Του Γιάννη Καλαϊτζή από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Το χρέος που έχεις, ή ότι η ΓΣΕΕ αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει την ακρίβεια; Από την απάντηση εξαρτάται η ίδια η ζωή σου. Αν θεωρείς το χρέος πρόβλημα και τη ΓΣΕΕ αθώα, είσαι άξιος της τύχης σου. Γιατί εξακολουθείς να κοιτάς το σύμπτωμα και όχι την αιτία. Οταν η ΓΣΕΕ - αυτό το παραμάγαζο του ΣΕΒ - σε καταδικάζει να ζήσεις με 77 λεπτά αύξηση στο μεροκάματο και σε διδάσκει καθημερινά ότι είναι προς το συμφέρον σου να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου, τότε όχι μόνο χρέη θα έχεις, θα είναι θαύμα και η παραμονή σου στη ζωή.

Εκπαίδευση στην υποταγή είναι να δέχεσαι σα δεδομένη τη σύμβαση της ΓΣΕΕ και μετά, μαζί με τη ΓΣΕΕ, να παριστάνεις τον καταναλωτή που πολεμάει την αισχροκέρδεια. Λες και υπάρχει κέρδος που δεν είναι αισχρό. Το ωραίο είναι πως όλα αυτά θεωρούνται και ως η «σύγχρονη αριστερά» που καταγράφεται στα γκάλοπ. Και είναι. Παλιά, τους λέγανε «φίλους του λαού» και ο όρος ήταν συνώνυμο του αντεπαναστάτη. Η συνωνυμία ισχύει και σήμερα.

Γιατί, ο εργάτης που νομίζει πως την ώρα της εξέγερσής του θα βρει απέναντι μόνο το κεφάλαιο, πάει ντουγρού για ήττα. Καθώς απέναντί του, πλάι στους σιδερόφραχτους του κεφαλαίου, ίσως και μπροστά απ' αυτούς, θα βρει «καταναλωτές», που θα πολεμάνε για το δικαίωμα του καπιταλιστή να υπάρχει και το δικό τους να επιδοτούνται από τον καπιταλιστή ως Μη Κυβερνητική Οργάνωση.

Πάμε σ' άλλα: Στον καιρό της δημοκρατίας. Οπου έχεις δικαίωμα να λες ναι, να μην απεργείς, να είσαι καταναλωτής και να έχεις ατομικό ψυχίατρο που θα μαλακώνει τις επιπτώσεις από τα χρέη.

Στον καιρό της δημοκρατίας, έχεις δικαίωμα να κάνεις εμπόριο με τον τρόμο, να ζητάς από τους άλλους να σε ψηφίσουν ως ικανότερο μποξέρ.

Οπως και στην περίπτωση της Ιρλανδίας, έτσι και στην περίπτωση της απεργίας, μπροστά στο υπέρτερο καλό που είναι τα κέρδη, έννοιες όπως «διαφωνία» και «δικαίωμα», οφείλουν να μένουν στην άκρη.

Οχι δεν είναι δικτατορία, δημοκρατία το λένε το σύστημα. Πάντα έτσι λεγότανε, όταν οι πολλοί αναγκάζονταν να χειροκροτούν τη γνώμη των λίγων. Δικτατορία λέγεται, όταν οι πολλοί επιβάλλουν στους λίγους το δίκιο των πολλών. Και ας είναι η πραγματική δημοκρατία. Αλλά αυτή είναι του προλεταριάτου κατά των ολίγων καπιταλιστών. Γι' αυτό και την ξορκίζουν, αλλά έννοια τους...

Ασχετο: Τελικά, σώθηκαν τα σουβλατζίδικα στις επαρχιακές πόλεις. Τα ΤΕΙ θα γεμίσουν. Το δείχνουν τα δείγματα από τις βαθμολογίες. Το 50% έγραψε, λέει, 4 με άριστα το 20. Κάτι παράξενες σκέψεις για το τι είδους μάθημα γίνεται σε ένα σχολείο, ώστε το 50% των μαθητών του να παίρνει κάτω από 4, τις αφήνουμε στην άκρη. Το κρίσιμο ήταν και παραμένει να σωθούν τα σουβλατζίδικα και να γεμίσουν οι γκαρσονιέρες με σπουδαστές. Κι αυτό θα συμβεί. Αυτός δεν είναι, εξάλλου, ο αναπτυξιακός σκοπός της εκπαίδευσης;