Ο δρόμος που διανύει το παιδί στα πρώτα χρόνια της ζωής του είναι πραγματικά μεγαλειώδης και καθοριστικός για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του. Για τη σπουδαιότητα των πρώτων χρόνων της παιδικής ηλικίας, έχουν ειπωθεί πολλά από πολλούς: επιστήμονες, διανοούμενους, λογοτέχνες, κλπ. Ο Λ. Τολστόι περιέγραψε αυτόν το δρόμο με τα εξής λόγια:

«Μήπως τότε δεν απέκτησα όλ' αυτά με τα οποία ζω τώρα;

Και απέκτησα τόσα πολλά τότε, τόσο γρήγορα, που σ' όλη την υπόλοιπη ζωή μου δεν απέκτησα ούτε το ένα εκατοστό σε σύγκριση με κείνα. Από την ηλικία του πεντάχρονου παιδιού ως τη σημερινή μου μόνο ένα βήμα. Κι απ' το νεογέννητο ως το πεντάχρονο, τεράστια απόσταση».

Με τη μελέτη της αναπτυξιακής διαδικασίας του παιδιού ασχολούνται πολλές επιστήμες, όπως η Παιδαγωγική, η Ψυχολογία, η Ιατρική κ.ά. Ομως, από τη γέννηση κιόλας του παιδιού, οι γονείς και ιδιαίτερα η μητέρα, είναι «αναγκασμένοι» να αποκτήσουν όλες τις σχετικές «ειδικότητες». Να γίνουν άνθρωποι έμπειροι και στην Παιδαγωγική και στην Ψυχολογία και στη Φυσιολογία της Βρεφικής και Παιδικής Ανάπτυξης, της Ιατρικής κλπ., ώστε να ανταποκριθούν με τον καλύτερο τρόπο στην υποχρέωση που έχουν, να συμβάλουν από τη δική τους σκοπιά στην ομαλή ανάπτυξη του παιδιού τους.

Οταν λέμε ότι ένα παιδί αναπτύσσεται «ομαλά», εννοούμε τόσο τις σωματικές, όσο και τις ψυχικές του δυνατότητες. Ολα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την καταγωγή, την εθνότητα και άλλες παραμέτρους, κρύβουν μεγάλες ψυχοφυσιολογικές δυνατότητες, που, για να εξελιχθούν σε ικανότητες, είναι απαραίτητο να συμμετέχουν σε μιαν οργανωμένη, με επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια, διαπαιδαγώγηση από τη νηπιακή ηλικία.

Αυτήν την οργανωμένη παροχή δεν μπορούν να τη δώσουν οι γονείς, γιατί χρειάζεται ειδική επιστημονική γνώση. Ευθύνη για την παροχή της πρέπει να έχει το κράτος όχι μόνο ως υποχρέωσή του προς τις λαϊκές οικογένειες, αλλά και προς τα παιδιά, τα αυριανά μέλη της κοινωνίας, τη μελλοντική γενιά.

Σκοπός της προσχολικής διαπαιδαγώγησης είναι η ολόπλευρη σωματική, πνευματική, αισθητική ανάπτυξη των παιδιών, σύμφωνα με τις ανάγκες της ηλικίας τους. Μεγάλη σημασία για τη σωστή κατανόηση του ρόλου της διαπαιδαγώγησης στην εξέλιξη του παιδιού είχαν οι έρευνες του Παβλόφ στον τομέα της Φυσιολογίας που διαπίστωσαν ότι οι εξαρτημένοι αντανακλαστικοί μηχανισμοί της ψυχικής δραστηριότητας διαμορφώνονται κάτω από την επίδραση των συνθηκών διαβίωσης του παιδιού, κάτω από την επίδραση της εκπαίδευσης με την πλατιά σημασία της λέξης.

Το επιστημονικό αυτό συμπέρασμα δείχνει πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στην ψυχοσωματική, ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού οι συνθήκες διαβίωσής του μέσα στην οικογένεια, αλλά και η αγωγή του σε οργανωμένο προσχολικό περιβάλλον. Ανάμεσα στις ευθύνες, λοιπόν, των γονιών απέναντι στο παιδί τους, είναι και η εγγραφή του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε παιδικό σταθμό (ΠΣ) όχι για τη φύλαξή του, αλλά για την ολοκληρωμένη διαπαιδαγώγησή του.

Σήμερα, οι συνθήκες ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, πολύ περισσότερο των νέων ζευγαριών, όλο και περισσότερο δυσκολεύουν (μικροί μισθοί, ανεργία, υποαπασχόληση, αναγκαστικές υπερωρίες, έλλειψη ελεύθερου χρόνου, αυξήσεις τιμών σε τιμολόγια πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, φάρμακα και υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, κ.ά.) και η εργασία των μητέρων γίνεται πλέον αναγκαστική επιλογή. Ετσι, αυξάνονται και οι ανάγκες για φύλαξη σε παιδικό σταθμό μέχρι την επιστροφή των γονιών στο σπίτι. Το γεγονός, όμως, αυτό δε θα πρέπει να παραγνωρίζει την ανάγκη του παιδιού για παροχή ποιοτικής Προσχολικής Αγωγής.

Το ΚΚΕ θέτει στόχους πάλης, που ικανοποιούν, ταυτόχρονα, τις ανάγκες παιδιών και γονιών.

Παλεύει για:

• Ιδρυση και λειτουργία κρατικών δωρεάν βρεφονηπιακών σταθμών για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας.
• Μόνιμο παιδαγωγικό, βοηθητικό και λοιπό προσωπικό, που να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες.
• Κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σ' αυτόν τον τομέα.
• Μεταφορά των υπαρχόντων δημοτικών σταθμών στο κράτος.
• Δημιουργία σύγχρονων, ασφαλών υποδομών, στη βάση της ικανοποίησης των αναγκών των παιδιών.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 1993, σχεδιασμένα και συστηματικά, ξεκίνησε τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων και της ευθύνης λειτουργίας των ΠΣ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ), καταργώντας τις έστω και ανεπαρκείς ενιαίες και δωρεάν υπηρεσίες για την οικογένεια και το παιδί.

Με την κυβέρνηση της ΝΔ, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πλέον οι οικογένειες, τα παιδιά και οι εργαζόμενοι στους ΠΣ επιδεινώθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν.

Πολύ σημαντικό είναι το ζήτημα του αριθμού των παιδιών, που μπορεί να φιλοξενηθούν στους ΠΣ. Αποκαλυπτικά είναι τα εξής στοιχεία:

Υπάρχουν συνολικά 3.500 ΠΣ, που δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες, εάν λάβουμε υπόψη μας ότι τα νηπιαγωγεία του υπουργείου Παιδείας στη μεγάλη πλειοψηφία τους δεν εγγράφουν στη δύναμή τους τα προνήπια (4 - 5 χρόνων). Απ' αυτούς, οι 1.850 είναι δημοτικοί και οι 1.650 ιδιωτικοί. Συνολικά, φιλοξενούνται 150.000 παιδιά (85.000 σε δημοτικούς και 65.000 σε ιδιωτικούς).

Αναγκαστικά, πάνω από το 40% των γονέων που δε βρίσκει θέση σε δημοτικό ΠΣ καταφεύγει στον ιδιωτικό, ή σε άλλες λύσεις, με συνέπεια τη μεγαλύτερη οικονομική τους επιβάρυνση.

Η πολιτική των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, με την οποία επί της ουσίας συμφωνούν και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ., που εμπορευματοποιεί και ιδιωτικοποιεί τις κοινωνικές υπηρεσίες, που εισάγει τη λογική του ανταγωνισμού μεταξύ των δημοτικών και των ιδιωτικών ΠΣ, έχει ως αποτέλεσμα την επιβολή τροφείων στους δημοτικούς που ξεκινούν από 45 ευρώ και φθάνουν τα 300 ευρώ το μήνα (π.χ. στο Δήμο Ηρακλείου Αττικής) και την αύξηση της μηνιαίας πληρωμής στους ιδιωτικούς που φτάνει και τα 500 ευρώ.

Η οικονομική επιβάρυνση των γονιών δεν αφορά μόνο τα τροφεία. Πληρώνουν επιπλέον για αγορά παιδαγωγικού υλικού, για εκδρομές, επισκέψεις σε μουσεία κλπ., για δασκάλες γυμναστικής, χορού, μουσικής κλπ., ακόμα και για ορισμένα είδη καθαριότητας.

Η κατάσταση θα χειροτερέψει με την εξαγγελθείσα εφαρμογή του Καποδίστρια ΙΙ που οδηγεί στη μεγαλύτερη σύσφιγξη των σχέσεων ΤΑ και κεφαλαίου. Διάφορες υπηρεσίες, μονάδες, κλπ. της ΤΑ θα λειτουργούν με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις με τις αντίστοιχες ιδιωτικές ως επιχειρήσεις που θα αποφέρουν κέρδη.

Για τους τελείως εξαθλιωμένους, θα υπάρχουν τα ψίχουλα, τα κουπόνια ή και η προσφυγή σε συγγενικά, φιλικά ή άλλα πρόσωπα από τη γειτονιά, στο πλαίσιο του «εθελοντισμού» και της «κοινωνικής αλληλεγγύης».

Το δείγμα γραφής το έδωσε «το πρόγραμμα Πετραλιά» για τους ΠΣ, που μοιράζει κουπόνια στις μητέρες μόνο για όσο καιρό εργάζονται για να πηγαίνουν τα παιδιά τους είτε σε δημοτικούς είτε σε ιδιωτικούς σταθμούς. Δηλαδή, χρηματοδοτεί δημοτικούς και ιδιωτικούς σταθμούς με τους ίδιους όρους.

Δεν είναι, όμως, μόνον η ανεπάρκεια των μονάδων και το δυσβάστακτο κόστος για τα νεαρά ζευγάρια που έχουν ανάγκη για μια θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό. Είναι και η ασφάλεια που πρέπει να παρέχουν οι υποδομές, οι κατάλληλοι χώροι, αλλά και οι παράγοντες που σχετίζονται με την ποιότητα της παρεχόμενης Προσχολικής Αγωγής.

Σήμερα, π.χ., το 67% των κτιρίων δεν πληρούν τις απαραίτητες προδιαγραφές. Τα πιο πολλά κτίρια είναι ακατάλληλα, π.χ., σε ορόφους, με μικρές αίθουσες, χωρίς αυλή, με ξεπερασμένη αντιπυρική προστασία και ανύπαρκτη πρόβλεψη αντισεισμικής θωράκισης. Μόνο στα μέσα της χρονιάς 2007-2008, στο Δήμο Αθηναίων έκλεισαν έξι ΠΣ λόγω ακαταλληλότητας σε περίπτωση σεισμού.

Εξίσου σημαντικές για την ποιότητα της παρεχόμενης αγωγής είναι οι εργασιακές σχέσεις των ίδιων των εργαζομένων στους ΠΣ. Σε ποσοστό 30 - 65% ανά δήμο οι εργαζόμενοι είναι συμβασιούχοι, ή με stage όμηροι της αντεργατικής πολιτικής. Οι συμβάσεις αυτές αποτελούν πρόσθετο εμπόδιο για την προσφορά τους. Δημιουργούν κλίμα αβεβαιότητας, άγχους και ανασφάλειας, που αντικειμενικά μεταφέρεται στα παιδιά. Αρνητικά επιδρούν, επίσης, και οι συχνές εναλλαγές προσωπικού μετά από κάθε λήξη της σύμβασης.

Οι ελλείψεις παιδαγωγικού προσωπικού οδηγούν πολλές φορές στην παραβίαση ακόμα και αυτού του ξεπερασμένου κανονισμού λειτουργίας των ΠΣ, που ορίζει αναλογίες δυο παιδαγωγών ανά 16 βρέφη ή για 25 νήπια. Το αποτέλεσμα είναι μέσα σε λίγα τετραγωνικά να στοιβάζονται πάνω από 25 νήπια ή 16 βρέφη με μια παιδαγωγό, που τις περισσότερες φορές δεν είναι απόφοιτη ΤΕΙ ή ΑΕΙ, αλλά βοηθός από ΚΕΚ, ΙΕΚ, κλπ.

Με τους νόμους Ρέππα και Πετραλιά πλήττονται άμεσα οι εργαζόμενες και ως προς τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης (και όχι μόνον). Οι εργαζόμενες εξοντώνονται δουλεύοντας για 37 χρόνια είτε στην καθαριότητα, είτε στην κουζίνα, είτε στην τάξη. Πόσο μάλλον, που, κάτω από την πίεση των δημάρχων, πολλές φορές συμβασιούχοι παιδαγωγοί αναγκάζονται να δουλεύουν 7,5 ώρες την ημέρα αντί 6 (π.χ., Ν. Χαλκηδόνα), αργίες, Σάββατα και απογεύματα (π.χ., Σπάτα). Είναι αντικειμενικό μια παιδαγωγός στα 65 ή στα 70 της χρόνια να μην μπορεί να προσφέρει το παιδαγωγικό έργο που και η ίδια θα ήθελε.

Τελικά, η ποιοτική παροχή Προσχολικής Αγωγής, που βοηθάει στην ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, είναι ψιλά γράμματα για τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) και τους συνοδοιπόρους τους (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑ.Ο.Σ.). Για τα παιδιά της εργατικής τάξης, των λαϊκών οικογενειών, των νέων ζευγαριών διαθέτουν όχι αποκλειστικά δημόσια - δωρεάν κέντρα Προσχολικής Αγωγής, αλλά πανάκριβα, υποβαθμισμένα baby parking - παιδοφυλακτήρια, ίσα ίσα για εκτόνωση των αυξημένων λαϊκών αναγκών.

Εμείς οι εργαζόμενοι και τα παιδιά μας αξίζουμε καλύτερο μέλλον. Μπορούμε να μπούμε εμπόδιο στα σχέδια των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, που βλέπουν τον άνθρωπο ως κέρδος. Με τη δράση μας, μπορούμε να τα καταφέρουμε, να δημιουργήσουμε μια λαϊκή συμμαχία που θα οδηγήσει στην κοινωνία εκείνη που πραγματικά μας αξίζει. Στην κοινωνία όπου θα ικανοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.