Το Σάββατο 11 του Γενάρη 2009 στο Βερολίνο, στο πλαίσιο του ετήσιου Συμποσίου προς τιμήν της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που διοργάνωσε η εφημερίδα «Γιούνγκε Βελτ», έγινε εκδήλωση για το χαρακτήρα της ΕΕ και την προοπτική από τη σκοπιά των λαών. Στην εκδήλωση μίλησε ο Στέφανος Λουκάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, για την πάλη του Κόμματος κατά της ΕΕ. Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, στην οποία συμμετείχαν ο Ηρακλής Τσαβδαρίδης, στέλεχος του Κόμματος, και ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, πήρε μέρος στις εκδηλώσεις προς τιμήν των δολοφονημένων, το 1919, κομμουνιστών ηγετών Ρόζας Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ, στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση και συναντήθηκε με Ελληνες μετανάστες στο Βερολίνο. Επίσης, ο Γιάννης Γκιόκας μίλησε το Σάββατο εκ μέρους της ΚΝΕ σε εκδήλωση με θέμα «Καμία ειρήνη με το ΝΑΤΟ», την οποία διοργάνωσαν η SDAJ και η εφημερίδα «Γιούνγκε Βελτ». Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα την ομιλία του Στέφανου Λουκά, που έχει ως εξής:

Η ίδρυση της ΕΟΚ αρχικά και η μετεξέλιξή της σε ΕΕ συνιστά μια διακρατική καπιταλιστική ένωση που υπηρετεί την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος, την ενδυνάμωση του ευρωενωσιακού καπιταλισμού. Δεν είναι μια ένωση «ισότιμων» εταίρων όπως θέλουν να την πλασάρουν στους λαούς οι θιασώτες της, τα κόμματα του κεφαλαίου, νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά. Ούτε βεβαίως μεταρρυθμίζεται προς όφελος των λαών, με ένα άλλο αντινεοφιλελεύθερο κεϋνσιανό μείγμα πολιτικής σε όλες τις χώρες - μέλη της, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, δηλαδή ο οπορτουνισμός, γιατί είναι δημιούργημα των καπιταλιστών. Η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη της διευρύνεται, διαμορφώνονται πολλές ομάδες κρατών - μελών, οξύνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ.

Η ΕΕ είναι ενιαία ως σιδερένια γροθιά εναντίον των λαών, ενώ με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δηλαδή στρατηγικής σημασίας μεταρρυθμίσεις για το κεφάλαιο και την αναπαραγωγή του, ενισχύει τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση, διευρύνει τις ανισότητες. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, που διακήρυξε το «ΟΧΙ στην ΕΟΚ των μονοπωλίων», αργότερα το «ΟΧΙ στο Μάαστριχτ», δε σταμάτησε ούτε στιγμή να την αντιπαλεύει στους δρόμους του αγώνα, στο ελληνικό και ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά και σε διεθνείς κινητοποιήσεις και συναντήσεις. Η θέση μας είναι ότι η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση δεν είναι μονόδρομος για τους λαούς γιατί δεν είναι μονόδρομος ο καπιταλισμός. Η Ευρώπη ή θα είναι καπιταλιστικά ενωμένη ή σοσιαλιστικά. Δεν υπάρχει τρίτος ή ενδιάμεσος δρόμος. Αλλωστε, από την εποχή που ο Β. Ι. Λένιν έγραψε το περίφημο άρθρο «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», απέδειξε με βάση το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης πως ή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η Ενωση ή αν θα γίνει θα είναι αντιδραστική. Αυτό επιβεβαιώθηκε απόλυτα, επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Η αστική προπαγάνδα προβάλλει το επιχείρημα ότι η Ελλάδα αναπτύχθηκε μέσα στην ΕΕ. Αλλά αυτή η ανάπτυξη έχει ταξικό αντιλαϊκό περιεχόμενο, έγινε με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων σε περίοδο που το ΑΕΠ είχε μεγάλους ρυθμούς σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο. Η μείωση του αγροτικού πληθυσμού και της αγροτικής παραγωγής με το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών είναι καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Η ανάπτυξη των βιομηχανικών κλάδων δεν είναι ισόμετρη, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει η εγχώρια παραγωγική βάση. Η ανεργία, η υποαπασχόληση είναι καταστροφή εργατικής δύναμης.

Σήμερα οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, αλλά και σε κάθε χώρα, βιώνουν την επιδείνωση της θέσης τους. Οι αρνητικές αλλαγές σε βάρος τους μπορούν να κωδικοποιηθούν ως εξής. Ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με τη λεγόμενη ευελφάλεια και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας που ολοένα και εξαπλώνονται. Στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνής εργατικής δύναμης. Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, προώθηση του 65ωρου, που αυξάνει την απλήρωτη δουλειά. Κατεδάφιση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης. Εμπορευματοποίηση και υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας, και υποταγή της στα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η έρευνα, π.χ., γίνεται σε τομείς που ωφελούν το κέρδος και όχι τον άνθρωπο. Εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας και προώθηση της ιδιωτικοποίησής τους. Ιδιωτικοποίηση των Τηλεπικοινωνιών, της Ενέργειας, των Μεταφορών, άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Ολόπλευρη επίθεση στη μικρομεσαία αγροτιά και στο αγροτικό εισόδημα, με την ΚΑΠ, αφού η συγκέντρωση της γης, της παραγωγής, της μεταποίησης και της εμπορίας των αγροτικών προϊόντων σε μονοπωλιακούς επιχειρηματικούς ομίλους αποτελεί στρατηγική επιλογή υπέρ του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.

Ενταση της τρομοκρατίας στους τόπους δουλειάς, κλιμάκωση της κρατικής καταστολής, ευρωτρομονόμοι για το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Εντείνεται η παρακολούθηση της λαϊκής δράσης, των κινητοποιήσεων με τις κάμερες-χαφιέδες, το χτύπημα των εργατικών αγώνων με αποφάσεις δικαστηρίων που θεωρούν παράνομες τις απεργίες, κλπ.

Με τον ανταγωνισμό ενισχύονται μεγάλα διεθνικά μονοπώλια στο εμπόριο, εκτοπίζοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η ΕΕ ενισχύεται στρατιωτικά, συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με το ΝΑΤΟ, έχει υιοθετήσει το δόγμα του προληπτικού χτυπήματος στο όνομα της «τρομοκρατίας». Επιμένει στη νέα Ευρωσυνθήκη, που απέρριψε ο λαός της Ιρλανδίας.

Απ' όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η καπιταλιστική ΕΕ δεν μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ, όπως διατείνονται οι οπορτουνιστές στη χώρα μας.

Η ΕΕ πρωταγωνιστεί στον αντικομμουνισμό. Θεωρούμε, π.χ., ότι η ταύτιση σταλινισμού-ναζισμού, η συμφωνία της ΕΕ στην καταδίκη σε παρανομία των Κομμουνιστικών Κομμάτων στις Βαλτικές χώρες, το κυνήγι των αντιφασιστών, η καταδίκη σε παρανομία της Κομμουνιστικής Νεολαίας Τσεχίας, οι διώξεις των Ούγγρων κομμουνιστών, αυτό δείχνουν. Οπως και η αρνητική στάση απέναντι στη σοσιαλιστική Κούβα στο όνομα δήθεν της έλλειψης δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το Κόμμα μας συνδέει την πάλη για όλα αυτά τα ζητήματα, που καθορίζουν τη ζωή της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με την προοπτική της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής πάλης για το σοσιαλισμό. Θεωρεί ότι το λαϊκό κίνημα πρέπει να ορθώνει μέτωπα πάλης, όχι κατά της διαχείρισης αλλά κατά της στρατηγικής της ΕΕ.

Στην προσπάθεια της ΕΕ για διαμόρφωση ενιαίας πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, εκφράστηκαν διαφωνίες ανάμεσα στα κράτη - μέλη, π.χ., για το αν πρέπει να ενισχυθούν οι τράπεζες ή οι βιομηχανίες, στο ζήτημα χαλάρωσης του Συμφώνου Σταθερότητας. Εκδηλώνονται εδώ εσωτερικοί ανταγωνισμοί από τη σκοπιά των ιδιαίτερων συμφερόντων των μονοπωλίων κάθε χώρας άρα και αδυναμία εφαρμογής ενιαίας πολιτικής. Σε ένα ζήτημα ήταν ενιαίοι.

Στην επιτάχυνση των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων με κλειδί την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, την 65ωρη βδομάδα, δηλαδή μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης.

Την ίδια ώρα διάφορα οικονομικά επιτελεία, μπροστά στην κρίση, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δύο αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις. Από τη μια να αντιμετωπίσουν την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και από την άλλη να αντιμετωπίσουν την κρίση, τις δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Ανάλογος προβληματισμός γίνεται και στην Ελλάδα από το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τη σοσιαλδημοκρατία, και το ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τη δύναμη του οπορτουνισμού. Κάνουν προτάσεις που δεν ξεφεύγουν από το κύριο και βασικό: Την απελευθέρωση της αγοράς και την τόνωση της ιδιωτικής καπιταλιστικής παραγωγής με κρατική παρέμβαση και μια ορισμένη ενίσχυση της κρατικής παραγωγής. Αυτό σημαίνουν οι προτάσεις τους για ενίσχυση όχι μόνο των τραπεζών αλλά και της βιομηχανίας και για κρατική τράπεζα. Εδώ σοσιαλδημοκρατία και οπορτουνισμός προτείνουν σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της κρίσης. Είναι δοκιμασμένες και ξεπερασμένες για το σύστημα κεϋνσιανές συνταγές για ενίσχυση της ζήτησης και τη διασφάλιση της κερδοφορίας.

Οι προτάσεις για ενίσχυση της κρατικής παρέμβασης έχουν ουτοπικό και αντιφατικό χαρακτήρα λόγω των συνθηκών απελευθέρωσης των αγορών, της συγκρότησης της ΕΕ και επομένως του ασυμβίβαστου ύπαρξης κρατικών μονοπωλίων. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κύκλο της κρίσης σε όφελος των λαών ακόμη και αν προσωρινά αμβλύνουν ορισμένα οξυμένα προβλήματα.

Το ΚΚΕ, μπροστά στην κρίση, διατύπωσε στους λαϊκούς αγώνες ένα σύνολο συνεκτικών άμεσων μέτρων υπέρ των εργατοϋπαλλήλων, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων, των νέων και των γυναικών, με βασική γραμμή δράσης και σύνθημα ότι οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να δεχτούν να πληρώσουν την κρίση του συστήματος, αντίθετα, πρέπει να διεκδικήσουν τη βελτίωση της θέσης τους, σε συνδυασμό με την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό, προώθηση κοινής δράσης και συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους στα αστικά κέντρα, τους μικρούς επαγγελματίες, τους μικροπαραγωγούς αγρότες, που αποτελούν σήμερα τις αντιμονοπωλιακές αντιιμπεριαλιστικές κοινωνικές δυνάμεις. Τις μόνες ικανές δυνάμεις να επιβάλουν αλλαγή συσχετισμών, να πυροδοτήσουν θετικές διεργασίες στο πολιτικό επίπεδο για να αλλάξει χέρια η εξουσία. Και πρόβαλε την ανάγκη ισχυρού ΚΚΕ.

Η οικονομική κρίση άλλωστε αναδείχνει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, αναδείχνει την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, της συνεταιριστικοποίησης των μικροπαραγωγών, δηλαδή την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω εδώ ότι συστατικό στοιχείο της πάλης μας είναι η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, μελετώντας βεβαίως λάθη, αδυναμίες και παραλείψεις. Ο στόχος του σοσιαλισμού σήμερα είναι πιο επιτακτικός από ποτέ. Η αναζωογόνηση της προοπτικής του συμβάλλει στους αγώνες του σήμερα και του αύριο, αποτελεί όπλο της καθημερινής πολιτικής πάλης.

Η πάλη του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ στην Ελλάδα συνδέεται και με τη διεθνιστική του δράση. Επιδιώκει και έχει σημαντική συμβολή σε περιφερειακές και πολυμερείς πρωτοβουλίες Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, όπως, π.χ., του Πορτογαλικού ΚΚ, για τα εργατικά και κοινωνικά ζητήματα, του ΚΚ Τουρκίας, για τα ζητήματα του μιλιταρισμού, των βάσεων και του ΝΑΤΟ, και άλλες, ενώ παίρνει και το ίδιο πρωτοβουλίες, όπως, π.χ., για την εκπαίδευση. Το Κόμμα μας επίσης έχει συμβολή και συμμετοχή και σε μαζικές πρωτοβουλίες ευρωπαϊκής εμβέλειας.

Την ίδια ώρα το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) τάσσεται υπέρ της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης, γι' αυτό η αντιπολίτευσή του είναι ανώδυνη. Ενα κόμμα που διακηρύττει την εχθρότητά του στο σοσιαλισμό με κύρια αιχμή τον αντισταλινισμό, δηλαδή τα επιχειρήματα των αστικών επιτελείων.

Το ΚΕΑ δε θέτει ζήτημα ανατροπής του καπιταλισμού. Μιλούν «για μια άλλη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για μια κοινωνική, δημοκρατική, βιώσιμη και ειρηνική Ευρώπη, για τον εκδημοκρατισμό της θεσμικής της δομής». Η ΕΕ των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού θα μετεξελιχθεί, λένε, σε φιλολαϊκή, «αλλάζοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές». Με προτάσεις, όπως, αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, δημοκρατικός έλεγχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και «δημόσιος τομέας ικανός να επιτυγχάνει συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα». Ολα αυτά δεν είναι τίποτε διαφορετικό από μια διαχείριση που δε θίγει καθόλου τις καπιταλιστικές σχέσεις.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι ως διέξοδο βάζουν τη ρύθμιση της δράσης των μονοπωλίων ώστε να υπηρετούν και τον άνθρωπο. Προτείνουν την ουτοπία ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού.

Ως Κόμμα αντιταχτήκαμε στην ίδρυση ευρωπαϊκών κομμάτων γιατί είναι μοχλοί προώθησης της στρατηγικής της ΕΕ. Το ΚΕΑ θεωρούμε ότι αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην ανάπτυξη των λαϊκών κινημάτων σε κατεύθυνση ανυπακοής, ρήξης και σύγκρουσης με τη στρατηγική της ΕΕ. Ενισχύει τον οπορτουνισμό, άρα αποτελεί ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, υπονομεύει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, υπονομεύει την πάλη σε εθνικό επίπεδο, ενσωματώνει στην ΕΕ.

Θεωρούμε ότι το θέμα της πανευρωπαϊκής κοινής δράσης, του συντονισμού, της στενότερης διεθνιστικής σχέσης είναι ανάγκη για τα κομμουνιστικά, αντιιμπεριαλιστικά, ριζοσπαστικά κόμματα που δε βολεύονται στην ενσωμάτωση, που δε θέλουν να απεμπολήσουν αξίες και ιδανικά που ενέπνευσαν λαούς και κινήματα στην Ευρώπη και παγκόσμια. Η διεθνοποίηση δε σημαίνει εθνική ισοπέδωση, αλλά αλληλοδιαπλοκή και διαλεκτική σχέση της δράσης σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο.

Το Κόμμα μας απέναντι στην ΕΕ προβάλλει άλλη επιλογή για τον ελληνικό λαό στους καθημερινούς αγώνες και στις ευρωεκλογές. Αντίσταση - ανυπακοή - αντεπίθεση σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Εκτιμούμε ότι ο λαός μας, οι λαοί της Ευρώπης μπορούν να καταφέρουν μεγάλο χτύπημα στα κόμματα του ευρωμονόδρομου και του ευρωσυμβιβασμού. Είναι σημαντικό, για παράδειγμα, την άλλη μέρα από τις ευρωεκλογές η ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις - κεντροδεξιές και κεντροαριστερές - να μετράνε απώλειες, να έχει δεχτεί πλήγμα η πολιτική τους. Αυτό το πλήγμα μπορεί να δοθεί με την υπερψήφιση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των συμμάχων τους που αντιπαλεύουν την ΕΕ και τις ταξικές επιλογές της σε βάρος των εργαζομένων.

Λέμε ότι μπροστά στο λαό μας υπάρχουν δύο δρόμοι εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Ο ένας είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της προσαρμογής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ο άλλος είναι ο δρόμος της συγκρότησης της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Δεν υπάρχει άλλη εφικτή και ρεαλιστική εναλλακτική λύση παρά μόνο μια Ελλάδα με λαϊκή οικονομία και εξουσία, σε μια Ευρώπη της ειρήνης, της φιλίας, του σοσιαλισμού.

Στην πορεία αυτού του δρόμου το ΚΚΕ θα δραστηριοποιεί και θα κινητοποιεί τις δυνάμεις του μέσα στο μαζικό κίνημα, στο Κοινοβούλιο, στο Ευρωκοινοβούλιο, παντού και ασταμάτητα, για να έχουν και άμεσες κατακτήσεις οι εργαζόμενοι, που ανακουφίζουν έστω και προσωρινά.

Θεωρούμε ρεαλιστική την πρότασή μας για κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για τον παραγωγικό συνεταιρισμό της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή, την ένταξή τους σε έναν κεντρικό σχεδιασμό και διεύθυνση, ταυτόχρονα με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης. Η λαϊκή εξουσία μπορεί να προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο όφελος και συμφέρον.

Πιστεύουμε ότι όταν ένας λαός νικήσει στη χώρα του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη συνολική ρήξη και την αποδέσμευση από την ΕΕ. Ετσι θα δημιουργούνται δυνατότητες και προϋποθέσεις για άλλες μορφές οικονομικής συνεργασίας, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους και σε αντίθεση με τις επιλογές της ΕΕ.

Η θέση του Κόμματός μας είναι ότι η αποδέσμευση θα είναι προσφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών. Οι εξελίξεις δεν μπορεί να συγχρονιστούν για όλες μαζί τις χώρες, ο ένας λαός δεν πρέπει να περιμένει τον άλλο, αλλά κυρίως να επιδρά με τα αποτελέσματα της πάλης του στον άλλο, να προσθέτει τη δική του συνεισφορά στην αποδυνάμωση και ανατροπή του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος που ονομάζεται ΕΕ, συντονίζοντας επίσης την πάλη τους. Η αποδέσμευση είναι ενταγμένη στο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού, το δρόμο της ενοποίησης της Ευρώπης προς όφελος των λαών. Εκτιμούμε ότι ο δρόμος που προβάλλει το ΚΚΕ είναι ο διεθνιστικός δρόμος των λαών.