Τα παραπάνω υπογράμμισε ανάμεσα σε άλλα ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας χτες σε εκδήλωση για την κρίση και τη σοσιαλιστική προοπτική, την οποία διοργάνωσαν οι Κομματικές και ΚΝίτικες Οργανώσεις στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Μιλώντας στους φοιτητές ο Ν. Σοφιανός επισήμανε: «Εχουμε να κάνουμε με μια κρίση που κλονίζει τα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις χώρες που βρίσκονται στην ψηλότερη βαθμίδα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Μια κρίση που οφείλεται στην τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, στην τεράστια υπερπαραγωγή προϊόντων, στις δυσκολίες που έχει το κεφάλαιο να αναπαραχθεί πλέον και φυσικά σε συνάρτηση και με την υπόσκαψη της ικανότητας των εργαζομένων από πλευρά εισοδήματος να έχουν πρόσβαση σε όλα αυτά τα καταναλωτικά αγαθά. Είναι, λοιπόν, μια χαρακτηριστική καπιταλιστική κρίση». Πρόσθεσε πως τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» «δε μιλάνε για τα αίτια που τη δημιούργησαν, προσπαθούν να μετατοπίσουν τη συζήτηση», να αφήσουν στο απυρόβλητο τα μονοπώλια και το κεφάλαιο. Ο Ν. Σοφιανός ξεκαθάρισε: «Αν δε σταθείς στις αιτίες της κρίσης δεν μπορείς να διαμορφώσεις και μια γραμμή αγωνιστικής στάσης απέναντι στην κρίση. Θα μπεις σε λογικές διαχειριστικών σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών».

«Εμείς μιλάμε καθαρά: Πρέπει να αξιοποιηθεί αυτή η πείρα και αυτή η πάλη ενάντια στα αποτελέσματα της κρίσης σε μια προοπτική να ενταχθεί σε έναν αγώνα που βάζει επί τάπητος το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και της κατάργησής της», επισήμανε ο Ν. Σοφιανός, και πρόσθεσε: «Εχει λοιπόν σημασία από τη μια να προταχθούν οι στόχοι και τα αιτήματα που απαντούν επιθετικά στις συνέπειες της κρίσης και στην προσπάθεια που γίνεται και στα πλαίσια της ΕΕ με τα προγράμματα που κατά καιρούς φτιάχνουν για να μπορέσουν να ανταποκριθούν από τη σκοπιά του κεφαλαίου στις συνέπειες της κρίσης.

Να προτάξουμε αυτές τις ανάγκες και αιτήματα αλλά ταυτόχρονα να πούμε και την απλή αλήθεια στο λαό μας: Οτι αυτά τα αιτήματα και αυτοί οι στόχοι προϋποθέτουν έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης. Αν δεν εντάξουμε αυτούς τους στόχους πάλης σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που θα συγκρούεται και θα οδηγήσει στην ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος του καπιταλισμού, δεν μπορεί η πλειοψηφία του λαού μας, η λαϊκή, η εργατική οικογένεια να ανασάνει, δεν μπορεί να λειτουργήσει καλύπτοντας συνεχώς το επίπεδο των αναγκών που συνεχώς διευρύνονται.

Ετσι, λοιπόν, γίνεται και πιο αξιόμαχο το Κόμμα μας να σταθεί στα ζητήματα αυτά, με τη μελέτη, την προσέγγιση και τις αποφάσεις που πήρε για το σοσιαλισμό, για τις αιτίες της ανατροπής. Οχι μόνο από μια ιστορική προσέγγιση - τι έγινε, τι συνέβη, τι ρόλο έπαιξε το άλφα ή το βήτα πρόσωπο - όσο, μελετώντας την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού, το πώς λειτούργησαν οι νόμοι του επιστημονικού σοσιαλισμού στην ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας σε όλη αυτή την πολύχρονη διαδρομή της Σοβιετικής Ενωσης, να γίνουμε πιο ικανοί για να ενσωματώσουμε, να εμπλουτίσουμε τη δική μας προγραμματική αντίληψη για το σοσιαλισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να μπει επί τάπητος, είναι επίκαιρο ζήτημα για συζήτηση, για ζύμωση, η σοσιαλιστική προοπτική της χώρας μας».

Αναφερόμενος στη συζήτηση για το σοσιαλισμό επισήμανε: «Εχει σημασία να δούμε ότι με βάση μια σειρά από λάθος επιλογές που πάρθηκαν στο 20ό Συνέδριο, ενισχύθηκαν οι εμπορευματικές - χρηματικές σχέσεις στην ΕΣΣΔ αντί να εξασθενούν, γενικεύτηκαν αυτές οι σχέσεις και στον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας και όχι μόνο στο συνεταιριστικό, δημιουργήθηκαν όροι διαμόρφωσης σκιώδους οικονομίας σε μια σειρά τομείς με βάση και αντίστοιχες αλλαγές που προωθήθηκαν και στο εποικοδόμημα. Αυτές οι αλλαγές σηματοδοτούν την οπορτουνιστική στροφή στο 20ό Συνέδριο, που στην εξέλιξή τους οδήγησαν στην αντεπανάσταση και την ανατροπή του '90 - '91».

Και πρόσθεσε: «Ηταν της μόδας και ξαναέρχεται στη μόδα η λογική των εθνικών δρόμων για το σοσιαλισμό, η λογική δηλαδή ότι υπάρχει ο γαλλικός δρόμος για το σοσιαλισμό, υπάρχει ο ελληνικός, ο κινέζικος ή ο ρώσικος. Απορρίπτουμε αυτή τη λογική. Εμείς θεωρούμε ότι οι σοσιαλιστικές νομοτέλειες είναι κοινές. Οι νομοτέλειες για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν μπαίνουν στη λογική των ιδιομορφιών. Το πολιτικό σύστημα της εξουσίας της εργατικής τάξης είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και οι νομοτέλειες στην οικονομία είναι: Η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ο συνεταιρισμός στους τομείς που δεν υπάρχει συγκέντρωση, η τάση να γενικευτεί η κοινωνικοποιημένη σχέση ιδιοκτησίας σε όλους τους τομείς με την κατάργηση και του συνεταιρισμού και της αγροτικής εμπορευματικής παραγωγής, το σχέδιο, όχι σαν γραφειοκρατική ή τεχνοκρατική διαδικασία αλλά σαν κοινωνική σχέση με την εργατική συμμετοχή, τον εργατικό λαϊκό έλεγχο, σχέδιο στην παραγωγή και στην ισόμετρη αναλογική ανάπτυξη των τομέων της οικονομίας, αλλά και στην κατανομή».

Μετά την ομιλία ακολούθησε πλούσια συζήτηση με τους φοιτητές, σε ζητήματα σχετικά με τη ρεαλιστικότητα της σοσιαλιστικής προοπτικής και τη δυνατότητα πραγματοποίησής της στην Ελλάδα: Κατά πόσον υπάρχει δυνατότητα να γίνει σοσιαλισμός στην Ελλάδα τη στιγμή που οι υπόλοιπες χώρες θα παραμένουν καπιταλιστικές, με ποιο τρόπο το ΚΚΕ θα ικανοποιήσει τα αιτήματα των διαφορετικών λαϊκών στρωμάτων αν πάρει την εξουσία, καθώς και τα διαφορετικά στοιχεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Ελλάδα σε σχέση με τη Σοβιετική Ενωση.

Σε ερώτηση για το κατά πόσον η κρίση επηρεάζει και το εκπαιδευτικό σύστημα, ο Ν. Σοφιανός εξήγησε πως η άρχουσα τάξη προετοίμασε το έδαφος με τις αναδιαρθρώσεις που συνεχίζονται, και σημείωσε: «Βασικός γνώμονας αυτών των αλλαγών, όπως διαμορφώθηκαν από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, από την Πράσινη Βίβλο για την Παιδεία κλπ., είναι να προσδεθεί ακόμα πιο ασφυκτικά η Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες με τις ανάγκες της αγοράς», να γενικευτεί, δηλαδή, μια λογική κατάρτισης σε όλες τις βαθμίδες, να προσδεθεί ακόμα πιο στενά η έρευνα στην αγορά, να δημιουργηθούν όροι ανταγωνισμού σε σχέση με το «προϊόν» που παρέχεται στην εκπαίδευση. «Και αυτό υπηρετούν μια σειρά νόμοι που πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια» σε όλες τις βαθμίδες, σημείωσε.

Ο Ν. Σοφιανός επισήμανε πως από τα πρώτα έτη στο πανεπιστήμιο οι φοιτητές σκέφτονται την εργασιακή προοπτική και πως σε συνθήκες κρίσης η άρχουσα τάξη προσπαθεί να πείσει και τους επιστήμονες ότι πρέπει να κάνουν θυσίες και να είναι πιο ευέλικτοι και καταρτίσιμοι. Και τόνισε ότι το ζήτημα είναι με ποια οικονομία συνδέεται το πανεπιστήμιο, αναδεικνύοντας και από αυτή τη σκοπιά την ανάγκη για πάλη για μια άλλη οικονομία, λαϊκή, που στο επίκεντρό της θα έχει την ανάπτυξη για τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας.