Associated Press

Από τις λαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στην αντεργατική πολιτική Σαρκοζί

Στο συνταξιοδοτικό τομέα πρότεινε την κατάργηση των «προνομιακών όρων συνταξιοδότησης», όπως είναι τα βαρέα και ανθυγιεινά, και αφορούν στους εργαζομένους στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στην ενέργεια, με αύξηση του συνταξιοδοτικού ορίου από τα 37 στα 41 χρόνια. Επίσης, τάχθηκε υπέρ της εθελοντικής συνέχισης της εργασίας και μετά το 65ο έτος, αλλά και της επιβολής βαρύτερης φορολογίας σε όσους συνταξιοδοτούνται πρόωρα.

Στον τομέα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης πρότεινε τη θέσπιση ελεγκτικού μηχανισμού για να «μειωθεί η υπερβολική συνταγογράφηση». Και αυτό σε συνδυασμό με την υιοθέτηση πλαφόν ως προς το τι θα καλύπτει το εκάστοτε ταμείο στον ασφαλισμένο, καθώς και την ενεργότερη ανάμειξη των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Προχωρώντας περαιτέρω, ο Σαρκοζί πρότεινε φοροαπαλλαγή των εργοδοτών και κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών αλλά και «φοροελαφρύνσεις» στους εργαζόμενους για τις υπερωρίες, έχοντας, ήδη, υιοθετήσει διά νόμου τη μείωση του ποσοστού φορολόγησης επί των εισοδημάτων, από το 60% στο 50%. Για να «αναζωογονηθεί» η γαλλική οικονομία και να «μην υποχρεώνονται οι επιχειρήσεις να μετακινούνται σε τρίτες χώρες», ο Γάλλος Πρόεδρος πρότεινε τη «χαλάρωση» της νομοθεσίας περί απολύσεων, που στη Γαλλία είναι, ακόμη, ιδιαίτερα αυστηρή, συμπληρώνοντας ότι θα πρέπει οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν πως «εφ' όρου ζωής, θα μετακινούνται ανά τομέα και θα επιμορφώνονται προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες».

Επίσης, πρότεινε συγχώνευση των υπηρεσιών για την ανεργία, χωρίς να διασφαλίζεται η επαρκής εκπροσώπηση των συνδικάτων. Μια τέτοια εξέλιξη, σε συνδυασμό με τη σταθερή άποψή του περί διαγραφής από τους καταλόγους ανέργων που δε δέχονται να «επιμορφωθούν ακόμη και σε τομείς άσχετους με την πρότερη επαγγελματική του απασχόληση και να εγκατασταθούν σε πόλεις μακριά από τη μόνιμη κατοικία τους» (ασχέτως αν οι αποδοχές που τους προσφέρονται είναι επαρκείς για την επιβίωσή τους ή όχι), καθιστά επισφαλέστερη τη θέση όσων λαμβάνουν επίδομα ανεργίας.

Τέλος, ο Σαρκοζί παρουσίασε σαρωτικά σχέδια για το δημόσιο τομέα. Κατέστησε σαφές ότι θα μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αρχής γενομένης από τη μη αντικατάσταση όσων συνταξιοδοτούνται στο εξής. Παραδείγματος χάριν, το 2008, από τους 22.700 δημοσίους υπαλλήλους που παίρνουν σύνταξη, θα αντικατασταθεί μόνο το 1/3.

Ο Γάλλος Πρόεδρος τάχθηκε υπέρ της «κινητικότητας» ανά τομέα για τους δημοσίους υπαλλήλους, που θα αλλάζουν θέσεις και αντικείμενο, αλλά και υπέρ της σύνδεσης της μισθοδοσίας τους με την «παραγωγικότητα». Στο πλαίσιο, δε, της συνολικής θέσης του περί κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας («η κάθε επιχείρηση χωριστά γνωρίζει καλύτερα τι πρέπει να κάνει») πρότεινε να «επιλέγουν οι ίδιοι οι προσληφθέντες στο Δημόσιο, αν θέλουν σύμβαση δημοσίου ή σύμβαση ιδιωτικού τομέα», με τη δεύτερη να περικλείει προνόμια όπως υψηλότερο μισθό και χορήγηση μπόνους, αλλά και τον κίνδυνο της εύκολης απόλυσης.

Αν και ο Σαρκοζί δήλωσε υπέρμαχος των «γρήγορων αλλαγών» εκτιμώντας ότι «τα δειλά βήματα ανά τομέα είναι επιζήμια», μέχρι στιγμής δεν έχει «τιμήσει» τη δήλωσή του. Η κυβέρνησή του προωθεί σταδιακά και μέσα από ελιγμούς και υπαναχωρήσεις τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στους περισσότερους τομείς βρίσκεται στο στάδιο του «κοινωνικού διαλόγου».

Η πρώτη μεγάλη «δοκιμασία», πάντως, δηλαδή οι μεγάλες απεργίες των εργαζομένων, που θίγονται από την κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών, τον περασμένο Νοέμβρη, φαίνεται να έληξε «νικηφόρα» για τον Πρόεδρο. Αν και οι απεργοί επέδειξαν αποφασιστικότητα, οι ηγεσίες των μεγαλύτερων συνδικάτων προχώρησαν σε σειρά ελιγμών, απέναντι στην κυβερνητική αδιαλλαξία, καταλήγοντας, τελικά, στο τραπέζι των συνομιλιών για να «διαπραγματευτούν» τις κυβερνητικές προτάσεις, που είχαν απορριφθεί συλλήβδην με ψηφοφορίες από τους εργαζομένους. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, κατά πολλούς, θα επηρεάσει την όποια αντίδραση εκ μέρους και άλλων εργασιακών τομέων, αφού καλλιέργησε ένα αίσθημα «ηττοπάθειας».

Ως δεύτερη «δοκιμασία» για την πολιτική Σαρκοζί θεωρήθηκαν οι τοπικές εκλογές του Μάρτη. Παρά τις περί του αντιθέτου «θριαμβολογίες» των Σοσιαλιστών, είναι ξεκάθαρο ότι η μία ποσοστιαία μονάδα με την οποία το Σοσιαλιστικό Κόμμα επικράτησε, σε πανεθνικό επίπεδο, του κυβερνώντος UMP μετά από τη λαίλαπα των «μεταρρυθμίσεων», δεν αποτελεί κανενός είδους «σοβαρό μήνυμα» ή «ανασταλτικό παράγοντα».

Αν κάτι απέδειξαν με τον σαφέστερο τρόπο οι τοπικές εκλογές, είναι ότι η γαλλική αριστερά, και ιδιαίτερα το ΚΚ, δεν έλαβε το δικό του μήνυμα από τις αλλεπάλληλες εκλογικές πανωλεθρίες των τελευταίων χρόνων.Πανωλεθρίες που δεν μπορούν παρά να ερμηνευτούν ως το αποτέλεσμα της επίμονης προσέγγισής του στους Σοσιαλιστές, στο όνομα της δημιουργίας ενός θολού εξουδετερωμένου πόλου με «κεντροαριστερό» άρωμα και της αυταπάτης περί δυνατότητας ύπαρξης ενός «καπιταλισμού με πιο ανθρώπινο πρόσωπο και με ρυθμιστικούς κανόνες». Ισως και μόνο το ποσοστό αποχής, που έφτασε το 35% και στην πλειοψηφία του, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα, δεν προέρχεται από το χώρο της δεξιάς, αποτελεί επιβεβαίωση του «μηνύματος» που ορισμένοι δε θέλουν να λάβουν.

Ο τομέας, που όπως φαίνεται ο Σαρκοζί συνάντησε σοβαρή αντίσταση, ήταν αυτός της Παιδείας. Οι μαθητές, από τον Απρίλη μέχρι το τέλος του σχολικού έτους, διαδήλωναν κάθε εβδομάδα διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στις θέσεις καθηγητών που προκύπτουν από το γενικό σχέδιο συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα.

Συγκεκριμένα, εκτιμάται ότι μέσα στο 2008, οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα είναι κατά 11.200 λιγότεροι, αφού δε θα αντικατασταθούν όσοι συνταξιοδοτούνται. Υπολογίζεται ότι το 2012, οι καθηγητές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα είναι κατά 85.000 λιγότεροι, ενώ αντίθετα οι μαθητές θα έχουν αυξηθεί κατά 150.000, γεγονός που, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί σε δραματική υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Η γαλλική κυβέρνηση αντιμετώπισε τις μαθητικές κινητοποιήσεις με «στωικότητα», όπως ακριβώς έκανε και με τις απεργίες του Νοέμβρη: περίμενε «να κουραστούν οι μαθητές», έχοντας άλλωστε, μέχρι στιγμής, διασφαλίσει τη συνένοχη σιωπή των περισσότερων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που αντί να στέκονται στο πλευρό των μαθητών, συνέχισαν να «διαπραγματεύονται» στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου». Οπως και να έχει, πάντως, οι κυβερνητικές προτάσεις, μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού, δεν είχαν προχωρήσει υπό τη μορφή νομοσχεδίου.

Αντίθετα, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, στα τέλη Ιούνη, εγκρίθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Γερουσία ένα πρώτο νομοσχέδιο για τους ανέργους, στο οποίο δε συμπεριλήφθηκαν όλες οι αρχικές προτάσεις Σαρκοζί, όπως προαναφέρθηκαν, αν και η γενική κατεύθυνση δεν ήταν διαφορετική. Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο προβλέπει «ποινές» για τους ανέργους που δε δέχονται δύο φορές «λογικές» προσφορές εργασίας, αρχής γενομένης από τη δίμηνη διαγραφή τους από τους καταλόγους, κάτι που τους στερεί το επίδομα ανεργίας.

Ως «λογικές» χαρακτηρίζονται οι προσφορές εκείνες που εξασφαλίζουν σε έναν άνεργο επί τρεις μήνες το 95% του τελευταίου του μισθού, σε έναν άνεργο επί έξι μήνες το 85% του τελευταίου του μισθού και σε έναν άνεργο επί ένα χρόνο, μισθό ικανό να καλύψει τα έξοδα στέγασης και διατροφής του. Επίσης, σημειώνεται ότι «λογική» είναι η προσφορά εργασίας που προβλέπει απασχόληση σε απόσταση μέχρι 30 χιλιόμετρα από το σπίτι του ενδιαφερόμενου, η οποία να μπορεί να καλυφθεί με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η αντιπολίτευση (Σοσιαλιστές, ΚΚ και Πράσινοι) καταψήφισαν το νομοσχέδιο, ενώ την πλήρη αντίθεσή τους εξέφρασαν όλα τα συνδικάτα, χωρίς, όμως, να υπάρξει καμία συγκεκριμένη αντίδραση.

Οπως σχολίαζαν Γάλλοι αναλυτές, ο Σαρκοζί επιδίωξε, τόσο προεκλογικά όσο και μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, να «πείσει» ότι η πολιτική του θ' αποτελέσει «τομή» σε σχέση με τους προκατόχους του αλλά και με την γκολική παράδοση της γαλλικής δεξιάς.Μιας παράδοσης που επιτάσσει να εξασφαλίζεται κοινωνική συναίνεση για τη λήψη αποφάσεων που αφορούν στο κράτος πρόνοιας, να διατηρηθεί ένα, έστω και ακρωτηριασμένο, μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας, και να προωθήσει, έμμεσα, ολοένα και πιο συντηρητικές αντιδραστικές απόψεις ως προς το επίπεδο κοινωνικής συνείδησης, ασκώντας πολιτική εντός και εκτός συνόρων, που αγγίζει τα όρια του αντικομμουνισμού. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, ο Νικολά Σαρκοζί δε φαίνεται να παρεκκλίνει σχεδόν καθόλου από τους άξονες αυτούς.