Δεκατρία μετάλλια, δεκατρείς Νίκες. Η μικρή Ελλάδα θαυματούργησε. Και ποιος Ελληνας δεν αισθάνθηκε υπερήφανος; Ποιος δεν αισθάνθηκε όμορφα; Ποιος αμφισβήτησε το ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα μεγάλο γεγονός; Ποιος δεν ελπίζει ότι κάποια μέρα θα ξαναβρούν την πραγματική έκφρασή τους και θα εξακολουθήσουν να υπηρετούν το σκοπό για τον οποίο θεσπιστήκανε. Για τη φιλία των λαών. Για την Παγκόσμια Ειρήνη. Για μια Πανανθρώπινη Λευτεριά.
Μεγάλη ανακούφιση για τον ελληνικό λαό και για το ελληνικό φιλότιμο να ακουστεί το όνομα της Ελλάδας, επιτέλους και για κάτι καλό. Να θυμίσει στον κόσμο έστω και πολύ παλιά μεγαλεία, από αυτά που αναφέρει ο εθνικός ποιητής μας με το στοίχο: «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Κουράστηκε ο ελληνικός λαός να ντρέπεται για πράξεις της κυβέρνησής του, που γίνονται με την έγκριση και τις ευλογίες της αντιπολίτευσης, που το όνειρό της για το οποίο παλεύει με πάθος είναι να γίνει -με κάθε τρόπο- κυβέρνηση και να είναι αυτή ο εκτελεστής των διαταγών και της πολιτικής των ΗΠΑ. Θα ήθελαν να είναι αυτοί που θα παράδιναν τον Οτσαλάν. Να ήταν αυτοί που θα βάζανε την υπογραφή τους για να εγκρίνουν το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, αυτοί που θα παραχωρούσαν το ελληνικό έδαφος για ορμητήριο των χασάπηδων του κόσμου.
Ολοι, λοιπόν, μπορούν να καταλάβουν τη χαρά, την υπερηφάνεια και την ανάσα που πήρε ο κόσμος με τις επιδόσεις και τα μετάλλια των παιδιών μας. Ανάμεσα στους πανηγυρίζοντες από τους πρώτους και εγώ. Ξεχάστηκα και εγώ. Ομως, κάθε θαύμα τρεις μέρες. Ηρθε το ναυάγιο του «Εξπρές Σαμίνα». Ηρθε η ανθρώπινη θυσία στο βωμό του κεφαλαίου. Ηρθε ο πνιγμός περίπου εκατό ανθρώπων που είχαν την ατυχία να ταξιδέψουν με το καταδικασμένο από το χρόνο και τους ιδιοκτήτες ατμόπλοιο «Εξπρές Σαμίνα». Σε λίγες ώρες, εκεί που περιμέναμε παραιτήσεις υπουργών και άλλων φιλότιμων υπευθύνων, άρχισε ο αγώνας συσκότισης. Οι μόνοι υπεύθυνοι, δηλαδή ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί ορκίζονταν πως, μόλις βρουν τους υπεύθυνους!!! θα τους τιμωρήσουν. Και άρχισαν... οι «έρευνες». Ποιος κοιμόταν, ποιος δεν κοιμόταν, ποιος έκανε καμάκι, τι πρόσφερε στην καμακωνόμενη - καφέ ή της πρότεινε και ουίσκι. Κάπου ξέφυγε, και παραδεχτήκανε ότι κάποιος αυτόματος δε δούλευε και ότι το καράβι δεν υπάκουε στο τιμόνι. Αλλά τότε βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και το έλυσε το ζήτημα, λέγοντας: «Οταν ένα βαπόρι χτυπήσει σε στεριά βουλιάζει. Τι σημασία λοιπόν έχει αν είναι καινούριο ή παλιό;». Αραγε, για τη θέση εκπροσώπου ενός σημερινού κόμματος, ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα; Να είσαι έξυπνος ή να μην έχεις φιλότιμο;
Ολες αυτές οι σιχαμερές και παραπλανητικές δηλώσεις ξανάφεραν στη χώρα μας τη γνωστή μολυσμένη ατμόσφαιρα της ανυποληψίας, της απάτης, της εκμετάλλευσης και της περιφρόνησης στην ανθρώπινη ζωή.
Και επειδή με το ναυάγιο του «Εξπρές Σαμίνα» δεν έμεινε κανείς που να μην καταλάβει το μέγεθος του εγκλήματος, την ασυδοσία των εφοπλιστών με τις ευλογίες της κυβέρνησης, και επειδή δε βρίσκονταν επιχειρήματα, ανατρέξανε στο παλιό κόλπο, «άλλα λόγια, βρε παιδιά». Και έτσι μαγαρίσανε και τα μετάλλια και τους νέους μας Ολυμπιονίκες. Το ναυάγιο δεν έγινε ποτέ. Η τηλεόραση ιδιαίτερα δεν έδειχνε τίποτα άλλο από την απονομή των βραβείων ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή. Ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής των αθλητών, ακόμα και των συγγενών και των γειτόνων.
Κάποια στιγμή, καθώς έβλεπα, στην τηλεόραση ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, μου ήρθε στη μνήμη η φοβερή εικόνα. Πάνω σε μια ταράτσα, μια μοτοσικλέτα ακίνητη, με τη μηχανή να δουλεύει και το γκάζι πατημένο στο ανώτατο σημείο, έτσι που ο εκκωφαντικός θόρυβος να καλύπτει τις φωνές του αγωνιστή, του συνδικαλιστή, του πατριώτη που τον βασάνιζαν, Ελληνες πουλημένοι στους Γερμανούς, Αγγλους ή Αμερικανούς καταχτητές. Και να τώρα που η αδίσταχτη αρπαχτικότητα των εμπόρων του θανάτου, έβαλε τα τσιράκια της να μετατρέψουν τα μετάλλια και τους νέους μας σε αθόρυβες μοτοσικλέτες για να ξεχάσουμε τη βρωμερή πραγματικότητα. Για να ξεχάσουμε τις βουβές κραυγές των πνιγμένων.
του Τίτου ΒΑΝΔΗ
Feeds
Μια φωνή, μια - ιμπεριαλιστική - γραμμή 
