Από τη μια μεριά έχουμε τη σκεπτόμενη, αλλά αντικομμουνιστική, ταινία του Μιχαλκόφ και από την άλλη τη, μέχρι παρεξήγησης, απλοϊκή ταινία του Ολιβερ Στόουν! Αυτή η ...απόσταση μπορεί να λειτουργήσει και διδακτικά. Ο σοσιαλισμός, με όλες τις ελλείψεις της πρώτης φάσης του, έβγαζε ολοκληρωμένους ανθρώπους, ολοκληρωμένους δημιουργούς, ενώ η μητέρα του καπιταλισμού, η Αμερική, έλυνε, εκτός λαμπρών εξαιρέσεων, τα ζητήματα της Τέχνης στο πόδι.

Ο Ολιβερ Στόουν, που περαστικός από τη χώρα μας για να προωθήσει την ταινία του έκανε μια στάση στο τελευταίο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου του έδωσαν τον «Χρυσό Αλέξανδρο», γύρισε μια «βιογραφική» ταινία για τον Τζορτζ Μπους. Μια ταινία, η οποία, υποτίθεται, ήθελε να μας αποκαλύψει αυτό το πολεμικό και καταστροφικό τέρας σε όλο του το μεγαλείο. Ομως, αντί να ακολουθήσει μια σοβαρή πολιτική γραφή, μια γραφή που απαιτούσε και επέβαλε το σοβαρό θέμα του, μην ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με τον αιμοβόρο πλανητάρχη, τον άνθρωπο που ηγείται μιας συμμορίας δολοφόνων, ο Στόουν προτίμησε να μας παρουσιάσει μια πολιτική καρικατούρα. Μια πολιτική καρικατούρα που μετατοπίζει το πρόβλημα και, εν πολλοίς, την αθωώνει!

Σύμφωνα με τον Στόουν, που παρακολουθεί τον Μπους από τα πρώτα του βήματα, από το κολέγιο και τους έρωτές του μέχρι την Προεδρία, ο σημερινός Πρόεδρος των ΗΠΑ, που χρεώνεται με τόσες φριχτές αμαρτίες, ήταν ένα απλοϊκό μαμόθρευτο, το οποίο, επειδή το αμφισβητούσε ο πατέρας του, έγινε αυτό που έγινε σήμερα! Ενας μοχθηρός και επικίνδυνος άνθρωπος. Επιπλέον, αυτός ο ανόητος νέος, είχε την ατυχία μόλις ανέλαβε την Προεδρία, να έχει κακούς συμβούλους. Οι οποίοι, με πρώτον τον Τσένι, τον παρέσυραν σε μια σειρά ενέργειες, Ιράκ, Αφγανιστάν, αντιτρομοκρατική υστερία και πάει λέγοντας.

Η ταινία του Ολιβερ Στόουν, στ' αλήθεια, δεν αξίζει σοβαρής κριτικής. Αν ασχολούμαστε μαζί της είναι γιατί το θέμα της πιθανόν να τραβήξει το ενδιαφέρον μεγάλης μερίδας θεατών. Και πρέπει να ειδοποιηθούν αυτοί οι θεατές πως αυτά που θα δουν στην οθόνη είναι μόνον ένα μικρό μέρος της αλήθειας. Εμείς δεν αποκλείουμε να είναι, πράγματι, τόσο μεγάλος βλάκας ο Μπους. Εχουμε, όμως, μεγάλες αντιρρήσεις για τις εξηγήσεις και τις ερμηνείες που δίνει ο Στόουν για την πολιτική του Μπους και την ποιότητα των συνεργατών του. Οι σύμβουλοι του Μπους, ακόμα και ο πολύς Τσένι, δεν είναι παρά τα όργανα, οι μεταφορείς των αποφάσεων. Οι οποίες αποφάσεις παίρνονται σε πολύ «υψηλότερα» επίπεδα. Στα «ανώνυμα» και «αόρατα» επίπεδα των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου. Στα επίπεδα που, πονηρά και ένοχα, αφήνει έξω από την ταινία του ο Στόουν. Ο οποίος δεν μπήκε καν στον κόπο να ρίξει μια ματιά, ακόμα και στην πιο πρόσφατη ιστορία της πατρίδας του, για να διαπιστώσει πως και οι «σοβαροί» πρόεδροι των ΗΠΑ, ήταν το ίδιο αιμοσταγείς και αιμοχαρείς. Δεν υπήρξε ούτε ένας μεταπολεμικός Αμερικανός Πρόεδρος, που να μην έχει βάψει τα χέρια του με αίμα. Ο Μπους, λοιπόν, δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος από τη μακριά ματωμένη αλυσίδα!

Παίζουν: Τζος Μπρόλιν, Ελίζαμπεθ Κανκς, Τάντι Νιούτον, Τζέσι Μπράντφορντ, Τζέιμς Κρόμγουελ κ.ά.