«Ο αποκαλούμενος και "Τσι" Αλέξης Τσίπρας ξεσκονίζει πρότυπα των παιδικών του χρόνων και ορισμένες απαντήσεις του εκπλήσσουν. Οι εμβληματικές για εκείνον μορφές, αναμενόμενες λίγο έως πολύ. Από τις διεθνείς προσωπικότητες Λένιν, Τσε Γκεβάρα και Γκάντι. Για τις εγχώριες δείχνει μια αξιοσημείωτη διπλωματική ικανότητα επιλογών: Λεωνίδας Κύρκος, Χαρίλαος Φλωράκης, Ανδρέας Παπανδρέου - λέει - τον εντυπωσίασαν».

Ετσι, λοιπόν, ο πρόεδρος του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, ενός κατ' εξοχήν οπορτουνιστικού κόμματος, ελέω των επικοινωνιακών αναγκών του κατεστημένου και των ΜΜΕ που αυτό ελέγχει, ταυτίζεται με το θρύλο της παγκόσμιας επανάστασης, με τον άνθρωπο που σφράγισε με το αίμα του την ιδεολογία του και με ανιστόρητους ιδεολογισμούς μετονομάζεται από τα Media σε «Τσι», ευελπιστώντας να μην κάνει τα λάθη του «εξτρεμιστή» ΤΣΕ που έθετε σε κίνδυνο με τη δράση του την παγκόσμια ειρήνη. «...αν κάτσει όμως κανείς και αναλύσει τις πολιτικές του θέσεις την περίοδο της κρίσης στον Κόλπο των Χοίρων, θα δει ότι είχε θέσεις πολύ ακραίες και επίσης ότι εάν εφαρμοζόταν αυτή η πολιτική, μπορεί να έβαζε σε παγκόσμιο κίνδυνο την ανθρωπότητα», ισχυρίστηκε βαθυστόχαστα.

Είναι γεγονός ότι τα αστικά ΜΜΕ, από τη φύση τους, είναι θεσμός με εξέχουσα θέση στην αναπαραγωγή του συστήματος του καπιταλισμού και στη διαμόρφωση εκείνων των πολιτικών συνθηκών, που επιτρέπουν κάθε φορά στο σύστημα να ξεβουλώνει, με τη δημιουργία μιας εικονικής πραγματικότητας, που προσδιορίζεται με συγκεκριμένα πρότυπα, στερεότυπα και πολιτικές συμπεριφορές υποταγμένες και συμμορφωμένες με τα εκάστοτε συμφέροντα του συστήματος.

Αυτό που παρακολουθούμε, όμως, το τελευταίο διάστημα, έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά ως προς την ένταση, την επιμονή και τον απροκάλυπτο τρόπο που ασκείται η πλύση εγκεφάλου από τα αστικά ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά των καπιταλιστών του χώρου.

Είναι τέτοια η συμπεριφοριστικού χαρακτήρα βαναυσότητα της ελεγμένης πραγματικότητας, ώστε τα πορίσματα του γνωστού πειράματος του Milgram να ωχριούν μπροστά στους σημερινούς χειραγωγούς συνειδήσεων και συμπεριφορών.

Λυτοί και δεμένοι στα γνωστά συγκροτήματα των μεγαλοκαναλαρχών, έχουν αμοληθεί, ώστε μέσα στους δοκιμαστικούς τους σωλήνες να φιλοτεχνήσουν το προφίλ ενός «ηγέτη» και ενός κόμματος, που υποτίθεται εκφράζουν τα επαναστατικά κινήματα του 21ου αιώνα, που μπροστά τους κάθε επαναστατικό υποκείμενο από τον 19ο αιώνα και εντεύθεν ωχριά. Δεν υπάρχει πολιτική ή παραπολιτική στήλη που να μην προβάλλονται, δεν υπάρχει εκπομπή που να μην αναφέρονται, δεν υπάρχει περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας που να μην έχει κάτι να πει για τον «Τσι» και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή, λοιπόν, δεν είναι αφελείς, επειδή διαθέτουν ταξικό κριτήριο, γνωρίζουν ότι ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα βαθιά προσηλωμένο φύσει και θέσει στις καπιταλιστικές αξίες, αφού στηρίζει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ με τις 5 πλέον ελευθερίες κεφαλαίου, εργατικού δυναμικού, υπηρεσιών, γνώσης κλπ. Γνωρίζουν ότι χειρίζεται άριστα τη δημαγωγία ως μέσο ενδυνάμωσης του αναχωματικού του ρόλου. Για παράδειγμα, όταν το ΚΚΕ ζητούσε δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ, η πρόεδρος του τότε ΣΥΝ δήλωνε: «Οι δείκτες που τέθηκαν στο Μάαστριχτ θα πρέπει να προσεγγιστούν ως δείκτες της συνολικής τάσης μιας χώρας, μέσα σε μια Ευρώπη που θα συγκλίνει όχι μόνο δημοσιονομικά και νομισματικά αλλά ολοκληρωμένα κοινωνικά και πολιτικά...Ο ΣΥΝ υποστηρίζει την επιτάχυνση των διαδικασιών προς μια ομοσπονδιακή, δημοκρατική και ασφαλή Ευρώπη...» (Μαρία Δαμανάκη: Εισήγηση στο τότε συνέδριο «Η Ελλάδα και η Νέα Ευρώπη», ως πρόεδρος του ΣΥΝ, ΑΥΓΗ 24 - 5 - 92).

Ο Μίμης Ανδρουλάκης, στέλεχος του ΣΥΝ τότε, σε συνέντευξή του, με τη γνωστή αμετροέπειά του το πήγαινε το πράγμα ακόμα πιο μακριά. «Αν δε βάλουν πλάτη τα συνδικάτα για την υλοποίηση των στόχων του Μάαστριχτ, θα μείνουν μια συντηρητική δύναμη».

Αέρας όλα αυτά στα πανιά του επίτιμου της ΝΔ που δήλωνε στη Βουλή: «Ολοι συμφωνούμε στην αίθουσα αυτή εκτός από εσάς (τους κομμουνιστές) οι οποίοι είστε μια μικρή μειοψηφία...» (Κων/νος Μητσοτάκης: Από τα πρακτικά της Βουλής για το Μάαστριχτ). Μούγκα, φυσικά, όλοι αυτοί για το δημοψήφισμα του ΚΚΕ.

Είναι εις γνώσιν των καπιταλιστών της χώρας μας ότι ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ είναι από τα πιο ενεργά μέλη του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, που φτιάχτηκε με τις αρχές ότι τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «αποτελούν σημαντικό παράγοντα για την ολοκλήρωση στα πλαίσια της Ενωσης και συμβάλλουν στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης». Το «Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα» όχι μόνον ιδρύθηκε υπό τον όρο να σέβεται τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ, με βάση τις συνθήκες, αλλά οφείλει να το αποδείχνει και στην πράξη!!! Αρθρο 3 παρ. γ: «Σέβεται, ιδίως στο πρόγραμμά του και με τη δράση του τις αρχές στις οποίες βασίζεται η ΕΕ». Μεθερμηνευόμενο στις αρχές των γνωστών 4 ελευθεριών του κεφαλαίου, που έγιναν 5 στην τελευταία σύνοδο.

Επιπροσθέτως, γιατί να ανησυχήσουν, όταν ακούν την εξουσία που ευαγγελίζεται αυτό το κόμμα; «ομορφη, χαρούμενη, αισιόδοξη, πολύχρωμη, καινοτόμα...» (Συνέντευξη Αλαβάνου «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 23/3/2008).

Οταν ακούν ότι όλα τα 'χει ο μπαξές και Μάο - που είναι και πιο διαχρονικός από τους Λένιν και Μαρξ - και Σαρκοζί, που είναι «μια εκρηκτική προσωπικότητα με την έννοια ότι κάνει αντισυμβατικά πράγματα» υπό το πρίσμα ότι «καθένας που κάνει αντισυμβατικά πράγματα σε μια συμβατική και βαρετή εποχή είναι μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα» και Παπανδρέου, πατήρ και υιό, και το κίνημα των ομοφυλόφιλων και τον ορισμό της επαναστατικής πράξης κατά «Τσι»: «Η πιο σημαντική επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει κανείς είναι να αναθεωρεί τις απόψεις του» (Συνέντευξη κ. Τσίπρα), τότε οπωσδήποτε δεν ιδρώνει το αυτί τους.

Το κίνημα, κατά τους οπορτουνιστές, το κίνημα του άρθρου 16, ξεκομμένο από το νόμο - πλαίσιο και τη συνολική αντιεκπαιδευτική πολιτική από τη μια και οι πανεπιστημιακοί της ΑΡΣΗ ή ΑΡΜΕ από την άλλη του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζουν τον Βερέμη και τις ανατροπές της ΝΔ στην Παιδεία. Το κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση στην εκπαίδευση και οι χαιρετισμοί στελέχους του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ στο επαίσχυντο φόρουμ των 8 ιδιωτικών καπιταλιστικών ιδρυμάτων που με τις ευλογίες του ΥΠΕΠΘ επελαύνουν στην Παιδεία. Το κίνημα για το ΟΧΙ στο «ευρωσύνταγμα» που οι κεντροαριστερές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις το οδήγησαν στο ΝΑΙ στην Ευρωσυνθήκη που είναι το «ευρωσύνταγμα» από το παράθυρο. Εδώ ο ΣΥΝ θέλει μια άλλη Ευρωσυνθήκη για την ουτοπική ανθρώπινη ΕΕ! Το κίνημα για το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο που συγκροτείται από τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που υπέγραψαν για πολλοστή φορά την επαίσχυντη συλλογική σύμβαση και αποτελούν τους μόνιμους συνδαιτυμόνες του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ στο τραπέζι του «κινήματος». Ετσι. Ξεκομμένα κινήματα και όχι αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό κίνημα.

Γιατί, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας και ο κάθε κ. Τσίπρας να μη γίνει ο ίδιος και το κόμμα του το ίνδαλμα των τρεχουσών αναγκών του συστήματος και της αναδιαμόρφωσης του πολιτικού του σκηνικού με δεδομένη την κρίση του;

Γιατί να μην αναβαθμιστούν οι ρόλοι τους και να μην ανοίξουν τα σαλόνια των εφημερίδων και τα πρωτοσέλιδα;

Το ίδιο θα γινόταν και με το ΚΚΕ αν ήταν όμορος χώρος με τον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ. Αν και το ΚΚΕ πάλευε για έναν κόσμο προσκοπικό όπως το εν λόγω κόμμα. Αν και το ΚΚΕ έβλεπε το πρόσωπο του ΤΣΕ στο σημερινό πρόσωπο του προέδρου του ΣΥΝ. Αν και το ΚΚΕ ήταν συμπρωταγωνιστής στο έργο «ένας άλλος καπιταλιστικός κόσμος είναι εφικτός».

Είναι το κόμμα που οργανώνει από τα κάτω το κίνημα, που προσπαθεί να αλλάξει τους συσχετισμούς σε ταξική βάση, που, όταν μιλά για κίνημα, βάζει το ζήτημα: Σε ποια βάση, σε ποια κατεύθυνση, με ποιο στόχο και για ποιο σκοπό, δηλαδή να γίνει συνείδηση στην εργατική τάξη και στους συμμάχους της, σε όλο το λαϊκό κίνημα ότι η μάχη για το μεροκάματο συνδέεται με τη μάχη για το σοσιαλισμό, η μάχη για την Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια συνδέεται με το στρατηγικό στόχο για να είναι αποτελεσματική και σίγουρη, ότι ο λαός πρέπει να πάρει την εξουσία στα χέρια του έχοντας να χάσει μόνο τις αλυσίδες του.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα που δεν αρκείται μόνο στην ψήφο, για το αστικό λογοκοπείο που είναι η κάθε αστική βουλή, αλλά κυρίως στη δράση που στο σήμερα θα συσπειρώνει δυνάμεις για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας και στο αύριο θα την περιφρουρεί με τον αγώνα.

Το ΚΚΕ, όταν μιλά για αδυσώπητη ταξική πάλη, όταν αναφέρεται στον τραχύ και δύσβατο δρόμο της λαϊκής εξουσίας δεν έχει στο μυαλό του ούτε το 8%, ούτε το 15%, ούτε το 30%.

Εχει στο μυαλό του τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, την οργάνωσή του σε ένα ανυποχώρητο ταξικό αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό μέτωπο που θα μπορέσει να φέρει το λαό στην εξουσία, για να κάνει το ποιοτικό άλμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Στο δρόμο μας, οι αστοί εκτός από τις κλασικές «δημοκρατικές» τους μεθόδους βάζουν κι άλλες πιο ραφιναρισμένες. Τη μικροαστική αδημονία, τη λιποψυχία, την εξαγορά, την ενσωμάτωση, το νοικοκύρεμα, τις εκπτώσεις στο όνειρο, το «αγκάλιασμά» τους όταν γλιστρήσεις, την αμφιβολία για το δίκιο του αγώνα και πολλά άλλα. Γνωρίζουν πολύ καλά οι αστοί πως οι κουρασμένοι χάνουν τη μάχη, όπως έλεγε ο Μπρεχτ, γι' αυτό εντείνουν με όλα τα μέσα την επίθεση στο Κόμμα... Γι' αυτό διεξάγουν πόλεμο κατά πάντων για να θυμηθούμε τον Λοκ, γι' αυτό μας πολεμούν με λύσσα στα κανάλια τους, στα έντυπά τους, στα σχολεία τους, στις κινηματογραφικές παραγωγές τους, παντού.

Ισχυρό ΚΚΕ και αναδιατάξεις του πολιτικού σκηνικού έχουν ημερομηνία λήξης γι' αυτούς, εμπεριέχουν κινδύνους.

Γι' αυτό και ενισχύουν τα αναχώματά τους τύπου ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ ή ΛΑ.Ο.Σ., γι' αυτό και εφευρίσκουν τους διάφορους «Τσι», γι' αυτό και θα πυκνώνουν τα δικομματικά και διπολικά θέατρα εντός Βουλής, όπως αυτό που παρακολουθήσαμε πρόσφατα με τη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ.

Γι' αυτό και στους δρόμους του ταξικού αγώνα θα κριθεί το δίκιο, με τον πολιτικό αγώνα για την εξουσία θα γίνει κυρίαρχος ο λαός.