Η Εργασία στον καπιταλισμό, όπως γνωρίζουμε, περιέχει μια διαλεκτική ενότητα - αντίφαση. Δημιουργεί εμπορεύματα (εμπορευματικές αξίες) και αξίες χρήσης. Η λύση αυτής της αντίφασης (επικράτηση της αξίας χρήσης) αρχίζει με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ολοκληρώνεται με την κατάργηση κάθε μορφής (ατομικής ή ομαδικής) ιδιοκτησίας, όπου λαμβάνει χώρα η ολοκληρωτική άρνηση της κυριαρχίας της εμπορευματικής αξίας και η μετατροπή της αξίας χρήσης, δηλαδή το αποτέλεσμα της εργασίας, σε κυριαρχούσα μορφή που κάνει το σύστημα ολοκληρωμένο. Κινητήρια δύναμη η ταξική πάλη.

Η υπεροχή του αποτελέσματος της εργασίας από την άποψη της ωφελιμότητάς του (την αξία χρήσης) σε σχέση με τις δαπάνες εργασίας για την επίτευξή του, αποτελεί το νόημα και τον προορισμό της ανθρώπινης δραστηριότητας και όλης της ανάπτυξης της κοινωνίας.

Οταν γίνεται λόγος για τον αναγκαίο εργάσιμο χρόνο της κοινωνίας, με την έννοια εκείνου του χρόνου που είναι απαραίτητο να δαπανήσει η κοινωνία για την ικανοποίηση δεδομένων αναγκών, τότε αυτός ο χρόνος δεν εμφανίζεται ως μέτρο αξίας του προϊόντος.

Αυτού του είδους η αναγκαία εργασία έχει σχέση με την αξία χρήσης και όχι με την εμπορευματική - (ανταλλακτική) αξία. Η σύγκριση των αξιών χρήσης (των αποτελεσμάτων της εργασίας) γίνεται σε αντικειμενικά εργασιακή βάση, που είναι ο εργάσιμος χρόνος, μέσω της μονάδας της απελευθερούμενης, εξοικονομούμενης εργασίας.

Τελικά, η διαφορά μεταξύ της εργασίας που απελευθερώνεται και αυτής που δαπανάται, θα χαρακτηρίζει την ποσότητα της ωφελιμότητας των μέσων παραγωγής, την αξία χρήσης τους που πραγματοποιείται στη διαδικασία της παραγωγικής τους κατανάλωσης.