Το κύριο χαρακτηριστικό του οπορτουνισμού είναι η ανυπομονησία. Μπροστά στο βάρος των προβλημάτων και στην ανάγκη αντιπαράθεσης βαφτίζει κάθε είδους αντίδραση «νέο κίνημα» ή «νέο υποκείμενο». Από την υποτίμηση που οι ίδιοι έχουν για την εργατική τάξη, αλλά και για να κρύψουν τις δυνατότητες της τάξης και της ταξικής πάλης, εφευρίσκουν κάθε φορά τους νέους φορείς των επαναστατικών ιδεών και γεγονότων. Την προηγούμενη περίοδο είχαμε τη θεοποίηση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, το οποίο βέβαια εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη όπως και τα διάφορα «φόρουμ» που είχαν δημιουργηθεί. Οι ίδιες δυνάμεις που είχαν αναδείξει αυτό το κίνημα στο «νέο υποκείμενο», οι ίδιες δυνάμεις φτιάχναν τα «φόρουμ» μαζί με κυβερνήσεις και εκπροσώπους της εργοδοσίας.

Σήμερα ζούμε μια αντίστοιχη υπερτίμηση μιας κατάστασης, με την ανάδειξη σε νέο υποκείμενο τη δράση στοιχείων κυρίως του αναρχικού χώρου και της πρακτικής που έχει αυτή η αντίληψη. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Σίγουρα υπάρχει μια ριζοσπαστικοποίηση στην κοινωνία που επηρεάζεται από την καθημερινότητα. Παράλληλα, όμως, υπάρχει μια σαφής επιρροή της χρόνιας αστικής προπαγάνδας, που λέει ότι όλα τα κόμματα και οι συνδικαλιστές και τέλος πάντων καθετί οργανωμένο είναι διεφθαρμένο και βρώμικο (πράγμα που ισχύει για τα κόμματα εξουσίας αλλά σακουλιάζουν και τα υπόλοιπα). Φροντίζοντας έτσι οι αντιδράσεις να μην αποκτούν έναν οργανωμένο χαρακτήρα, αλλά το χαρακτήρα των εκρήξεων και της εκτόνωσης.

Η ίδια η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τέτοια κινήματα στο τέλος τους δεν οδήγησαν σε ουσιαστικές ανατροπές και στην πλειοψηφία το κράτος και οι μηχανισμοί του βγήκαν ενισχυμένοι. Για να μπορέσει αυτή η συσσωρευμένη αγανάκτηση να αποτελέσει μια θετική παρακαταθήκη για το μέλλον χρειάζεται να υπάρχει μια ουσιαστική προσπάθεια προσανατολισμού της σε στοχευμένη δράση κατά του συστήματος και τους μηχανισμούς του, όπως επίσης και στην ανάγκη της οργανωμένης και συντονισμένης πάλης με το εργατικό κίνημα με σαφή στόχο την ανατροπή. Αυτή η δουλειά απαιτεί την καθημερινή, υπομονετική δράση σε όλους τους χώρους (εργασία, σχολείο, γειτονιά) ενάντια στη βία και τον αυταρχισμό της εργοδοσίας, τις πολιτικές των κυβερνήσεων για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, τη φτώχεια, τα δάνεια, τους πλειστηριασμούς. Να δημιουργήσουμε σε αυτήν την αγανάκτηση αγωνιστική διέξοδο με προοπτική και όχι εφήμερους ψευδοεπαναστατικούς ενθουσιασμούς. Στη μάχη της οργανωμένης αντιπαράθεσης με το σύστημα βρίσκεται καθημερινά με συνέπεια και επιμονή το ΠΑΜΕ.