Το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης και η ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος σε αιτήματα, μορφές και στόχους πάλης ανώδυνους για την κερδοφορία των εργοδοτών, αποτελούν μόνιμο και διακαή πόθο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Σ' αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιείται και η ταξική Δικαιοσύνη, ανοίγοντας δρόμους επικίνδυνους για τους εργαζόμενους, τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατες αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε παράνομες τις απεργίες των Φινλανδών ναυτεργατών και των Σουηδών οικοδόμων, οι οποίοι διεκδικούσαν ίση αμοιβή για τους Εσθονούς και Λετονούς συναδέλφους του, που εργάζονταν με μισθούς της χώρας προέλευσής τους και όχι της χώρας όπου πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους. Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οι απεργίες στρέφονταν ενάντια στην ελευθερία κίνησης των επιχειρήσεων που κατοχυρώνει η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και η οδηγία Μπολκεστάιν.

Επί της ουσίας, το Δικαστήριο της ΕΕ αποφάσισε ότι κάθε αγώνας που αμφισβητεί τις θεμελιώδεις αρχές της καπιταλιστικής κερδοφορίας και το ιμπεριαλιστικό εποικοδόμημα της ΕΕ είναι παράνομος. Και όχι μόνον αυτό. Οι δύο αποφάσεις σηματοδοτούν μια νέα κατάσταση, σύμφωνα με την οποία οι εργατικοί αγώνες θα κρίνονται από τη Δικαιοσύνη όχι μόνο στο επίπεδο του κράτους - μέλους, όπως συχνά πυκνά γινόταν έως τώρα με τις προσφυγές των εργοδοτών, αλλά και σε ευρωενωσιακό επίπεδο.

Οι δυο αποφάσεις και η αναφορά τους σε οδηγία που εμπεριέχεται στην οδηγία Μπολκεστάιν, έρχονται να επιβεβαιώσουν μέχρι κεραίας τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για το βαθιά αντιδραστικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης οδηγίας, την οποία οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο προσπάθησαν να εξωραΐσουν κατά την ψήφισή της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Μια ακόμα πλευρά του ίδιου θέματος: Λίγες μόλις μέρες μετά τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ, ο Αρειος Πάγος στη χώρα μας έκρινε νόμιμη την απόλυση συνδικαλιστή στην Κέρκυρα, με το σκεπτικό ότι η δράση του συνιστά «κακόβουλη συμπεριφορά» απέναντι στον εργοδότη. Πρόκειται για απόφαση, που δημιουργεί δεδικασμένο και στόχο έχει να τρομοκρατήσει συνολικά τους εργαζόμενους, να ποινικοποιήσει τη συνδικαλιστική δράση.

Είναι δεδομένο ότι η επιθετικότητα του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του πάει χέρι χέρι με την προσπάθεια χειραγώγησης, ποινικοποίησης και καταστολής της συνδικαλιστικής δράσης, με το βλέμμα στραμμένο πάντα στο ταξικό κίνημα. Αυτό είναι που φοβούνται οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους. Εκεί προσπαθούν να στείλουν το μήνυμα μέσα από τις κατασταλτικές αποφάσεις και το σφίξιμο του δικαστικού κλοιού γύρω από τη συνδικαλιστική δράση.

Δε θα το καταφέρουν και το ξέρουν. Εγγυώνται γι' αυτό το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι πρωτοπόρες δυνάμεις των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών που δρουν μέσα από τις γραμμές του. Κανένας νόμος, καμιά δικαστική απόφαση δεν μπορεί να βάλει στον πάγο τους αγώνες για το δίκιο της εργατικής τάξης. Το αντίθετο μάλιστα. Κάθε νέο χτύπημα, κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα, πεισμώνει ακόμα περισσότερο τους συνεπείς αγωνιστές, ατσαλώνει την πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.