Από την άλλη, είναι φυσικό κάθε πλευρά να τοποθετείται απέναντι στη βία ανάλογα με το ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί. Αλλιώς τοποθετούνται οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, διαφορετικά τελείως το ΚΚΕ, αλλιώς οι διάφοροι μηχανισμοί που αυτοαποκαλούνται επαναστατικοί, δίχως και να είναι (το αντίθετο μάλιστα), μαζί με τους υπερασπιστές τους.

Η αντίληψη του ΚΚΕ για την πολιτική βία στηρίζεται στη θεωρητική θέση που με ιδιαίτερη σαφήνεια διατύπωσε ο Φρίντριχ Ενγκελς (βλέπε ΑΝΤΙ-ΝΤΙΡΙΝΓΚ, σελ. 234 - 235, εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ):

«Για τον κύριο Ντίρινγκ, η βία είναι το απόλυτο κακό και η πρώτη πράξη βίας είναι γι' αυτόν το προπατορικό αμάρτημα. Ολόκληρη η παρουσίασή του είναι μια ιερεμιάδα για τη μόλυνση όλης της μέχρι τώρα ιστορίας από το προπατορικό αμάρτημα, για την επονείδιστη νόθευση όλων των φυσικών και κοινωνικών νόμων απ' αυτή τη διαβολική δύναμη, τη βία. Το ότι η βία, όμως, παίζει και έναν άλλο ρόλο στην ιστορία, ένα ρόλο επαναστατικό, το ότι, με τα λόγια του Μαρξ, είναι η μαμή της κάθε παλαιάς κοινωνίας, η οποία εγκυμονεί μια καινούρια κοινωνία, το ότι είναι το εργαλείο, με το οποίο η κοινωνική κίνηση επιβάλλεται και σπάει τις αποστεωμένες, νεκρές πολιτικές μορφές, για όλα αυτά ο κύριος Ντίρινγκ δε λέει ούτε λέξη. Μόνο με αναστεναγμούς και βογκητά παραδέχεται ότι υπάρχει μια δυνατότητα, ότι, ίσως, χρειαστεί βία για την πτώση της εκμεταλλευτικής οικονομίας.

Δυστυχώς! Γιατί η κάθε χρήση βίας υποβαθμίζει ηθικά τον εφαρμοστή της. Και αυτό, μάλιστα, παρ' όλο το υψηλό ηθικό και πνευματικό φτερούγισμα, που ήταν η συνέπεια της κάθε νικηφόρας επανάστασης! (...) Και αυτός ο άτονος, ξεζουμισμένος και πλαδαρός δασκαλίστικος τρόπος σκέψης έχει την αξίωση να επιβληθεί στο πιο επαναστατικό κόμμα που γνώρισε η ιστορία;».

Η κρατική βία είναι θεσμοθετημένη και στο αστικό Σύνταγμα, ενώ οι μηχανισμοί του κράτους (Στρατός, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, μυστικές υπηρεσίες και άλλοι), ως όργανα συγκρότησης και λειτουργίας της δοσμένης κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης, πρωταρχικά στη βάση της υπεράσπισης του συστήματος.

Παράλληλα, η αστική καταστολή συνεχώς θωρακίζεται και εκσυγχρονίζεται, ενώ τα φυσικά πρόσωπα που την υλοποιούν (αστυνομικοί κ.ά.) διαπαιδαγωγούνται στη θεωρία του «εχθρού - λαού». Απίθανος αριθμός νόμων προστέθηκε στο ευρωενωσιακό - δηλαδή και στο ελληνικό - κρατικό οπλοστάσιο, οι περιβόητοι «τρομονόμοι», στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας κατά των λαών. Την ίδια ώρα, με πρόσχημα τη δράση κουκουλοφόρων, πληθαίνουν οι φωνές και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ και από τα αστικά Μέσα επικοινωνίας και προπαγάνδας, που ζητάνε παραπέρα ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων. Ολα, στο όνομα της «δημόσιας τάξης και ασφάλειας»...

Στο όνομα της τάξης και της εξυπηρέτησης των πολιτών χτυπήθηκαν η απεργία των ναυτεργατών, οι κινητοποιήσεις των αγροτών και των συνταξιούχων, σύρθηκαν χιλιάδες μαθητές στα «μαθητοδικεία» και χιλιάδες αγρότες στα «αγροτοδικεία», ενώ κατά κανόνα οι απεργιακές κινητοποιήσεις κηρύσσονται από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές. Κατά καιρούς και η εισοδηματική πολιτική των κυβερνήσεων θωρακίζεται και επιβάλλεται με νόμους (βλέπε για παράδειγμα την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του ΠΑΣΟΚ επί Αντρέα Παπανδρέου), για να προστατευτούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Επί ΠΑΣΟΚ, το 1985, καθαιρέθηκε από τα δικαστήρια και η διοίκηση της ΓΣΕΕ.

Στο όνομα της τάξης, είχαμε ακόμα και δολοφονίες διαδηλωτών εν μέσω της «καλύτερης δημοκρατίας που γνωρίσαμε» (1974 και μετά), όπως λένε κατά καιρούς οι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Δίπλα στους επίσημους μηχανισμούς καταστολής υπάρχουν και οι ανεπίσημοι ή κρυφοί. Τέτοιους μηχανισμούς συγκροτούν και πράκτορες που διεισδύουν στις διαδηλώσεις (με ή δίχως κουκούλα) και αξιοποιούν για τη βρωμοδουλειά τους αυθόρμητες «αντιεξουσιαστικές» διαθέσεις και αυταπάτες.

Τέτοιες επιδιώξεις εξυπηρετεί και ένα από τα πολλά ανώνυμα αντικομμουνιστικά έντυπα που αυτοτιτλοφορούνται «επαναστατικά», στο οποίο διαβάζουμε: «Ο "πατερούλης" τους έφτιαξε στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους "αντιφρονούντες" που δε δολοφονούσε». «ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΟΣ ΘΙΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΚΕ». Και το ελεεινό κείμενο κλείνει με το σύνθημα: «ΚΝΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ (...) ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ» (χρησιμοποιείται λέξη που δε μας επιτρέπεται ούτε να την αντιγράψουμε).

Στην ίδια κατεύθυνση, χρησιμοποιούνται και οι λεγόμενες «επαναστατικές» οργανώσεις τύπου 17Ν κ.ά. Δεν είναι λίγες οι φορές που το ΚΚΕ ανέδειξε δηλώσεις των πιο επίσημων προσώπων του ιμπεριαλισμού (πατέρας Μπους κ.ά.) σχετικά με το πώς βάζουν στο χέρι οργανώσεις τύπου «Αλ Κάιντα» (όταν δεν τις κατασκευάζουν, λέμε εμείς).

Δηλαδή, βλέπει κανείς ότι και το σημερινό κράτος στην Ελλάδα, αν και δίχως τις λεγόμενες παρακρατικές (κρατικές ουσιαστικά) οργανώσεις των δεκαετιών 1950 - 1970 (Καρφίτσα, Αντικομμουνιστική Σταυροφορία και πλήθος παρόμοιων), στην ουσία του είναι το ίδιο, το ταξικό. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Βεβαίως, τα αστικά κόμματα συγκαλύπτουν το παραπάνω γεγονός. Ισχυρίζονται υποκριτικά ότι είναι γενικώς κατά της βίας. Και, φυσικά, δεν εννοούν ότι είναι και κατά της βίας των κρατικών μηχανισμών καταστολής. Οι τελευταίοι «αναγκάζονται» να ασκούν βία πάντα αμυνόμενοι...

Η εργατική τάξη υποχρεώνεται να ασκεί βία κατά των εκμεταλλευτών της. Είναι μέσο για την κοινωνική της απελευθέρωση. Η απλή απεργία αποτελεί μορφή βίας και καλώς ασκείται. Βία (δίκαιη) συνιστά και η υλοποίηση του συνθήματος «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Βία και η απειθαρχία στην αντιλαϊκή νομοθεσία της ΕΕ. Ας την πούμε και αντι-βία.

Ωστόσο, οι μορφές πάλης της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων στηρίζονται στο μαζικό πολιτικό αγώνα και αυτός επιδιώκεται να δυναμώσει αποφασιστικά. Από αυτήν την άποψη, βρίσκονται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντά τους η ονομαζόμενη «τυφλή βία», η ατομική τρομοκρατία και τα «γιούρια κι όπου βγούμε». Ακόμα περισσότερο, όταν μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό μπάχαλο έχει πολλά περιθώρια να δρα και η προβοκάτσια.

Το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα έχει χρέος να περιφρουρείται. Περιφρούρηση δε σημαίνει μόνο τη λήψη οργανωτικών μέτρων. Σημαίνει και τη σαφή πολιτική στόχευση με ανάλογα συνθήματα και όχι με το ουτοπικό - γελοίο «να αφοπλιστεί η ΕΛ.ΑΣ.»! Σημαίνει τη δράση για διαρκώς ευρύτερη ιδεολογική εμβέλεια της οργανωμένης συνειδητής πάλης, δηλαδή για να μεταλλάσσεται το αυθόρμητο σε συνειδητό. Περιφρούρηση σημαίνει και συγκρούσεις με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, όταν αυτό επιβάλλει η στιγμή.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν έχει συμφέρον (και ευτυχώς δεν το κάνει) να παλεύει για να βγάλει το άχτι του. Ο αγώνας δεν είναι αυτοσκοπός. Δε στρέφεται κατά της βιτρίνας των καταστημάτων, δεν τη θεωρεί έκφραση της εξουσίας, όπως ακούσαμε, για τον απλούστατο λόγο ότι στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και αυτό απαιτεί υψηλή πολιτική συνείδηση, συνείδηση επί της ουσίας ανατρεπτική, άρα και αντίστοιχους στόχους. Αν στον ορυμαγδό των ταξικών αγώνων σπάσουν και βιτρίνες, δεν είναι αυτό το ζητούμενο και κανενός δε θα του καίγεται καρφί. Αλλο όμως αυτό και άλλο η πολιτική αφέλεια, άλλο ο στόχος.

Το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα, το νεολαιίστικο ως μέρος τους, δε γελοιοποιούνται, ούτε χαϊδεύοντας τη μια μέρα τα αυτιά των κουκουλοφόρων, ούτε δηλώνοντας την επομένη ότι είναι «εναντίον κάθε βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται», όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν έχει το σθένος να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του. Η ταξική πάλη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να παίζει κανείς μαζί της.