Η μαζική συμμετοχή χιλιάδων και χιλιάδων εργατών, ανέργων, λαϊκών στρωμάτων στις προχτεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, ήταν η καλύτερη απάντηση σε όσους έσπευσαν και προχτές από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Αρεως να παρουσιάσουν εαυτούς τιμητές μιας «ενότητας» που μόνο δεινά επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους. Μιας «ενότητας» που στόχο έχει να καταστήσει την εργατική τάξη συνένοχη στο πετσόκομμα των εργασιακών και ασφαλιστικών της δικαιωμάτων.

Οι δεκάδες χιλιάδες απεργοί που συμμετείχαν στην απεργία και στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δείχνουν ότι χάνουν συνεχώς έδαφος οι υποκρισίες περί διάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος που δήθεν επιχειρεί το ΠΑΜΕ. Παραμένει γεγονός ότι, παρά την κινητοποίηση του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, παρά την αβάντα από το ΣΕΒ και τη στήριξη των βιομηχάνων, παρά τις υπηρεσίες που πρόσφερε ο ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ και στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, παρά τη μετακίνηση κόσμου από όμορους στην Αττική νομούς, η συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως δεν μπορεί να συγκριθεί σε όγκο και παλμό με τη μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Το περιεχόμενο που επιχειρεί να δώσει ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός στις κινητοποιήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από κλάδο, φύλο και ηλικία, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση. Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστικό το ψήφισμα της συγκέντρωσης που συνέταξε η πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ζητάνε «καμιά αρνητική αλλαγή στις συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις όπως η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση της σύνταξης, αύξηση των εισφορών και επιβάρυνση των γυναικών». Η συνδικαλιστική πλειοψηφία σκόπιμα παρακάμπτει και αθωώνει το νόμο Ρέππα που επιδείνωσε τις συνταξιοδοτικές προϋποθέσεις για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, μειώνοντας από 1/1/2008 και το ποσοστό αναπλήρωσης και επιβάλλει την πενταετία στον υπολογισμό του συντάξιμου μισθού.

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία ζητάει αύξηση στις κατώτερες συντάξεις «ώστε να καλύπτεται τουλάχιστον το όριο της φτώχειας». Να δώσει δηλαδή η κυβέρνηση ένα ξεροκόμματο στη συντριπτική πλειοψηφία των απόμαχων της δουλιάς για να μην καταγράφονται στατιστικά στους φτωχούς! Η πλειοψηφία απαιτεί «αναλογιστικές μελέτες, όρους και προϋποθέσεις» για να γίνουν οι «προωθούμενες ενοποιήσεις» των Ταμείων, για τις οποίες ο νόμος Ρέππα άνοιξε το δρόμο. Κρύβει από τους εργαζόμενους τον πραγματικό στόχο των ενοποιήσεων, που είναι η εξίσωση προς τα κάτω των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, η ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση των παροχών Υγείας και Πρόνοιας για τους ασφαλισμένους.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τέλος, εκφράζει τη ριζική της αντίθεση «στο ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας», όταν σήμερα δεν υπάρχει ούτε μια πρώην ΔΕΚΟ, από τα ναυπηγεία μέχρι τον ΟΤΕ, στην ιδιωτικοποίηση της οποίας να μην έχει βάλει πλάτη η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία. Με τέτοια ανώδυνα και βολικά για το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του αιτήματα, η εργατική τάξη μόνο χαμένη μπορεί να βγει, όπως έχει ήδη αποδείξει η ιστορία. Το πιο αισιόδοξο μήνυμα και αυτής της απεργίας είναι ότι όλο περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται με ποιους πρέπει να πάνε και ποιους να αφήσουν.