τις ψυχές και τα σώματά μας». Σήμερα, που οι κρεατομηχανές του πολέμου ακούγονται όλο και πιο κοντά μας, με το «θάνατο» να παρουσιάζεται από τους ιμπεριαλιστές ως «ο πιο ωραίος λούστρος», η φωνή των παιδιών «εδώ Πολυτεχνείο» - «εδώ Πολυτεχνείο» ακούγεται πιο δυνατά. Τρίζουν οι αρμοί της καπιταλιστικής εξουσίας, που θρέφει το «αυγό του φιδιού»!

Ενα «Πολυτεχνείο», που γνωρίζει ότι η ιστορική μνήμη δεν έχει καμία σχέση με τις «οβιδιακές μεταμορφώσεις» των ανθρώπων του συστήματος, αλλά έχει διαλεκτικά ριζώματα: στην Παρισινή Κομμούνα του 1871, στη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, στον Αρη Βελουχιώτη, στην Εθνική Αντίσταση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, στον Τσε Γκεβάρα, στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη, στο Βιετνάμ κατά των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ...