Ολο και πιο πέρα από τα όρια της επιχείρησης και της χώρας «απλώνεται» η δράση, για την ανάκληση των τρομοκρατικών απολύσεων των δύο συνδικαλιστριών από τη «WIND». Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται σχεδόν καθημερινά από τις αρχές Αυγούστου, αμέσως αφού έγινε γνωστό ότι η πρώτη συνδικαλίστρια έμεινε χωρίς δουλειά, συνεχίστηκαν και χτες, μαχητικά, με τη συμμετοχή εργαζομένων και σωματείων από πολλούς ακόμα χώρους και κλάδους εργασίας. Την ίδια στιγμή, συνδικαλιστικές οργανώσεις από διάφορες χώρες (Παλαιστίνη, Λίβανος, Σουηδία) εκφράζουν με μηνύματά τους προς το ΠΑΜΕ την αλληλεγγύη τους προς τον εντεινόμενο αγώνα για να μπει φρένο στην εργοδοτική ασυδοσία.

Αυτή η συντονισμένη, αγωνιστική δράση που αναπτύσσεται με την πρωτοπόρα συμβολή του κλαδικού συνδικάτου ΣΕΤΗΠ και του ΠΑΜΕ, σε πολλές περιοχές της χώρας, ανέδειξε πολύπλευρα την επίθεση με την οποία είναι αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι στη WIND. Την ώρα που τα κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων της επιχείρησης, μόνο το 2008, ξεπέρασαν τα 433 εκατομμύρια ευρώ, η εργοδοσία αρνείται πεισματικά την υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης για φέτος. Σύμφωνα με όσα καταγγέλλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, η διοίκηση έχει απολύσει άτομα που δούλευαν για πολλά χρόνια στην επιχείρηση, δεν πληρώνει υπερωρίες, γενικεύει το καθεστώς της απασχόλησης με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, επιδιώκει δηλαδή με κάθε τρόπο να αντικαταστήσει «παλιούς» εργαζόμενους από «νέους», χωρίς δικαιώματα.

Η αποφασιστική συμμετοχή των εργαζομένων στις αγωνιστικές παρεμβάσεις που συνεχίζονται σε Αττική, Πελοπόννησο, Ηπειρο, Μακεδονία κ.τ.λ., η έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στους εργατοϋπαλλήλους της WIND δίνει ηχηρή απάντηση στην αδιαλλαξία, με την οποία η εργοδοσία προσπαθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, που βλέπει να απειλούνται από τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, καθώς όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα σταθερής οργάνωσης της πάλης τους. Οσο κι αν κάποιοι πασχίζουν για να ξεχάσουν ή να μη συνειδητοποιήσουν οι εργάτες τη δύναμη που έχουν, το κεφάλαιο δεν ξεχνά, γνωρίζει καλά από τι κινδυνεύει. Δεν ξεχνά ότι ο επίμονος αγώνας που δόθηκε στον «Καριπίδη» και δυνάμωσε η συμπαράσταση από άλλες επιχειρήσεις, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ματαίωση των εργοδοτικών σχεδίων.

Η ουσία και αξία της αλληλεγγύης άλλωστε δεν εξαντλείται στη συμπαράσταση ενός εργαζόμενου στον άλλο. Αφορά στο πώς ωριμάζει στη συνείδηση κάθε εργάτη η πεποίθηση ότι το δικό του συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον όλων των μελών της τάξης του. Οτι το πρόβλημα του ενός είναι παράλληλα πρόβλημα ολόκληρης της εργατικής τάξης. Αποτελεί μέρος της ενιαίας, ταξικής επίθεσης που εξαπολύουν οι κεφαλαιοκράτες στους εργάτες, όπως η απόλυση, η ελαστικοποίηση της απασχόλησης, το πετσόκομμα εργασιακών ή ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αποτελεί μέρος της στρατηγικής επιδίωξης του κεφαλαίου να εξασφαλίσει φτηνότερη εργατική δύναμη, περισσότερα κέρδη. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος από κάθε τέτοια, μικρή ή μεγάλη πάλη. Η ενίσχυση της ταξικής συσπείρωσης των εργαζομένων, η σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας, κόντρα στο κεφάλαιο και τους κάθε λογής εκφραστές και υπερασπιστές του.