Το ίδιο λάθος κάνουν και οι άλλοι Δυτικοί αστοί σχολιαστές. Λέω λάθος για να μην πω σκοπιμότητα. Το ίδιο λάθος κάνει και η αγγλική ταινία του Στίβεν Ντάλντρι, «Σφραγισμένα Χείλη». Μιλάει για το ναζισμό, χωρίς να μιλήσει για τον καπιταλισμό. Ετούτη, μάλιστα, για να κάνει τους άσφαιρους αφορισμούς της, διάλεξε, χωρίς μεγάλη προσοχή και περίσκεψη, επικίνδυνα σωστότερα, τη μέθοδο του ερωτικού ρομάντζου. Μια αναλφάβητη Γερμανίδα εργάτρια, αναζητώντας εργασιακή ασφάλεια, φεύγει από το εργοστάσιο και κατατάσσεται στα SS. Εκεί γίνεται δεσμοφύλακας και, τελικά, παίρνει μέρος σε εκτελέσεις και άλλες φασιστικές πράξεις. Δέκα χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του '50, η Γερμανίδα ναζίστρια, κρύβοντας το παρελθόν της, εργάζεται σαν εισπράκτορας στο τραμ. Κάποια μέρα γνωρίζει έναν 15χρονο νεαρό. Μαζί του αναπτύσσει μια παθιασμένη ερωτική και συναισθηματική σχέση.

Η σχέση αυτή διακόπτεται ξαφνικά και «χωρίς λόγο». Η ναζίστρια εξαφανίζεται και ο νεαρός γίνεται φημισμένος δικηγόρος (ο συγγραφέας του βιβλίου, στο οποίο στηρίζεται η ταινία). Παντρεμένος και χωρισμένος με ένα παιδί, πια αυτός, βλέπει ξαφνικά και αναπάντεχα τη ναζίστρια ερωμένη του, για την οποία δε γνώριζε τίποτα για το παρελθόν της, στο ειδώλιο του κατηγορούμενου. Είναι κατηγορούμενη σε μια από τις γνωστές δίκες σκοπιμότητας που ακολούθησαν την πτώση του ναζισμού (δικάζουμε μερικά πρόσωπα, για να σώσουμε την καπιταλιστική Γερμανία).

Η ναζίστρια δικάζεται ισόβια. Στη φυλακή από αγάπη για τη γνώση, αφού στο μεταξύ φόρτωσε (και η ταινία κάνει το ίδιο) όλα τα λάθη της στον αναλφαβητισμό της, μαθαίνει γράμματα. Τα οποία, όμως, δε στάθηκαν ικανά να σώσουν το δεσμό της με τον δικηγόρο, ο οποίος τράβηξε το δρόμο του (διαχωρίζοντας τη θέση του από το ναζισμό).

Η ταινία, αν δεν έχεις ακούσει τίποτα για τις φρίκες του ναζισμού, για τα εκατομμύρια των σκοτωμένων, για τις τεράστιες καταστροφές, είναι ιδανική για κλάμα! Το ρομάντζο έχει όλα τα συστατικά και όλους τους κανόνες μιας δακρύβρεχτης ρομαντικής συναισθηματικής κινηματογραφικής νουβέλας. Ακόμα και όσοι από εμάς έχουμε γνώση για τα εγκλήματα του ναζισμού, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τελείως τη συγκίνηση. Μεγάλη συνεισφορά στα συναισθηματικά ...κρεσέντα που προκαλεί η ταινία έχει η πολύ καλή σκηνοθεσία, οι σχεδόν άριστες ερμηνείες, η εξαιρετική χρήση της μουσικής.

Α, μην το ξεχάσω! Η ταινία, εκτός από κλάματα, κάνει και «κριτική» στους Γερμανούς, που σήμερα παριστάνουν τους ανήξερους! Ο Μπρούνο Γκαντζ, που υποδύεται έναν καθηγητή της φιλοσοφίας του δικαίου, κάνει πολλές γενικόλογες και αοριστολόγους διαλέξεις. Διαλέξεις που, κατά κάποιο τρόπο, ικανοποιούν το «λαϊκό αίσθημα». Ομως, το κύριο για την ταινία είναι ο αναλφαβητισμός της ναζίστριας, μην ανησυχείτε!..

Παίζουν: Κέιτ Γουίνσλετ, Ρέιφ Φάινς, Ντέιβιντ Κρος, Μπρούνο Γκαντζ, Αλίσα Γουίλμς, Λίνα Ολιν κ.ά.