Η καπιταλιστική κρίση έχει ξεκινήσει ήδη το δρομολόγιό της από τις μάλλον πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Καμιά δύναμη στον καπιταλιστικό κόσμο δεν μπορεί να της κάνει ανάκληση πορείας. Είναι από τα «δρομολόγια», που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να πει «λάθος, πάμε πάλι από την αρχή...». Πραγματική αντιμετώπιση της κρίσης θα σήμαινε να αρνηθεί ο καπιταλισμός τον καπιταλισμό. Για τη χώρα μας, η κρίση βρίσκεται, απ' ό,τι φαίνεται, στον προηγούμενο σταθμό, είμαστε στην αναμονή και για την ώρα ακούγεται μόνο το βουητό της στην Ελλάδα. Απ' αυτό και μόνο, διακρίνεται πως όταν εμφανιστεί πραγματικά θα είναι πιο βαθιά και ίσως πιο παρατεταμένη.

Αυτό το βουητό, που έρχεται από τις μάλλον πιο αναπτυγμένες χώρες, για την ώρα χρησιμεύει κυρίως στην αστική τάξη και τους εκπροσώπους της να προετοιμάζονται για να θωρακίσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης και να τρομάξουν τον λαό, έτσι που να διευρύνει από τώρα την ανεκτικότητά του για πολύ μεγαλύτερες υποχωρήσεις. Ετσι, όταν, για παράδειγμα, σχεδόν καθημερινά έρχονται ειδήσεις για μεγαθήρια της παγκόσμιας βιομηχανίας ή του χρηματιστικού κεφαλαίου, που είτε κλείνουν, είτε συγχωνεύονται, είτε μειώνουν την παραγωγή τους, και προχωρούν σε μαζικές απολύσεις ή υποχρεώνουν τους εργαζόμενους σε λογής συμβιβασμούς, ουσιαστικά προθερμαίνουν και τους Ελληνες εργαζόμενους για ανάλογες υποχωρήσεις.

Οι ειδήσεις είναι πραγματικές και η κρίση υπάρχει και έρχεται. Μόνο που δεν είναι «κρίση των εργαζομένων», αλλά καπιταλιστική κρίση. Την προκαλεί, αντικειμενικά, η δράση του κεφαλαίου και όταν έρχεται, κατά την πάγια τακτική του, επιχειρεί να τη φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων. Αν τίποτα δεν αλλάξει στους συσχετισμούς που υπάρχουν, αν οι εργαζόμενοι μείνουν με σταυρωμένα χέρια, ή αν αρχίσουν παζάρια του τύπου «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» ή «κόψε μου τα δυο δάχτυλα για να μου μείνουν τρία», όπως αυτά που κάνουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, τότε, για άλλη μια φορά, το κεφάλαιο θα τη βγάλει καθαρή και κερδισμένη και οι εργαζόμενοι, αν δε γεμίζουν τις λίστες των ανέργων χωρίς διαπραγματευτική ικανότητα, θα έχουν χάσει σημαντικά από την αξία της εργατικής τους δύναμης, θα δουλεύουν με πολύ χειρότερες εργασιακές σχέσεις, θα ζουν σε ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες. Απ' αυτό το «αίμα» (την ίδια τη ζωή) των εργαζομένων, περιμένει το κεφάλαιο όχι μόνο να ξεπεράσει την κρίση, αλλά και να αναπτυχθεί, να φουσκώσει, να συνεχίσει τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και να προετοιμάσει, αντικειμενικά, την επόμενή του κρίση.

Τα αντιλαϊκά μέτρα δε χρειάζεται να μαζευτεί η αστική τάξη και να τα αποφασίσει με κάποιο «συνωμοτικό» σχέδιο. Με αυτά λειτουργεί, αντικειμενικά, το σύστημα της εκμετάλλευσης. Βρίσκονται μέσα του. Είναι απαραίτητα για την ύπαρξή του. Οταν, για παράδειγμα, πριν από κάνα δυο δεκαετίες ξεκίνησε η διαδικασία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, δεν είχαν μαζευτεί οι καπιταλιστές όπου Γης και είπαν τώρα θα τις ξεκινήσουμε, και, μάλιστα, θα βάλουμε μπροστά την Θάτσερ στη Βρετανία και τον Ρίγκαν στις ΗΠΑ «λαγούς» να τα προτείνουν και να τα εφαρμόσουν. Ηρθαν αντικειμενικά μέσα από τις ανάγκες του συστήματος, την ώρα που οι καπιταλιστές διέγνωσαν μείωση του ποσοστού των κερδών τους. Είναι άλλο πράγμα ο ρυθμός προώθησής τους, που είναι συνάρτηση των συσχετισμών, του επιπέδου ανάπτυξης των ξεχωριστών καπιταλιστικών χωρών και των ιδιομορφιών τους, και είναι άλλο πράγμα πως, έτσι και αλλιώς, η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της πρέπει να τα προωθήσουν με όποιο τρόπο για να επιβιώσει. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης, αυτή η διαδικασία γίνεται πολύ πιο έντονη.

Ετσι, για παράδειγμα, δε χρειάζεται να έπιασε κανείς τον πρόεδρο του ΕΒΕΑ και να του είπε «πέταξε την ιδέα της εργάσιμης βδομάδας τριών ημερών για να προετοιμάσουμε το κλίμα». Οδηγούνται σ' αυτό και σε ανάλογα μέτρα αντικειμενικά, στο βαθμό που δε βρίσκουν πραγματική αντίσταση από το μαζικό κίνημα.

Μ' αυτήν την έννοια, ούτε οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου χρειάζεται «να μιληθούν» για να προωθούν στο βαθμό που μπορούν τις επιθυμίες του κεφαλαίου. Είναι άλλο πράγμα, για παράδειγμα, τι χειρισμούς είναι υποχρεωμένοι να κάνουν η κυβέρνηση της ΝΔ και η λεγόμενη αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ για να ικανοποιήσουν τις διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου και να σιγουρέψουν, ταυτόχρονα, τη λαϊκή ανοχή και είναι άλλο πράγμα ότι δεν τους φεύγει από το μυαλό ότι εκεί που πραγματικά δίνουν τις εξετάσεις τους είναι στο κατά πόσο σιγουρεύουν την ύπαρξη και διαιώνιση του συστήματος, προωθώντας τις αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Σ' αυτήν την υπόθεση επιβίωσης του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος, ο οπορτουνισμός του ΣΥΝ\ΣΥΡΙΖΑ παίζει καθοριστικό ρόλο, αφού, μέσα από ένα ανακάτεμα ουτοπικών κεϋνσιανών της κακιάς ώρας «προτάσεων», έχει κατά κάποιο τρόπο αναλάβει να πείσει τους εργαζόμενους πως υπάρχει δυνατότητα «να είμαστε όλοι αγαπημένοι». Ο καπιταλιστής στα κέρδη του, ο εργαζόμενος ευτυχισμένος και «πάνω από τα κέρδη» (πού, δηλαδή;) και το σύστημα να ...σκάει από υγεία. Αντε να χρειαστεί καμιά «αντιβίωση» διαχείρισης, σαν αυτή που βρέθηκαν να συμφωνούν πρόσφατα ο Γ. Δραγασάκης με τον τραπεζίτη Α. Βγενόπουλο.

Με δεδομένες αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι οφείλουν να αντιδράσουν άμεσα. Φυσικά, μια μορφή πρώτης αντίδρασης είναι να δώσουν ένα καλό μάθημα σε όλους αυτούς τους, άμεσους ή έμμεσους, εκπροσώπους του κεφαλαίου στις ευρωπαϊκές ή εθνικές εκλογές. Ενα μάθημα που θα δίνει μήνυμα, σας πήραμε είδηση και ...δεν περνάτε. Ούτε εσείς, ούτε τα μέτρα ενίσχυσης του κεφαλαίου. Αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, για να μην τους γίνει το χατίρι.

Ομως, δεν αρκεί μόνον αυτό. Για να πιάσει τόπο η αντίσταση, χρειάζεται αγώνας, ενεργοποίηση, συσπείρωση, οργάνωση, συμμετοχή, μεγαλύτερη πολιτικοποίηση.

Μαζικό λαϊκό κίνημα δεν είναι οι επιμέρους τουφεκιές που οργανώνουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που, το πολύ πολύ, φέρνουν κάποιες δυσκολίες στη σημερινή κυβέρνηση, για να διευκολύνουν μιαν επόμενη που θα αναλάβει να συνεχίσει το έργο της τωρινής, μέχρι να αρχίσει πάλι το ίδιο βιολί η τωρινή σαν αντιπολίτευση και να προετοιμάζει την επαναφορά της. Μαζικό λαϊκό κίνημα δεν είναι το «γύρω γύρω όλοι και στη μέση το πουθενά» και πάνω στις γυροβολιές να σπάμε και καμιά βιτρίνα, για να έχουν να παίζουν οι τηλεοράσεις, αλλά, όταν μας στριμώξουν, να υπογράφουμε με χέρια και με πόδια δηλώσεις μετανοίας ενάντια στη βία. Μαζικό λαϊκό κίνημα δεν είναι να ανησυχώ για την οικολογία και να μη βλέπω πως ο σημαντικότερος όρος του τρόπου ζωής είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ή, στην καλύτερη περίπτωση, ακόμα και άθελά μου να προετοιμάζω τη λεγόμενη «πράσινη οικονομία» για να φέρει πρόσθετα κέρδη στο κεφάλαιο. Μαζικό λαϊκό κίνημα δεν είναι να βγάζω ανεμπόδιστα όλα τα εσώψυχά μου σε κάποιο μπλογκ του Διαδικτύου και να κλίνω εκ του ασφαλούς την «επανάσταση» σε όλες τις πτώσεις.

Τέτοια κινήματα η αστική τάξη όχι μόνο δεν τα φοβάται, αλλά τα επιδιώκει. Μπλοκαρισμένα μέσα στο σύστημα, μοιάζουν κατοικίδια χαμστεράκια στο κλουβί να φέρνουν βόλτες στον τροχό τους, να επιδεικνύουν κινητικότητα και να πιστεύουν πως το κλουβί τους είναι ο κόσμος ολόκληρος, την ώρα που ο ιδιοκτήτης τα χαζεύει ασφαλής απέξω. Να, γιατί αυτού του είδους τα κινήματα τα περιποιείται ιδιαίτερα ο αστικός Τύπος και σε περιπτώσεις τα προετοιμάζει και τα ενισχύει κιόλας.

Μαζικό λαϊκό κίνημα προϋποθέτει, πρώτ' απ' όλα, ενεργοποίηση πραγματική απ' όλους. Συμμετοχή σε όλες τις διαδικασίες, έτσι που να αποκαλύπτονται οι συμβιβασμένοι, να γίνονται οι κατάλληλες προσαρμογές και ελιγμοί και να τραβάει μπροστά. Αυτή η διαδικασία είναι που διδάσκει πραγματικά, διορθώνει λάθη, συσπειρώνει, βελτιώνει την οργάνωση. Μια οργάνωση, που είναι απαραίτητο να ισχυροποιείται όλο και περισσότερο, για να είναι σε θέση να αποκαλύπτει έγκαιρα και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τα σχέδια του ταξικού αντιπάλου.

Πολιτικοποιημένο, έτσι που να πετυχαίνει την αλληλεγγύη ανάμεσα στους διαφορετικούς κλάδους των εργαζομένων, στη φτωχή αγροτιά, στους αυτοαπασχολούμενους και να βάζει τα θεμέλια ενός πραγματικού κοινωνικού μετώπου ενάντια στο κεφάλαιο. Με πείρα αγώνων, που να εναλλάσσει κατά περίπτωση όλες τις μορφές πάλης και να μπορεί να συνδέει την αντίσταση στα αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων με τις άμεσες διεκδικήσεις βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων και με το στρατηγικό στόχο, που αντικειμενικά είναι ο προορισμός της εργατικής τάξης, δηλαδή η οριστική ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και η λαϊκή εξουσία. Τέτοιο κίνημα ανοίγει τις λεωφόρους για τον πραγματικό κόσμο του μέλλοντός μας.