Στη Δανία καταψηφίστηκε το Μάαστριχτ. Στη Γαλλία και την Ολλανδία καταψηφίστηκε το «ευρωσύνταγμα». Στην Ιρλανδία καταψηφίστηκε η Συνθήκη της Νίκαιας και τώρα η Συνθήκη της Λισαβόνας! Σχεδόν παντού, όπου και όποτε επιχείρησαν να νομιμοποιήσουν τις αποφάσεις του Διευθυντηρίου μέσω δημοψηφισμάτων, έσπασαν τα μούτρα τους! Ολα τα προπαγανδιστικά φληναφήματα, από την «Ευρώπη των λαών» μέχρι το «ιρλανδικό θαύμα», κονιοτροποιήθηκαν από την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων.

*

Η μία εξήγηση είναι ότι η «Ευρώπη» τους είναι ένα αντιδραστικό και μισητό κατασκεύασμα, και γι' αυτό κάθε φορά που εκτίθεται στη βάσανο της λαϊκής ψήφου καταποντίζεται.

Η άλλη εξήγηση είναι αυτή που διακινείται από τους θιασώτες του «ευρωμονόδρομου» μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στην Ιρλανδία. Και τι δεν ακούσαμε: Οτι αυτοί που ψήφισαν «όχι» είναι ...«μεθύστακες», ότι είναι ...«μουζίκοι», ότι είναι ...«χαμηλού μορφωτικού» (και πνευματικού) επιπέδου. Η μέγιστη δε κατηγορία που απευθύνουν οι ευγενικοί άνθρωποι των Βρυξελλών και τα κατά τόπους πρόθυμα τσιράκια τους είναι ότι οι αρνητές της Ευρωσυνθήκης είναι ...εργάτες! Πράγματι. Για όλον αυτόν τον συρφετό της αυθάδειας, για όλους αυτούς τους λιγδωμένους σμπίρους που διακονούν τον «ευρωπαράδεισο», για να εξασφαλίζουν το προσωπικό τους παντεσπάνι, για όλους αυτούς τους «ταγούς» και τις «νταντάδες» των λαών της ΕΕ που αντλούν την αυθεντία τους από το γλείψιμο και την οσφυοκαμψία τους απέναντι στις πολυεθνικές της Γηραιάς Ηπείρου, το να είσαι εργάτης και να καταψηφίζεις τα ευρωσυντάγματα και τους «ευρωσυνταγματάχες» συνιστά ...κατηγορία.

Για το λαό, όμως, της Ιρλανδίας και τα λαϊκά στρώματα στα 27 κράτη - μέλη είναι περηφάνια το γεγονός ότι οι εργάτες γύρισαν την πλάτη στην κυβέρνηση, στα κόμματα του κατεστημένου, στα συνδικάτα των βιομηχάνων, των ξεπουλημένων εργατοπατέρων μέχρι και στην Εκκλησία που ευλόγησε το «ναι».

*

Το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία - υποστηρίζουν οι ευρωλιγούρηδες - δεν είναι ενδεικτικό, διότι ο λαός δεν ψήφισε για την Ευρωσυνθήκη, αλλά για το σύνολο της πολιτικής της ΕΕ! Φοβερή λογική! Εκεί που πάνε να υπερασπιστούν την αθλιότητα αποδεικνύονται δύο φορές άθλιοι: Τη μια φορά, γιατί ζητούν να απαγορευτεί στους λαούς να έχουν άποψη για όλα: και για τη λιτότητα, και για τα σύμφωνα Σταθερότητας, και για τη δουλειά των 65 και 78 ωρών, και για την «ελευθερία του κεφαλαίου» να καταπνίγει ασφαλιστικά, ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Και από την άλλη διότι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, με το να λένε πως οι Ιρλανδοί δεν καταψήφισαν μόνο την Ευρωσυνθήκη, αλλά την ΕΕ γενικά, ομολογούν ότι στο σύνολο της πολιτικής της ΕΕ εκείνο που αξίζει είναι το «μαύρο».

*

Οι ολοφυρόμενοι για το «Οχι» των Ιρλανδών, επιμένουν: Δεν μπορεί το 1% του πληθυσμού της ΕΕ, λένε, να αποφασίζει για το υπόλοιπο 99%. Λαμπρή διαπίστωση! Κι από ποιους γίνεται; Από αυτούς που απαγορεύουν στο υπόλοιπο 99% να τοποθετηθεί διά δημοψηφισμάτων! Αφού, λοιπόν, θέλουν ένα «ευρύτερο» δείγμα, γιατί δε διεξάγουν δημοψηφίσματα; Παντού!

Οσο για τους «ενσωματωμένους» των ΜΜΕ στο σύστημα προπαγάνδας του «ευρωμονόδρομου», έχουν φρίξει από το γεγονός ότι στην Ιρλανδία απείχε από την ψηφοφορία το 45% των ψηφοφόρων. Αλλά, αν η ΕΕ είναι τόσο «καλή» όσο υποστηρίζουν, γιατί οι απέχοντες δεν έσπευσαν στις κάλπες να την υπερψηφίσουν; Γιατί κι αυτοί που πήγαν, η πλειοψηφία του 55% δηλαδή, την καταψήφισαν; Και εν πάση περιπτώσει, όταν πέρσι στις βουλευτικές εκλογές στην Κροατία το ποσοστό συμμετοχής των ψηφοφόρων δεν ξεπέρασε το 48%, όταν στις ευρωεκλογές στη Ρουμανία το ποσοστό συμμετοχής των ψηφοφόρων δεν ξεπέρασε το 30%, όταν στις εκλογές στη Βουλγαρία το ποσοστό συμμετοχής των ψηφοφόρων δεν ξεπέρασε το 29% κι όταν στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2004 το ποσοστό συμμετοχής σε όλα τα τότε κράτη - μέλη δεν ξεπέρασε σε μέσο όρο το 50%, τότε ήταν όλα «δημοκρατικά καμωμένα»;...

*

Η ουσία της απόφασης του λαού της Ιρλανδίας είναι πως αρκούν ακόμα και μερικές μικρές χαραμάδες χειραφέτησης από το καταθλιπτικό πολιτικό σκηνικό της ΕΕ, για να φανεί το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στις διαθέσεις των λαών και στην πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνώντες στην Αθήνα, στο Παρίσι, στο Δουβλίνο, στο Αμστερνταμ κι όλοι μαζί στις Βρυξέλλες.

Δεν πρόκειται μόνο για ιρλανδικό «φαινόμενο». Αξίζει να θυμηθούμε τι έγινε και στη Γαλλία: Και εκεί το 95% του πολιτικού κόσμου τάχθηκε το 2005 υπέρ του «ευρωσυντάγματος», το οποίο όμως ο γαλλικός λαός έστειλε στα σκουπίδια! Κατά συνέπεια, όταν οι τεχνικές υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου (καλπονοθευτικοί νόμοι, τεχνητά διλήμματα, ρουσφέτια, πελατειακές σχέσεις κλπ.) αναδεικνύονται ανήμπορες να χειραχωγήσουν εκλογικές συμπεριφορές, τότε πέφτουν οι μάσκες και αναδεικνύεται ότι στην κίβδηλα αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» τους δεν αποτυπώνονται κοινωνικές διαθέσεις, αλλά ο εκβιασμός της κοινωνικής συνείδησης.

Μια κοινωνική συνείδηση που στην περίπτωση της Ιρλανδίας καταγράφηκε αυθεντικά, κόντρα σε «Θεούς και δαίμονες» και που στέλνει ευδιάκριτο το μήνυμα: Οι λαοί όχι μόνο έχουν το δικαίωμα, αλλά και μπορούν εφόσον το αποφασίσουν - και αυτή η απόφαση δεν τελειώνει με την ψήφο σε ένα δημοψήφισμα - να καθορίσουν τη ζωή και το μέλλον τους.