Του Σπύρου Ορνεράκη από τα ΝΕΑ

Μια σαπίλα είναι. Μια σαπίλα ενός συστήματος που βασίζεται στο κέρδος και αυτή η βάση - το κυνήγι του κέρδους - δεν μπορεί παρά σαν γάγγραινα να φτάσει ως την κορφή, στο βαθμό που δεν κόβεται από τη ρίζα το κακό.

Εκεί και ο τρόμος των αστών: Οτι όλο και πιο πλατιά λαϊκά στρώματα καταλαβαίνουν, από την ίδια την εμπειρία τους πια, πως χρειάζονται ριζικές λύσεις.

Εκεί και η - άλλη μία - απόπειρα να χτιστούν δήθεν ριζοσπαστικές λύσεις, που, όμως, δε θα αμφισβητούν το σύστημα.

Αυτό για το οποίο εμφανίζεται δήθεν να καταγγέλλει ο ΣΥΝ το ΠΑΣΟΚ, είναι η πάγια τακτική του ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ.

Γνωρίζοντας, οι οπορτουνιστές, ότι με επιλογή τους κινούνται εντός του συστήματος, απευθύνουν κατά καιρούς εκκλήσεις ενότητας, για να κατηγορούν στη συνέχεια τους κομμουνιστές πως αρνούνται την ενότητα.

Οπως το ΠΑΣΟΚ, έτσι και ο ΣΥΝ δεν καίγονται για καμιά ενότητα. Παιδιά της ίδιας μήτρας και οι δυο αυτοί πολιτικοί σχηματισμοί για ένα νοιάζονται: Γι' αυτό που καίει και την αστική τάξη. Οτι μια διευρυνόμενη ταξική συσπείρωση καταγράφεται όλο και περισσότερο με μετρήσιμα αποτελέσματα κι ότι αυτή η συσπείρωση, αργά ή γρήγορα, θα αναζητήσει το πολιτικό υποκείμενο που θα αναλάβει να δώσει και πολιτική λύση σ' ένα πρόβλημα που - με όρους ταξικής ανάλυσης - έχει πια κακοφορμίσει χωρίς δυνατότητα γιατρειάς από τα μέσα.

Τι ανησυχεί τους αστούς; Οτι παρά το θάψιμο η 12η του Δεκέμβρη ήταν μια διαφορετική μέρα. Τότε καταγράφηκαν, με τρόπο που δε σηκώνει καμιά αμφισβήτηση, ορισμένες πραγματικότητες που αφορούν το αύριο. Για παράδειγμα, μια δεδομένη πλέον ταξική συσπείρωση με τους όρους που θέτει το ΠΑΜΕ και η οποία δεν μπαίνει στο παιχνίδι του κοινωνικού εταιρισμού, δε θεωρεί εθνικό στόχο τη σωτηρία της αστικής τάξης. Και βλέπει στο Ασφαλιστικό το πραγματικό πρόβλημα: Την απόπειρα των αστών να βάλουν βαθιά το χέρι όχι μόνο στα δικαιώματα, αλλά, ακόμα χειρότερα, να οικοδομήσουν πιο σκληρές συνθήκες εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης για τις γενιές που έρχονται.

Δικαίως συνδέουν οι αστοί αυτήν την εξέλιξη με το ΚΚΕ, που δεν το έκρυψε άλλωστε ότι όλες του οι δυνάμεις έχουν μπει στη μάχη ακριβώς γι' αυτό: Για τη μεγέθυνση της ταξικής συσπείρωσης και - κοντά σ' αυτήν - της λαϊκής συμμαχίας που θα έχει στόχο τη διεκδίκηση μιας λαϊκής εξουσίας για να επιβάλει καθεστώς λαϊκής οικονομίας.

Απέναντι σε μια τέτοια ορατή προοπτική, οι αστοί φωνάζουν «βοηθάτε στραβοί τον ανοιχτομάτη», αυτό είναι η έκκλησή τους για εθνική συσπείρωση. Ξεπερασμένος στόχος από την ίδια τη ζωή. Οπως έναν αιώνα πίσω είναι η πεποίθηση ορισμένων ότι η εθνική ανεξαρτησία θα λύσει προβλήματα, όπως η ανεργία και η φτώχεια.

Οι εργάτες είναι που πρέπει να πετάξουν στην άκρη κάθε έναν που στη θέση της ταξικής συμμαχίας θέλει να βάλει ένα θολό δημοκρατικό μέτωπο, που δεν είναι άλλο από φτιασίδωμα της αστικής κυριαρχίας. Οι εργάτες έχουν κάθε λόγο να συμβάλουν στην όξυνση του πολεμικού κλίματος, ανάγοντας κάθε αψιμαχία στο αστικό μέτωπο σε επεισόδιο ικανό να τροφοδοτήσει την όξυνση του ταξικού πολέμου.