Η οικονομική κρίση έχει αγκαλιάσει την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, με το βάθος, το εύρος και την ένταση να ποικίλλουν στις διάφορες χώρες και οικονομικές ενώσεις. Εχει προσβάλει και εκδηλωθεί με όλες της τις εκφάνσεις, στις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως των ΗΠΑ, χωρών της ΕΕ, όπως Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, αλλά και λιγότερο ισχυρές, και της Ιαπωνίας. Καθημερινά έρχονται ειδήσεις για κλείσιμο μεγάλων επιχειρηματικών μονάδων, αθρόες απολύσεις εργαζομένων και τεράστιες ζημίες που εμφανίζουν στους ισολογισμούς τους μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Σε πολλές χώρες - μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα - τα κρισιακά φαινόμενα δεν έχουν εκδηλωθεί ακόμα πλήρως. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι οι οικονομίες αυτές θα αντεπεξέλθουν στα προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Από τη στιγμή που τα κρισιακά φαινόμενα έχουν εκδηλωθεί και έχουν αγκαλιάσει τις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες του πλανήτη, το ξέσπασμά τους και εκεί είναι θέμα χρόνου.

Στη χώρα μας έχουμε κρισιακά σημάδια, όπως άνοδο των τραπεζικών επιτοκίων, ύφεση στην οικοδομική δραστηριότητα, υποχώρηση της καταναλωτικής ζήτησης και μείωση των ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης. Το μεγάλο όμως παλιρροϊκό κύμα, που συνοδεύει την οικονομική κρίση, δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Οταν εκδηλωθεί, τα πράγματα θα γίνουν απείρως πιο δύσκολα απ' ό,τι είναι σήμερα.

Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι η εργατική τάξη, αλλά και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχουν λεηλατηθεί αγρίως από το πολιτικό σύστημα της δικομματικής εναλλαγής και την αστική τάξη για μια ολόκληρη εικοσαετία. Οι βάσεις της λεηλασίας αυτής μπήκαν τη δεκαετία του '90 με αρχιτέκτονες και εκτελεστές τις κυβερνήσεις της ΝΔ αρχικά και του ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια. Σε μία περίοδο οικονομικής ανόδου - σύμφωνα τουλάχιστον με τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας - ο ελληνικός λαός «κλήθηκε» να πληρώσει τα αιματηρά προγράμματα λιτότητας, στο όνομα της επίτευξης του «εθνικού» στόχου, της ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Από τότε ο λαός της χώρας βρέθηκε αντιμέτωπος με τα σκληρά προγράμματα καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, τα οποία συνεχίζονται έως τις μέρες μας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 η επίθεση του κεφαλαίου εκδηλώθηκε με τη μεταφορά των φορολογικών βαρών στα λαϊκά στρώματα (αλλαγές στο καθεστώς ΦΠΑ, αύξηση έμμεσης φορολογίας, αντιδραστικές αλλαγές στις φορολογικές κλίμακες φυσικών και νομικών προσώπων). Τα μικρομεσαία στρώματα, μέσα σε ένα περιβάλλον ορμητικής διείσδυσης και επέκτασης των πολυεθνικών, δοκιμάστηκαν σκληρά από τα «αντικειμενικά» κριτήρια φορολόγησης του εισοδήματός τους, καθώς και τις αλλεπάλληλες ρυθμίσεις, οι οποίες ισοδυναμούσαν και ισοδυναμούν με την επιβολή κεφαλικού φόρου. Η φτωχή αγροτιά βρέθηκε με τη σειρά της αντιμέτωπη με τις ανατροπές της ΚΑΠ και τις συμφωνίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που ευθέως απειλούσαν τη φυσική της ύπαρξη. Τότε ξεκινούν και τα προγράμματα ιδιωτικοποίησης των κερδοφόρων επιχειρήσεων και τραπεζών του δημοσίου, τα οποία συνοδεύτηκαν με απολύσεις προσωπικού και μεγάλες αυξήσεις των τιμολογίων. Το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων εξαπλώνεται σε Παιδεία και Υγεία, με τη δημιουργία μεγάλων και πανάκριβων επιχειρηματικών μονάδων, για να ακολουθήσουν παραλίες, ορεινοί όγκοι, αρχαιολογικοί χώροι, σπήλαια... Ολα για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής επιχείρησης. Η εργατική τάξη της χώρας, παραδομένη και προδομένη από τις άθλιες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, δέχεται αποφασιστικά πλήγματα με την καθιέρωση και επέκταση των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων και τις ανατροπές στο δημόσιο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό της σύστημα. Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον τεράστιας συγκέντρωσης πλούτου στα χέρια των μετόχων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αφόρητης ακρίβειας και υπερχρέωσης των λαϊκών νοικοκυριών από τον τραπεζικό δανεισμό. Πρώτα και κύρια οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις επιδίωκαν και επιδιώκουν τη μείωση της τιμής του εμπορεύματος της εργατικής δύναμης. Αυτός είναι όρος ύπαρξης, αλλά και πηγή εκδήλωσης όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, όπου η διαταραγμένη εξωτερικά ενότητά τους αποκαθίσταται εσωτερικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Αυτό δηλαδή που ζούμε σήμερα.

Στη χώρα μας, βέβαια, δεν έγινε τίποτα το διαφορετικό απ' ό,τι έγινε στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι λαοί του οποίου βρέθηκαν αιχμάλωτοι του ανελέητου κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού, με στόχο τον έλεγχο των αγορών, πρώτων υλών και εδαφικών περιοχών.

Αν σε συνθήκες οικονομικής άνθησης ο λαός βρέθηκε σε κατάσταση δυσπραγίας και με την πλάτη στον τοίχο, τότε τι θα συμβεί όταν ξεσπάσει και στη χώρα μας η οικονομική κρίση;

Αυτά, βέβαια, δεν απασχολούν την κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και τις κυβερνήσεις των άλλων καπιταλιστικών χωρών. Το πώς θα αντεπεξέλθουν οι εργαζόμενοι σε συνθήκες κρίσης, είναι κάτι το δευτερεύον γι' αυτούς. Αυτό που ενδιαφέρει τους ίδιους είναι η ενεργοποίηση της τεράστιας κρατικής ισχύος για τη διάσωση των μονοπωλίων. Αν μη τι άλλο, η πρόσφατη κρίση επιβεβαίωσε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι και ο σημερινός καπιταλισμός είναι καπιταλισμός της όλο και πιο έντονης κρατικής παρέμβασης στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Οτι το μονοπώλιο δεν μπορεί να ζήσει ούτε μια μέρα χωρίς την αποφασιστική στήριξη του καπιταλιστικού κράτους. Οχι μόνο σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αλλά σε όλες γενικώς τις συνθήκες αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου.

Και η ελληνική κυβέρνηση, από την πλευρά της, δεν έκανε τίποτα το διαφορετικό απ' ό,τι έκαναν όλες οι άλλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Ητοι, αποφασιστική στήριξη των δοκιμαζόμενων μονοπωλιακών ομίλων από τη μια πλευρά και κατατρομοκράτηση των εργαζομένων, με την απειλή του σκιάχτρου της οικονομικής κρίσης, από την άλλη. Στα πλαίσια αυτά, προώθησε το πακέτο των 28 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες, με στόχο την ...ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά. Αλλά ακόμα και αν αποδεχτούμε ότι οι κεφαλαιούχοι των τραπεζών ρίξουν και τα 28 δισ. στην αγορά, τι προβλήματα θα λυθούν; Θα μπορέσουν, λένε, οι επιχειρηματίες να παίρνουν δάνεια και να συντηρούν τις επιχειρήσεις τους, να μην απολύουν τους εργαζόμενους, θα συνεχιστεί δηλαδή ο παραγωγικός τους κύκλος. Μα η σημερινή κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής. Η αγορά έχει στομώσει από αδιάθετα εμπορεύματα. Ο λαϊκός κόσμος όμως δεν έχει λεφτά να τα απορροφήσει. Την ίδια ώρα, όμως, οι καπιταλιστές ξέρουν, λόγω συσσωρευμένης εμπειρίας, ότι σε συνθήκες κρίσης τα αμυντικά αντανακλαστικά των εργαζομένων αμβλύνονται, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας της εργασίας οι τελευταίοι γίνονται πιο ευάλωτοι. Και την κατάσταση αυτή αδυναμίας η πολύπειρη αστική τάξη της χώρας την αξιοποιεί στο έπακρο. Οπως οι κυνικές δηλώσεις του πρώην υπουργού Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφη, ότι η κρίση προσφέρεται σαν ευκαιρία για την επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ότι ...οι εργαζόμενοι σε συνθήκες κρίσης αποδέχονται καταστάσεις που στο παρελθόν απέρριπταν. Αλλωστε, η 65ωρη βδομάδα δουλειάς είναι προ των πυλών.

Αν μη τι άλλο, η οικονομική κρίση μπορεί να αναβαθμίσει την ταξική πάλη, να κάνει πιο ευδιάκριτες και χωρίς φτιασιδώματα τις επιδιώξεις των αντιμαχόμενων κοινωνικών τάξεων. Η αστική τάξη είναι αποφασισμένη να τραβήξει το σκοινί στα άκρα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να μην αποδεχτούν την πρόκληση. Αλλωστε, οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί για την επιβολή ακόμα πιο αντιδραστικών μέτρων επαναφέρουν με επιτακτικό τρόπο στην επικαιρότητα το κάλεσμα αγωνιστικής κινητοποίησης που έχει απευθύνει το ΚΚΕ προς τους εργαζόμενους, για:

• Τη μείωση των επιτοκίων χορηγήσεων (για στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια) σε βάρος των κερδών των ομίλων του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
• Το πάγωμα όλων των δανείων που έχουν λάβει οι σημερινοί άνεργοι και όσοι χάνουν τη δουλειά τους.
• Την κατάργηση του ανατοκισμού σε όλα τα δάνεια.
• Τη διακοπή κάθε πλειστηριασμού και κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων των εργαζομένων για χρέη στεγαστικών δανείων που αφορούν στην κύρια κατοικία.
• Ατοκα στεγαστικά δάνεια για νέα ζευγάρια για απόκτηση κύριας κατοικίας.

Παράλληλα, όπως τονίζει το ΚΚΕ, τώρα είναι η ώρα να ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση για:

• Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, στη βάση των σύγχρονων μεγάλων αναγκών της λαϊκής οικογένειας. Βασικό μισθό 1.400 ευρώ, 1.120 κατώτερη σύνταξη, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ (80% του βασικού μισθού) για όλο το διάστημα της ανεργίας, υπαλληλική αποζημίωση για όλους.
• Αποκλειστικά δημόσια καθολική Ασφάλιση, που βάζει φραγμό σε κάθε μορφή ληστείας των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, και όχι μόνο αποφυγή των επενδύσεων σε «δομημένα ομόλογα».
• Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία.
• Αύξηση του ατομικού (χωρίς παιδί) αφορολόγητου ορίου στα 15.000 ευρώ.
• Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα θέρμανσης και κίνησης για τα αγροτικά νοικοκυριά και τη λαϊκή κατανάλωση.
• Πρόγραμμα κρατικής μέριμνας στην υλοποίηση προγραμμάτων λαϊκής στέγης, για τη δημιουργία ασφαλών, σύγχρονων και φθηνών κατοικιών.