«Θυμόμαστε τους κομμουνιστές. Ναι, κι εμείς εργάτες είμαστε που έχουμε κατοχή στη χώρα μας από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους. Ηρθαμε εδώ για να ζήσουμε καλύτερα ή τουλάχιστον να επιβιώσουμε. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Φοβόμαστε, δεν είμαστε ελεύθεροι», ήταν τα λόγια ενός Ιρακινού εργάτη, στη συζήτηση που έγινε προχτές στο χώρο των εργαζομένων για τους μετανάστες και την πολιτική της ΕΕ.

Λίγο αργότερα, με το τέλος της συζήτησης, μαζικά μετανάστες εργάτες που παραβρέθηκαν συμπλήρωναν αιτήσεις εγγραφής στα σωματεία και τις έδιναν στους συντρόφους στα περίπτερα των κλάδων που έχουν στηθεί στο χώρο. Ο φόβος έσπασε. Κυριάρχησε η ανάγκη για οργανωμένο αγώνα με τους Ελληνες συναδέλφους τους, ως μονόδρομος για κατακτήσεις και για μελλοντικές ριζικές αλλαγές, για όλα αυτά που τους ανήκουν και τους τα στερούν «ληστρικά» οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις τους και η ΕΕ.

Λίγο νωρίτερα ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ είχε τονίσει αυτήν την ανάγκη, φέρνοντας παραδείγματα και εμπειρίες από τους κοινούς και σε ένα βαθμό νικηφόρους αγώνες Ελλήνων και μεταναστών, στους οποίους πρωτοστάτησε το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα: Μανωλάδα, «Lady Fashion», σε εργοστάσια, στις γειτονιές. Αναφέρθηκε στην αντιδραστική, αντεργατική πολιτική της ΕΕ, λέγοντας πως η εργατική τάξη ενιαία πρέπει να αντεπιτεθεί, όχι να χειραγωγείται από τους ληστές της, την αστική τάξη και τα κόμματά της. «Μέσα από αυτό το δρόμο θα έρθει και η νομιμοποίησή σας», σημείωσε και τους κάλεσε να συμμετέχουν ενεργά στις κινητοποιήσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.

«Δεν είναι θέμα καλής ή κακής κυβέρνησης», υπογράμμισε ο Νίκος Λάπας, μέλος της Εργατικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ. «Τους συμφέρει από ταξική επιλογή και θέση να σας απειλούν με την παρανομία, να σας "κουμαντάρουν" με αυτό τον τρόπο», είπε και ανέφερε χαρακτηριστικά τα Ολυμπιακά έργα, τα οποία κατασκευάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από μετανάστες που δούλευαν ασταμάτητα και κακοπληρωμένοι.

Πλούσια ήταν η συζήτηση που ακολούθησε. Εκφράστηκε ο προβληματισμός, τα βάσανα των μεταναστών για τη νομιμοποίηση, για δουλειά, για ανθρώπινη ζωή. «Μέχρι πότε θα είμαστε έτσι;», είπαν κάποιοι αναζητώντας μια διέξοδο. «Πολλοί θέλουν να γραφτούν στα συνδικάτα, αλλά δεν ξέρουν πώς», έλεγαν και σήκωναν τα χέρια τους αυτοί που δεν είναι γραμμένοι. Κι έτσι κι έγινε με το τέλος της συζήτησης.