Ο σκηνοθέτης Ροβήρος Μανθούλης

Τι είναι το Μπλουζ; Είναι πόνος, είναι παράπονο, είναι εξομολόγηση, είναι κραυγή, είναι χαρά, είναι έρωτας, είναι αγωνία, είναι επιθυμία;.. Είναι όλα αυτά μαζί και χιλιάδες άλλα ακόμα! Είναι, όμως, πάνω απ' όλα τρόπος επικοινωνίας μια καταπιεσμένης μειονότητας! Είναι κώδικας για ξεσήκωμα...

Ο Ροβήρος Μανθούλης, σε μια περίοδο που έβραζε το Βιετνάμ, που μόλις είχε καταλαγιάσει ο Μάης του '68, με ένα παγκόσμιο ειρηνιστικό κίνημα, αλλά και το κίνημα των μαύρων της Αμερικής σε πλήρη δράση (1972), πλησίασε με αγάπη και σεβασμό παλιούς μπλουζίστες της Αμερικής και τους παρακάλεσε να μιλήσουν ελεύθερα! Και αυτοί, που δείχνουν να τον εμπιστεύτηκαν, ξεδίπλωσαν στο φακό του τις «ψυχές» τους, αποκάλυψαν τις κρυφές και τις φανερές επιθυμίες τους!

Η ταινία, δυστυχώς, έδειξε ατολμία. Δε φάνηκε να είναι στις προθέσεις της η κοινωνιολογική έρευνα. Δεν προσπάθησε να συνδέσει το μουσικό με το πολιτικό κίνημα των μαύρων. Παρότι υπάρχει το υλικό! Ο,τι ακούγεται και ό,τι βγαίνει προς αυτήν την κατεύθυνση, το βγάζουν τα τραγούδια και οι μουσικές. Και, προπαντός, τα σκαμμένα πρόσωπα και τα πληγωμένα μάτια των μουσικών. Αλλά και οι αυθόρμητοι και αυθεντικοί διάλογοί τους...

Οι ήρωες της ταινίας παίζουν τους εαυτούς τους πάνω σε έναν υποτυπώδη καμβά που τους δημιούργησε ο σκηνοθέτης! Και αυτό είναι μεγάλο εφεύρημα του Μανθούλη. Γιατί οι μπλουζίστες, παρότι πέρασαν διά πυρός και σιδήρου, ίσως και γι' αυτό ακριβώς, είναι η προσωποποίηση της καθαρότητας, της σαφήνειας, της ωριμότητας, της λαϊκής σοφίας. Ο,τι λένε αποτυπώνεται βαθιά στο μυαλό και την «ψυχή» του θεατή! Είναι αγνό, καθαρό, ατόφιο χρυσάφι!

Η ταινία, παρότι είναι 35 ολόκληρων χρόνων, διαθέτει μοναδική δροσιά. Είναι σα να γεννήθηκε εχθές! Ο θεατής δε θα κάνει καμία παραχώρηση αν πάει να τη δει! Αντίθετα, θα φύγει από την αίθουσα γεμάτος από γλυκά και τρυφερά συναισθήματα. Αλλά και αρκετά κατατοπισμένος για το μπλουζ και τους μπλουζίστες!