1) Την εξέλιξη του ελληνικού καπιταλισμού ως μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη με το δόγμα της διείσδυσης στα Βαλκάνια μετά την πτώση των Λαϊκών Δημοκρατιών.

2) Η θέση του αυτή χαρακτηρίζεται από την αντιφατικότητα του ιμπεριαλιστή από τη μια και του εντολοδόχου των ισχυρών εταίρων από την άλλη.

3) Προσπαθεί να πλασαριστεί στο εταιρικό ιμπεριαλιστικό σύστημα με επαμφοτερίζουσες ενδοκαπιταλιστικές συμπράξεις με τη μία ή την άλλη πλευρά.

4) Ταυτόχρονα εξυπηρετεί τις αμερικανικές κυρίως μιλιταριστικές επεμβάσεις και ενισχύει το ρόλο του ως μεσολαβητή της προμήθειας ενέργειας ρωσικού πετρελαίου κι αερίου στην Ευρωπαϊκή Ενωση με συμφωνίες με το ρωσικό καπιταλισμό.

5) Προσπαθεί να αναλάβει ρόλο μεσολαβητή και εγγυητή των βαλκανικών κυρίως αλλά και άλλων χωρών στη σύνδεσή τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση.

6) Οι προσπάθειες αυτές όπως και άλλες παρόμοιες τον βοηθούν να ζητά την ουσιαστική αναγνώρισή του ως ισότιμου εταίρου στην ευρύτερη ευρωατλαντική συμμαχία ΕΕ - ΝΑΤΟ με επιπρόσθετη συμμετοχή στα συμμαχικά εκστρατευτικά σώματα εκτός των συνόρων.

1) Η μια πλευρά είναι ότι δεν μπόρεσε μαζί με την οικονομική διείσδυση στις βαλκανικές χώρες, να επιβάλει την πολιτική διείσδυση και τον έλεγχο. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα έντονα με το ζήτημα της FYROM. Η έλλειψη αυτή καθιστά ευάλωτη τη μέχρι τώρα οικονομική του δραστηριότητα σε μια ενδεχόμενη αλλαγή συγκυριών κι εξελίξεων στον ενδοσυμμαχικό ανταγωνισμό και στην εσωτερική καπιταλιστική ενδυνάμωση των βαλκανικών χωρών.

Το ενδεχόμενο αυτό προσπαθεί να ξεπεράσει με την αναγνώρισή του ως ηγέτιδα δύναμη σε ΝΑΤΟικά Βαλκάνια. Απ' εδώ προκύπτει τόσο η εμμονή του για την εισδοχή όλων των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όσο και η αντίδρασή του με το έμμεσο βέτο στην επιχειρούμενη αμφισβήτησή του από την αμερικανόπνευστη ηγεσία της FYROM.

2) Η άλλη πλευρά είναι ότι στην προσπάθειά του για οικονομικές διεισδύσεις με ταυτόχρονη συμμετοχή σε στρατιωτικές συμμαχικές εκστρατείες, απομυζά και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής οικονομίας με έκδηλη την αρπαγή λαϊκών αποταμιεύσεων που καθιστά τα εργατολαϊκά στρώματα παρίες και πένητες μιας αναξιοπρεπούς κοινωνικής συμβίωσης. Η άθλια παράδοση στρατηγικών τομέων της οικονομίας στο πολυεθνικό κεφάλαιο και στους ξυπόλυτους εσωτερικούς επιχειρηματίες, για να εξασφαλίσει την ανοχή έως και συγκατάβασή τους εσωτερικά κι εξωτερικά, αποτελεί στρατηγική πολιτική του ελληνικού καπιταλισμού. Κι οι δύο αυτές πλευρές καθιστούν την ελληνική αστική τάξη εθνικά και κοινωνικά επικίνδυνη και σημαδεύουν την αντικατάστασή της στην εξουσία της κοινωνίας ως εθνική και ιστορική αναγκαιότητα.

Η σύμπλεξή τους αναδεικνύει την εργατική τάξη ως τη νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη της κοινωνίας κι ως καταλύτη των ιστορικών αντιφάσεων της αστικής τάξης. Απ' εδώ αρχίζουν οι ιστορικές ευθύνες και υποχρεώσεις της εργατικής τάξης και του πολιτικού κόμματος που εκφράζει την ιστορική της συνείδηση.