Ηαλληλεγγύη στους αγώνες των λαών προϋποθέτει έτσι και αλλιώς να λειτουργήσουν κάποιοι μηχανισμοί ταύτισης. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι φορές που είναι περίπλοκοι και ίσως δύσκολοι στην ερμηνεία τους. Μπορεί να οφείλονται σε λόγους ιστορικούς, παραδοσιακής φιλίας, μηχανισμούς της κοινωνικής ψυχολογίας ή ακόμα κάποια τυχαία συγκυρία, που κάνοντας αυτόματα τις προσθεσοαφαιρέσεις της στις συνειδήσεις των ανθρώπων βγάζει στην επιφάνεια μόνο την αλληλεγγύη, σβήνοντας ίσως σαν δευτερεύουσες άλλες πιθανές διαφορές...

Ομως στην περίπτωση του παλαιστινιακού λαού δε χρειάζεται κανένας μηχανισμός ταύτισης. Ισως, γιατί τελικά δεν πρόκειται μόνο για «αλληλεγγύη», αλλά για κοινό αγώνα. Χρόνια τώρα πάνω στην πλάτη τους συγκρούονται τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, χρησιμοποιώντας για κνούτο επιβολής τις φιλοδοξίες των ισραηλινών κυβερνήσεων.

Πρόκειται για τα ίδια εκείνα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που μόλις πριν λίγο καιρό βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία και απειλούν με αιματοκυλίσματα ολόκληρη την περιοχή των Βαλκανίων. Είναι αυτά τα ίδια που έχουν δρομολογήσει τη διαδικασία διχοτόμησης της Κύπρου. Πρόκειται, επίσης, για εκείνους τους ενόχους που μόλις πρόσφατα απέδειξαν στην πράξη μιας ΝΑΤΟικής άσκησης πως αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για την προσπάθεια της επιβολής της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων στην περιοχή.

Αρα οι σφεντόνες των δωδεκάχρονων Παλαιστινίων δε σημαδεύουν μόνο τους Ισραηλίτες πάνοπλους στρατιώτες. Σημαδεύουν την ίδια επιβολή της Νέας Τάξης που και ο λαός μας πρόσφατα απέδειξε πως ξέρει «να της βγάζει γλώσσα» και να τη στέλνει... στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης.

Αν όμως, κάθε τόσο ο Παλαιστινιακός λαός σηκώνει το κεφάλι και ζητάει δικαίωμα στο να υπάρχει, ταυτόχρονα και άλλο τόσο καταπιέζεται και ο ισραηλινός λαός. Είναι απόλυτος νόμος που έχει επιβεβαιωθεί και ιστορικά. Οταν το κράτος της κυρίαρχης τάξης πνίγει τόσο ασφυκτικά ένα γειτονικό λαό δεν μπορεί παρά να καταπιέζει και το δικό του. Μπορεί με «εθνικισμούς» να τους μοιράζει «υπνωτικά για την καταπίεση», αλλά το «ξύπνημα» είναι πάντα επιστροφή σε πολύ σκληρή πραγματικότητα.

Οαγώνας είναι κοινός για όλους τους λαούς της περιοχής. Η Νέα Τάξη προσπαθεί να επιβληθεί άλλες φορές με ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς, άλλες χρησιμοποιώντας τον πάνοπλο Ισραηλινό στρατό, άλλες το χαζοχαρούμενο πρόσωπο της λεγόμενης «δημοκρατίας» των Κοστούνιτσα, άλλες τους κουτοπόνηρους ελιγμούς κυβερνήσεων σαν τη δική μας... Πολλά τα «πρόσωπα», ένα το περιεχόμενό της που είναι η υποταγή των λαών. Ομως, οι λαοί δε φαίνονται διατεθειμένοι να υποκύψουν και ο αγώνας συνεχίζεται ακόμα και με τις πέτρες...