Η εφαρμογή της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (ΕΔ) για τη μετατροπή της ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων σε επαγγελματική και η συνακόλουθη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, θεωρούνται εκ των ουκ άνευ και για την Κομισιόν, αλλά και για την ελληνική κυβέρνηση. Ετσι ο Βλ. Σπίντλα απερίφραστα σημείωσε πως το ΕΔ «διαπίστωσε ότι στο συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ελλάδα υπάρχουν διακρίσεις. Είναι απαραίτητο να βελτιωθούν τα πράγματα και να εφαρμοστεί άμεσα η μεταβολή»!

Να λοιπόν που, κατά την Κομισιόν, το δικαίωμα στη γυναίκα εργαζόμενη να βγαίνει πέντε χρόνια νωρίτερα στη σύνταξη είναι «διάκριση»... Ετσι ερμηνεύει η Κομισιόν τις ιδιαίτερες συνθήκες και τα βάρη που επωμίζεται η εργαζόμενη γυναίκα. Μόνο που την ίδια άποψη έχει και η κυβέρνηση, αφού όταν ρωτήθηκε σχετικά η υπουργός Απασχόλησης, Φάνη Πάλη Πετραλιά, απάντησε πως η ανατροπή που επιβλήθηκε με το νόμο Σιούφα σε βάρος των εργαζόμενων γυναικών για μετά το 1993 (αύξηση κατά 5 χρόνια στην ηλικία συνταξιοδότησης) «το διατηρήσαμε και θα το διατηρήσουμε όλες οι κυβερνήσεις»!

Κατά τ' άλλα η κυβέρνηση εμφανίζεται να δυσανασχετεί με την απόφαση του δικαστηρίου, όταν την ίδια στιγμή επιμένει πως σωστά έγινε η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες εργαζόμενες. Η απάντηση αυτή δείχνει ότι οι εργαζόμενες στο Δημόσιο δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλό και από τη διαβούλευση που κάνει η κυβέρνηση με την Κομισιόν, για την εφαρμογή της απόφασης του δικαστηρίου, αφού συμφωνεί με τα αυξημένα όρια συνταξιοδότησης για τις γυναίκες εργαζόμενες. Το απέδειξε άλλωστε και με τον τελευταίο δικό της ασφαλιστικό νόμο, που έβαλε χέρι στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις των γυναικών και ιδιαίτερα αυτών με ανήλικα παιδιά.

Τέλος, μιλώντας για την κρίση, ο επίτροπος Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων υποστήριξε ευθέως ότι για να ενισχυθεί η απασχόληση «πρέπει να μειωθούν τα βάρη όσον αφορά την εργασία, εκτός του μισθού δηλαδή», θέση που αποτελεί πάγιο αίτημα της εργοδοσίας. Ενώ, αποκαλύπτοντας και την ουσία των λεγόμενων μέτρων «ανάκαμψης», σημείωσε πως «υπάρχει στενός δεσμός μεταξύ των μέτρων που προβλέπονται στο σχέδιο της Κομισιόν και των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στη Λισαβόνα».

Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για τις πολιτικές της Λισαβόνας, μια από τις οποίες συμπυκνώνεται στην έννοια της «ευελφάλειας», πρόσθεσε: «Και για να είμαι ακόμη πιο σαφής, δεν υπάρχει ασφάλεια χωρίς ευκαμψία και δεν υπάρχει ευκαμψία χωρίς ασφάλεια»!