Ενα παράδειγμα από τα παλιά, το 1933, και μάλιστα από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, θυμίζει πως πάντα ένας ήταν ο δρόμος για να προστατέψει ο εργάτης τον εαυτό του από τον κεφαλαιοκράτη.

Το γεγονός ότι, 76 χρόνια μετά, φτάνει ως κι ο σερίφης της περιοχής να δηλώνει «είναι άδικο, δεν εκτελώ την εντολή για κατασχέσεις σπιτιών» είναι ελπιδοφόρο σημάδι ως προς την αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης, που τόσα έκαναν οι καπιταλιστές για να την εξαφανίσουν κι ακόμα λειτουργεί.

Στα δικά μας τώρα: Πολλή αγωνία στα κεντρικά άρθρα του αστικού Τύπου. Μόνο που τους προδίδει η κοινή βάση αναφοράς.

Κι αυτούς που κλαίνε γιατί η κρίση δεν έγινε ευκαιρία για γονάτισμα των εργατών.

Κι αυτούς που, επίσης, κλαίνε γιατί δε συναινούν οι εργάτες στο «δημοκρατικό» γονάτισμά τους.

Κι αυτούς που σχεδιάζουν πως πάνω από 10 εκατομμύρια άνθρωποι θα είναι άμεσα διαθέσιμοι στο κεφάλαιο (η Πολεοδομία ποτέ δεν ήταν ουδέτερη. Το σχέδιο αφορά πάντα στην οικονομική βάση που θέλεις. Η Αθήνα που σχεδιάζουν είναι η Αθήνα που χρειάζεται το κεφάλαιο).

Οταν οι σοσιαλδημοκράτες μιλούν για «ρεαλιστικούς πολιτικούς στόχους», ψάχνουν τρόπο να πείσουν τους εργάτες ότι χωρίς να αλλάξει η οικονομική βάση θα αλλάξει η ζωή τους. Κλασική παλιά απάτη.

Βάλαμε τίτλο «ευτυχώς» στο απόσπασμα του άρθρου της «Απογευματινής», γιατί είναι ευτύχημα για τους εργάτες ότι οι αστοί δεν κατάφεραν ακόμα να μετατρέψουν την καπιταλιστική κρίση σε νέα ευκαιρία - δική τους - για να αφαιρέσουν ό,τι έχει κατακτηθεί.

Με μια εντελώς άλλη ανάγνωση της αγωνίας των αστών για το αύριο, εσύ πρέπει να δεις έναν ακόμα λόγο υπεράσπισης της σημαντικότατης κατάκτησης των εργατών, του ΠΑΜΕ. Γιατί αυτό είναι που βλέπουν εμπόδιό τους αύριο οι αστοί.

Το μόλις προχτεσινό παράδειγμα των εργατοπατέρων, που υπέγραψαν στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς συμφωνία για ΜΗΔΕΝ ΑΥΞΗΣΕΙΣ στους μισθούς, είναι αποκαλυπτικό για το τι θα συνέβαινε, αν αυτές οι δυνάμεις μπορούσαν να αλωνίζουν σ' όλα τα συνδικάτα.

Γράψτο κι αυτό στις εξηγήσεις που ψάχνεις για τον Πάγκαλο και την ομολογία του Παπανδρέου ότι ο αντικομμουνισμός είναι κεντρική επιλογή τους.

Οταν η αστική τάξη βλέπει και ήδη διακηρύσσει πως αύριο πρέπει μαζί ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίσουν το λαϊκό κίνημα, το συμπέρασμα είναι πως έγκαιρα θα επιχειρήσουν να χτυπήσουν την καρδιά αυτού του κινήματος.

Ποτέ ο αντικομμουνισμός δεν αφορούσε στενά τους κομμουνιστές. Ισα ίσα, για να μπορέσουν οι αστοί να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα, ξεκινάνε το χτύπημα από τους κομμουνιστές. Κι εδώ έρχονται να βρουν την έννοιά τους λέξεις που απευθύνονται από τους κομμουνιστές για να βρουν την ανταπόκρισή τους στο λαϊκό κίνημα: Αντίσταση και Ανυπακοή.

Για να επιστρέψουμε στην αρχή: Το μόνο δικαίωμα που θεωρείται ιερό σ' όλα τα αστικά Συντάγματα είναι αυτό στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Κατοχυρώθηκε για το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά για να νομιμοποιηθεί έγινε καθολικό δικαίωμα ως γενικά ατομική ιδιοκτησία. Ε, αυτό έγινε και η θηλιά στο λαιμό των εργατών. Που πασχίζουν μια ζωή για μια ιδιοκτησία στο κεραμίδι κι έρχεται η ώρα που διαπιστώνουν πως ιδιοκτήτης είναι η τράπεζα. Ισχύει εκεί, ισχύει παντού.

Αλλος είναι ο δρόμος, για να έχει ο εργάτης ένα σίγουρο κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι του κι αυτός ο δρόμος προβλέπει κατάργηση ακριβώς της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και αντικατάστασή της με την κοινωνική ιδιοκτησία σ' αυτά.