Οπως και στο έργο του Γκρέκο και άλλων γνωστών βαθιά θρησκευόμενων δημιουργών, ο Ντράγιερ με τις εικόνες του μεταφέρει την αγωνία και το φόβο του ανθρώπου για το θάνατο και για τον ανθρώπινο πόνο γενικότερα. Με τις εικόνες του προσπαθεί να συμμετάσχει και αυτός στην αιώνια φιλοσοφική και καλλιτεχνική πάλη ανάμεσα στο κακό και το καλό. (Δυστυχώς γι' αυτόν και το έργο του, αλλά και για τους θεατές, για το μεταφυσικό καλό και κακό)!
Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος από τους μεγάλους καλλιτέχνες που δεν μπόρεσαν να ερμηνεύσουν σωστά τον κόσμο και μπλοκαρίστηκαν μέσα στην αδιέξοδη μεταφυσική. Εκεί μέσα, όμως, ακριβώς γιατί ήταν μεγάλοι, δημιούργησαν μεγάλα έργα! Οι ταινίες του Ντράγιερ, από τις βουβές μέχρι την τελευταία του, τη «Γερτρούδη» (1964), είναι υψηλός κινηματογράφος. Οι εικόνες του είναι επικές! Τα κάδρα του είναι κινηματογραφικό λεξικό. Καθώς υπάρχει απέραντη ποικιλία εκφράσεων και προτάσεων!
Στο «Τριανόν» θα παιχτούν όλες του οι ταινίες. Θεωρώ πως είναι μια μοναδική ευκαιρία, ιδιαίτερα για τους νέους, να έρθουν σε επαφή με το έργο του. Αν, για παράδειγμα, κάποιος μπορέσει να δει όλες του τις ταινίες, θα νιώσει ευτυχία, γιατί θα διαπιστώσει ότι έζησε μαζεμένες μεγάλες κινηματογραφικές στιγμές!