Με τη μαζική παρουσία των εργαζομένων, που φανερώνει τη δικαιολογημένη ανησυχία τους, πραγματοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα στο εργοστάσιο της Λάρκο στη Λάρυμνα η ημερίδα που οργάνωσαν τα σωματεία για τις εξελίξεις στην επιχείρηση. Εξελίξεις που αφορούν στη μείωση της τιμής του νικελίου, στη μείωση της παραγωγής που προωθεί η διοίκηση, αλλά και στους κινδύνους που προκύπτουν για το δικαίωμα στη δουλειά, συνολικά για τα εργασιακά δικαιώματα στα εργοστάσια της Λάρκο.

Στην ημερίδα πήρε μέρος και ανέπτυξε τις θέσεις του ΚΚΕ αντιπροσωπεία της ΚΟ Φθιώτιδας του Κόμματος, με επικεφαλής τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και βουλευτή του ΚΚΕ. Συμμετείχαν ακόμα αντιπροσωπείες βουλευτών, στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τους γύρω νομούς, νομάρχες και δήμαρχοι, αντιπροσωπεία του ΣΥΝ, εκπρόσωποι συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς και ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος της Λάρκο.

Το χαρακτηριστικό στοιχείο των απανωτών παρεμβάσεων από τους εκπροσώπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των «διαλόγων» με τη διοίκηση της επιχείρησης ήταν η μεθοδευμένη, σχεδιασμένη προσπάθεια παραπλάνησης των εργαζομένων, με την προβολή διαχειριστικών προβλημάτων, προκειμένου να παραγραφούν οι ευθύνες της πολιτικής του δικομματισμού και ο ταξικός, αντεργατικός ρόλος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Στις ευθύνες της προηγούμενης διοίκησης της Λάρκο περιορίστηκαν οι τοποθετήσεις των στελεχών της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, που πλειοψηφούν στη διοίκηση των σωματείων. Συνδικαλιστές του ΕΑΜ, του συνδυασμού που στηρίζει το ΠΑΜΕ, σχολίαζαν σχετικά ότι τα στελέχη της πλειοψηφίας καλλιεργούν κλίμα συναίνεσης και αποσιωπούν τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν και οξύνουν τα προβλήματα των εργαζομένων.

Παίρνοντας το λόγο, ο Γιώργος Μαρίνος σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Οι εργαζόμενοι της Λάρκο έχουν στα χέρια τους πολύτιμη πείρα. Από τον αγώνα των 110 ημερών το 1977, επί ΝΔ και Μποδοσάκη. Από τις κινητοποιήσεις της δεκαετίας του '90 και του 2000 επί ΠΑΣΟΚ, για να μην πωληθεί η επιχείρηση, να μην καταργηθούν δικαιώματα. Από την πάλη των εργαζομένων στους εργολάβους για το δικαίωμα στη δουλειά. Από αυτή την πολύχρονη πείρα επιβάλλεται να βγάλουν συμπεράσματα και να καταλογίσουν ευθύνες, παίρνοντας υπόψη ότι τα προβλήματα διαιωνίζονται.

Για τα προβλήματα που σχετίζονται με εμπορικές συμφωνίες της επιχείρησης και ζημιογόνες προπωλήσεις νικελίου στα χρηματιστήρια εμπορευμάτων, λέμε το εξής: Να διερευνηθούν τα όποια προβλήματα και οι καταγγελίες και να αποδοθούν ευθύνες. Οι εργαζόμενοι, όμως, πρέπει να ξέρουν ότι πίσω από αυτή την επιχειρηματολογία των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ γίνεται μια συστηματική προσπάθεια παραπλάνησης για να αποκρυφτούν βασικά ζητήματα.

Προσοχή! Τα πιο επικίνδυνα σκάνδαλα είναι αυτά που γίνονται με τη βούλα της νομιμότητας. Καταλογίστε τις ευθύνες που έχουν τα κόμματα που υπερασπίζονται τη στρατηγική της ΕΕ, την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων.

Αν τα προβλήματα του καπιταλισμού ήταν προβλήματα διαχείρισης, θα τα αντιμετώπιζε και δε θα έφτανε σε κρίσεις, όπως η σημερινή, την οποία οι απολογητές του συστήματος προσπαθούν να την αποδώσουν στον τρόπο διαχείρισης, αποκρύπτοντας την ουσία: Την ατομική, καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, τον αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ μεγάλων οικονομικών ομίλων».

«Σχετικά με τις εξελίξεις στη Λάρκο - συνέχισε το στέλεχος του ΚΚΕ - υπάρχουν ορισμένα γεγονότα που επιβάλλεται να προσεχτούν ιδιαίτερα. Η ΔΕΗ και η Εθνική Τράπεζα, που είναι ισχυροί μέτοχοι της επιχείρησης, έχουν ιδιωτικοποιηθεί από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Λειτουργούν με κριτήριο το κέρδος κι αυτό θα καθορίσει τις κινήσεις τους. Το αστικό κράτος, επίσης, δουλεύει για τα συλλογικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι πρέπει να επαγρυπνούν.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα και ιδιαίτερα κατά την περίοδο 2006-2007, οι τιμές του νικελίου έφτασαν σε ποσά ρεκόρ, κινήθηκαν γύρω στα 50.000 δολάρια τον τόνο, δίνοντας υψηλή κερδοφορία, που στηρίζεται στον υψηλό βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Τι καλό είδαν η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι της επιχείρησης από αυτή την κερδοφορία;

Τώρα, η μείωση της διεθνούς τιμής του νικελίου χρησιμοποιείται σαν μέσο πίεσης για νέα αντεργατικά μέτρα, στο όνομα της καπιταλιστικής κρίσης. Σε αυτές τις συνθήκες μπαίνουν σε ενέργεια τα γνωστά σχέδια περί εξυγίανσης, που διαμορφώνουν το έδαφος για οδυνηρές εξελίξεις. Γι' αυτό απαιτείται καλή προετοιμασία.

Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η πάλη;

Αυτή την ώρα χρειάζεται άμεση αγωνιστική αντίδραση για να κλείσει ο δρόμος των απολύσεων, της κατάργησης δικαιωμάτων, της πώλησης ή του κλεισίματος της επιχείρησης. Κι αυτό μαζί με τη διεκδίκηση ενός πλαισίου που μπορεί να δώσει ώθηση στον αγώνα και να συσπειρώσει ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.

Το πλαίσιο αυτό κινείται στους εξής άξονες, που μπορούν να εμπλουτιστούν:

• Αποκλειστικά δημόσιος, ενιαίος φορέας ορυκτού πλούτου, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, με συμμετοχή της Λάρκο.
• Απορρόφηση των εργαζομένων στους εργολάβους από την επιχείρηση. Εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά δικαιώματα αντίστοιχα με τις σύγχρονες ανάγκες. Ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας.
• Καθετοποίηση της παραγωγής και δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα.
• Προστασία του περιβάλλοντος, σταμάτημα της ρίψης της σκουριάς στον Ευβοϊκό κόλπο και ειδική επεξεργασία για την αξιοποίηση των υποπροϊόντων».

«Μιλάμε για τον ορυκτό πλούτο» κατέληξε ο Γ. Μαρίνος. «Μιλάμε για τη Λάρκο, αλλά και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις και κλάδους στρατηγικής σημασίας που μπορούν να γίνουν εργαλεία στα χέρια της εργατικής τάξης, στα χέρια των λαϊκών δυνάμεων και να αποτελέσουν τη βάση μιας ανάπτυξης που θα κινείται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού, με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα και όχι τα κέρδη των λίγων.

Αυτή η προοπτική απαιτεί ισχυρό ΚΚΕ, μαζικό, μαχητικό εργατικό κίνημα και λαϊκή συμμαχία, που θα διεκδικεί ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας, ώστε να περάσει η εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, στα χέρια των λαϊκών δυνάμεων και να αναλάβει την οργάνωση της οικονομίας σε νέα βάση. Αυτή η θέση αποκτά μεγάλη, επίκαιρη σημασία σήμερα που η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η καπιταλιστική αναρχία οδήγησαν σε μια νέα οικονομική κρίση, που η κυβέρνηση και τα άλλα στηρίγματα του συστήματος προσπαθούν να τη φορτώσουν στις πλάτες των εργαζομένων».