Το ζητούμενο όμως για τους εργαζόμενους δεν είναι αν οι οικονομολόγοι του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ ρίχνουν τα χαρτιά και αυτά «δείχνουν» έξοδο από την κρίση το 2010 ή το 2011. Οι εκτιμήσεις αυτές είναι σαν υπνωτικά χάπια. Γιατί αυτό που δεν εμφανίζεται στην καθημερινή ειδησεογραφία είναι η άνευ προηγουμένου επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του κατά των εργασιακών κατακτήσεων και του λαϊκού εισοδήματος. Εκεί αναζητούν διέξοδο από την κρίση. Αν αυτό γίνει το 2010 ή το 2011 έχει τη σημασία του. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ποιο εργασιακό περιβάλλον θα υπάρχει την επόμενη ημέρα της κρίσης. Αν οι εργαζόμενοι θα έχουν υποκύψει στις απειλές και τους εκβιασμούς των κεφαλαιοκρατών και αποδεχθούν τις μισές ημέρες εργασίας, τα μισά μεροκάματα, τη μισή ζωή ή αντιδράσουν σθεναρά και - με αφορμή την κρίση - αμφισβητήσουν στη ρίζα του το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τη μήτρα δηλαδή που γεννάει τις οικονομικές κρίσεις. Η όξυνση της ταξικής πάλης, η οργάνωση των εργατικών αγώνων, είναι πολύ πιο σημαντικά από το χρόνο εξόδου του κεφαλαίου από την κρίση.