Ενα σόου εσωτερικής κατανάλωσης ήτανε και πέρασε. Οι Αμερικανοί πολίτες - όσοι απ' αυτούς που έχουν δικαίωμα ψήφου το άσκησαν - έχουν τον Πρόεδρο που επέλεξαν, οι Αμερικανοί εργάτες θα συνεχίσουν να έχουν στο σβέρκο τους το σύστημα που δεν έχουν αποφασίσει να ανατρέψουν.

Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να λούζονται αυτό που ακόμα και οι «είμαστε όλοι Αμερικανοί» κατανοούν πια: Πως στον καιρό της κρίσης το ψέμα έχει πολύ κοντά ποδάρια. Και, άρα, η καπιταλιστική κρίση θα πληρωθεί πολύ ακριβά κι απ' αυτούς που ψήφισαν Ομπάμα, κι απ' αυτούς που αγνοούν ως και την ύπαρξή του.

Γι' αυτό και η προπαγάνδα για την «αλλαγή» περιορίζεται ήδη στα πλαίσια τού να πειστούν οι από κάτω ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν κάποτε τα πράγματα, αρκεί να έχουν υπομονή. Το κύριο που θέλει να περάσει αυτή η προπαγάνδα είναι να πάψεις να βλέπεις τον ιμπεριαλισμό και να ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει, αν άλλος είναι στο τιμόνι.

Κεντρικός στόχος για τους απολογητές του καπιταλισμού παραμένει να μην αρχίσεις να βλέπεις κατά σοσιαλισμό μεριά.

Το είπε όσο πιο ωμά μπορούσε ο Ομπάμα: «Οι προηγούμενες γενιές αντιμετώπισαν (...) τον κομμουνισμό και τα κατάφεραν. Είμαστε θεματοφύλακες αυτής της κληρονομιάς».

Και συμπλήρωσε πεντακάθαρα η εδώ εκπρόσωπος; «Εχουμε βρεθεί από την ίδια μεριά σε πολλούς πολέμους» (δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη).

Κοντός ψαλμός, λοιπόν.

Αρχισαν, ήδη, να μιλούν για την επόμενη μέρα: Να περιμένουν, λέει, οι Αμερικάνοι, και μαζί τους οι υπόλοιποι, τα πρώτα τέσσερα χρόνια για να καλυφθεί η καμένη γη που άφησαν οι προηγούμενοι.

Πού το έχουμε ξανακούσει; Παντού. Είναι η ίδια τακτική. Γιατί, και χτες και σήμερα, είναι οι ίδιοι που κυβερνούν σε κάθε χώρα, στο ίδιο σύστημα.

Το κλειδί για τη λύση του αδιεξόδου ήταν και παραμένει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτοί παράγουν, απ' αυτούς εξαρτώνται όλα. Γι' αυτό και η επίθεση αφορά τη συνείδησή τους.

Είναι κρίσιμο να ερμηνεύουμε κάθε δήλωση, κάθε γραπτό, από τη σκοπιά ποιανού συνείδηση επηρεάζει και σε ποια κατεύθυνση. Για παράδειγμα, διαβάζοντας την απέραντη κενολογία του Τσίπρα, ξεχωρίζεις εύκολα το μόνο συγκεκριμένο: «Απευθύνεται» στους κομμουνιστές και τους καλεί να γίνουν γενικώς «αριστεροί», δηλαδή ένα τίποτα. Τους καλεί να παραιτηθούν από αυτόν καθ' αυτόν το λόγο ύπαρξής τους.

Οι κομμουνιστές θα κάνουν αυτό που η ιστορική τους αποστολή επιβάλλει. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Οτι αυτή η αποστολή θα συναντά διαρκές εμπόδιο αυτούς ακριβώς που με το ζόρι κρατιούνται να μη ζητωκραυγάσουν για το θρίαμβο του «δημοκρατικού καπιταλισμού», είναι άλλο ένα επίσης κρατούμενο.

Διά ταύτα: Η πάλη είναι ανειρήνευτη. Το θέμα είναι πόσο καλύτεροι θα γίνουμε, ώστε όσο το δυνατόν γρηγορότερα θύματα να μετρά ο αντίπαλος και όχι η εργατική τάξη.