Στο 2008, απαρχή του 21ου αιώνα με την ύφεση να σαρώνει μισθωτούς, συνταξιούχους, προσωρινούς κι ελαστικώς απασχολούμενους, μεσαία στρώματα ελεύθερων επαγγελματιών και τυραννισμένους αγρότες.

Σ' έναν κόσμο που το εισιτήριο για συναυλία της Μαντόνα είναι ισόποσο με δύο εξετάσεις στον «Ευαγγελισμό» ενός συνταξιούχου του ΙΚΑ που μετά από 45 χρόνια δουλειάς πρέπει να συμμετάσχει (75 + 75 = 150 ευρώ!...) στην καινούρια κοινωνική του ασφάλιση...

Σε μια χιλιετία που αρχίζει με ρασοφόρους τραπεζίτες, επενδυτές, χρηματιστές και μοναστικές συνωμοσίες παιχνιδιών εξουσίας ωσάν το ημερολόγιο να γράφει έτος 1008.

Ο ληστής στην Ελλάδα αυτών ακριβώς των ημερών, μπαίνει στο σπίτι της γριούλας, δέρνει και αρπάζει ό,τι βρει κι ύστερα γίνεται ένας μικρός αυτόνομος και συνάμα ενσωματωμένος στην αγορά ναζί. Ανοίγει το στόμα της γιαγιάς και της κλέβει τα δυο χρυσά της δόντια, απομεινάρι μιας άλλης οδοντιατρικής εποχής.

Οταν η πληροφορία λάμπει στη διαστρέβλωσή της, τότε φωτίζει τ' αφεντικά που πληρώνουν κάποιον για να γράφει «Κάπου στα Ιλίσια τραγουδάει ο Πλιάτσικας», για να μη γραφτεί πως τραγουδάει στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ!.. Τα Νέα γίνονται παλιά μου τέχνη κόσκινο να περνάς το φρόνημα το κόκκινο μη φτάσει εκεί που το 'χουν ανάγκη τ' αυτιά.

Πάω περιοδεία σε χώρους εργασίας απ' τα νοσοκομεία ως την τράπεζα και την εφορία κι η ανθρωποφαγία σαν πανούκλα απλώνεται ανάμεσα στους εργαζόμενους. Είναι, βλέπεις, το σύγχρονο πολυδιαφημισμένο μοντέλο επιβίωσης. Δεν είναι ιδεολογία. Είναι το ξόρκι των εγκλημάτων που διδάσκονται ως ανταγωνισμός, παραγωγικότητα, πριμ, ανασφάλεια, ακατοχύρωτη, ρευστή, ξεπουλημένη εργασία - απασχόληση.

Αλλού στόματα κλειστά, αλλού μάτια που γυαλίζουν από φόβο και θράσος. Είναι φορές που βλέπεις τον έναν υπάλληλο να θέλει να φάει τον άλλον. Η ανύπαντρη την γκαστρωμένη, ο νέος τον πενηντάρη, αυτός που δε θα πάρει ποτέ σύνταξη αυτόν που μένει στη δουλειά γιατί του μένουν δυο χρόνια για να αποκτήσει το ...«προνόμιο». Απ' τα βαρέα κι ανθυγιεινά, τους νόμους Ρέππα, Σιούφα, τα κοινοτικά δελτία - οδηγίες εξόντωσης των εργαζομένων, το σώμα της εργατικής τάξης έχει κομματιαστεί σε παλιούς και νέους, σε συνταξιούχους και συνταξιοδοτήσιμους, σε 400άρηδες εναντίον 700άρηδων και απελπισμένους που παίρνουν 1.500 ευρώ μετά από 32 χρόνια δουλειάς και αντιμετωπίζονται σαν εφοπλιστές απ' τους νέους φουρνιστούς δούλους.

Αυτό παίζουν τώρα τα ΜΜΕ. Σε συγχορδία υποκρισίας. Για να χαθεί από τον κρότο και τη βοή του εξαθλιωμένου ποδοβολητού του κοπαδιού ο ήχος ο μουσικός, ο οργανωμένος, ο πολιτισμικά και βαθιά πολιτικός κι εξεγερτικός των νέων που εκτός από αλήτες ήταν και κομμουνιστές κι αισιόδοξοι και βέβαιοι νικητές, το Σεπτέμβρη του 2008 στην Ελλάδα.