Η δέσμη των «πέντε προτάσεων», που περιφέρει ο Γ. Παπανδρέου σαν το εναλλακτικό «σοσιαλδημοκρατικό» σχέδιο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από κρατικομονοπωλιακές παρεμβάσεις, έτσι όπως αυτές εκπονήθηκαν από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και στόχο έχουν να θωρακίσουν τα συμφέροντα του τραπεζιτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου. Αυτές οι προτάσεις κινούνται στο ίδιο πλαίσιο με τις πολιτικές που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ξεπεράσει το «σκόπελο» της ταύτισής του με αντιλαϊκές στρατηγικές επιλογές, επιχειρεί δήθεν να «διαφοροποιηθεί» ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση για τη μη σωστή εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ όσον αφορά στη στήριξη των τραπεζών.

Οι διαχωριστικές γραμμές που προσπαθεί να δημιουργήσει ο Γ. Παπανδρέου με αφορμή αυτή τη φορά την κρίση που διέρχεται το καπιταλιστικό σύστημα αποτελούν μια τεράστια επιχείρηση εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων. Ολη η αγωνία του Γ. Παπανδρέου έγκειται στην επίσπευση των διαδικασιών για τη χορήγηση των 28 δισ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό στο τραπεζιτικό κεφάλαιο και στην εξασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών για να τροφοδοτηθεί από αυτά τα χρήματα το επιχειρηματικό και βιομηχανικό κεφάλαιο. «Πρέπει να στηριχθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά για να επανέλθει η ρευστότητα στην αγορά», για «να στηριχθεί η πραγματική οικονομία», τόνισε μόλις χτες ο Γ. Παπανδρέου. Στη σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού η σύμφυση ανάμεσα στο τραπεζιτικό και βιομηχανικό κεφάλαιο λαμβάνει γιγαντιαίες διαστάσεις. Από την ικανότητα «ρευστότητας» των τραπεζών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ίδια η καπιταλιστική παραγωγή και αυτή θέλει να διασφαλίσει το ΠΑΣΟΚ.

Η εξασφάλιση όμως της «ρευστότητας», με τα χρήματα του ελληνικού λαού, στους καπιταλιστές δεν αρκεί για να αντιμετωπίσουν τα κρισιακά φαινόμενα. Γι' αυτό στις προτάσεις του το ΠΑΣΟΚ συνδυάζει την παροχή «ζεστού χρήματος» με την εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού, επαναφέροντας τις προτάσεις του για τετραετή «ημιανασφάλιστη» εργασία των νέων και παραπέρα ενίσχυση της «επιδοτούμενης κοινωνικής εργασίας» (επέκταση του καθεστώτος της μερικής απασχόλησης). Αντίδοτο για να ξεπεράσουν οι καπιταλιστές την κρίση τους είναι να αυξήσουν το ποσοστό της υπεραξίας, της απλήρωτης δηλαδή εργασίας, που καρπώνονται και αποτελεί την αποκλειστική πηγή της κερδοφορίας τους.

Αυτή την πολιτική προασπίζει και προωθεί το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα και μετά από μια περίοδο που από τη θέση της κυβέρνησης στήριξε την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις έρχεται να πλασάρει την «κρατική παρέμβαση» που δήθεν μπορεί να «ρυθμίσει την αγορά». Αυτό που προτείνει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για τις λαϊκές οικογένειες και τους μικρομεσαίους είναι η στήριξη του τραπεζιτικού κεφαλαίου με τα δικά τους χρήματα και σαν ...«αντάλλαγμα» τους υπόσχεται «φτηνά δάνεια» διευρύνοντας το απαράδεκτο καθεστώς του υπερδανεισμού. Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρομεσαίοι δεν πρέπει να εξαπατηθούν αλλά να διαπιστώσουν ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ καθώς και αυτή της ΝΔ έχουν «αυτοσκοπό» την εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων...