Η βροχή, που συνεχώς δυναμώνει, είναι σαν να θέλει να καθαρίσει τις «αμαρτίες», τις εμμονές, του κόσμου. Αυτή η αλληγορία δεν είναι η μοναδική στην ταινία. Σχεδόν ολόκληρη η ταινία είναι μια αλληγορία. Μια αλληγορία η οποία στηρίζεται πάνω σε μια μικρή τυπική ιστορία. Μια δεισιδαίμων γυναίκα, η οποία παιδί ακόμα έσωσε τον πατέρα της, ο οποίος είχε καταπιεί ένα κόκαλο, παρακαλώντας το θεό «σώσε τον μπαμπά μου», γίνεται καλόγρια και πιστεύει πως με την προσευχή θα σώσει τον κόσμο. (Οπως έγινε με τον πατέρα της). Μια μάνα δέσμια της νευρικής ανορεξίας της (των εμμονών της) καθημερινά λιώνει, μέχρι να εξαϋλωθεί! Κάνει ό,τι μπορεί να φτιάξει και την κόρη της όμοια με εκείνη. Ο πατέρας, πάσχοντας από έλλειψη τρυφερότητας στην εξαναγκαστική δίαιτα που τον σπρώχνει η γυναίκα του, καταφεύγει στην αγκαλιά μιας ζωντανής και «φυσιολογικής» (χωρίς πολλές εμμονές) γυναίκας. Οι καλόγριες του μοναστηριού, στο μεταξύ, με πρώτη την καλόγρια που «έσωσε» τον πατέρα της, προσπαθούν με τη νηστεία να σταματήσουν τη θεόσταλτη θεομηνία, τη βροχή («αμαρτίες»), που πνίγει ανθρώπους. Ομως, δεν αντέχουν στον πειρασμό και κρυφά λύνουν τη νηστεία τους τρώγοντας ό,τι πέσει στα χέρια τους! Επομένως, η «προσευχή» δεν ισχύει!