Στην εισηγητική της τοποθέτηση κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στο Βόλο την Κυριακή, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα: «Σήμερα (σ.σ. 27 Σεπτέμβρη) υπάρχει μια πολύ σημαντική επέτειος. Σαν σήμερα ιδρύθηκε το ΕΑΜ. Δε θα κάνω αναδρομή, βέβαια, για το μεγάλο και πρωταγωνιστικό ρόλο του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ στον αγώνα για την απελευθέρωση από τη γερμανική και την ιταλική κατοχή. Αυτά όλα είναι γνωστά, όπως είναι γνωστό ότι καθοδηγητής και αιμοδότης αυτού του αγώνα ήταν το ΚΚΕ, χωρίς βεβαίως να υποτιμούμε το γεγονός ότι στις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ μπήκε ο απλός λαός και μια σειρά άνθρωποι, οι οποίοι δεν το έβαλαν κάτω και αποφάσισαν να δώσουν και τη ζωή τους για την απελευθέρωση της χώρας.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα γεγονότα και συμπεράσματα τα οποία δεν πρέπει να ξεχαστούν. Υστερα, μάλιστα, από τα πολύ μεγάλα λόγια που ακούμε στις σύγχρονες συνθήκες. Τι έγινε τότε, μετά τη γερμανική και την ιταλική κατοχή; Ενα μέρος του πολιτικού κόσμου, του αστικού, όπως λέμε, πολιτικού κόσμου, συμμάχησε με τους Γερμανούς και Ιταλούς, διαμόρφωσε ελληνικές κυβερνήσεις στα πλαίσια της κατοχής και παρέδωσε μάλιστα, κομμουνιστές στους Γερμανούς. Οι κομμουνιστές έφτασαν μέχρι το Νταχάου, χιλιάδες εκτελέστηκαν.

Τι έκανε ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος, οι γνωστοί παράγοντες και της συντηρητικής παράταξης και του, τότε, κέντρου; Ορισμένους απ' αυτούς μάλιστα, τους γνωρίσαμε και ως πρωθυπουργούς σε κατοπινές περιόδους. Το έσκασαν, άλλοι στο Κάιρο, άλλοι στην Αλεξάνδρεια, άλλοι στο Λονδίνο.

Καθόντουσαν απ' έξω, παρακολουθούσαν γεγονότα, παρενέβαιναν, βεβαίως, πολιτικά π.χ. ν' αλλάξει η κυβέρνηση Λογοθετόπουλου με την κυβέρνηση του Ράλλη, για να προλάβουν τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" - σε συνθήκες κατοχής βλέπαν τον "κομμουνιστικό κίνδυνο". Ολοι αυτοί λοιπόν έκατσαν απ' έξω και ο ελληνικός λαός έχυνε το αίμα του και μετά ήρθαν στο τέλος, αφού είχε κριθεί ο αγώνας, για να κάτσουν στο σβέρκο μας, χωρίς να λέω ότι εμείς είμαστε ανεύθυνοι εντελώς...

Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί γίνεται μεγάλη καπηλεία της Εθνικής Αντίστασης και των παραδόσεων του λαού μας. Για μας η Εθνική Αντίσταση δεν είναι ένα εικόνισμα που το προσκυνάμε. Είναι και μνήμες, και συναίσθημα, και συγκίνηση, και υπερηφάνεια, αλλά υπάρχουν και πολιτικά συμπεράσματα. Σε κάθε κρίσιμη στιγμή, σε κάθε καμπή της Ιστορίας, υπήρχαν δύο καλέσματα. Ενα κάλεσμα συμβιβασμού, υποταγής και συναίνεσης κι ένα κάλεσμα αντίστασης, πάλης, αντεπίθεσης με τα συνθήματα, βεβαίως, της κάθε φάσης. Εμείς βρεθήκαμε πάντα με τη μεριά του ενός καλέσματος: Δράση, αντεπίθεση.

Και, βεβαίως, πάντα αυτό το σύνθημα δεν το δέχονταν μόνο οι κομμουνιστές, δημιούργησε όρους έμπνευσης και δράσης και σ' άλλες λαϊκές ριζοσπαστικές δυνάμεις. Ποτέ δε μιλήσαμε για το μονοπώλιο του αγώνα, αλλά οπωσδήποτε το ΚΚΕ στις δύσκολες ώρες, είτε ήταν κατοχή, είτε δικτατορία ή ήταν ακόμα στιγμές που έπρεπε να παρθούν μεγάλες αποφάσεις για το ΝΑΤΟ, για την ΕΟΚ κλπ., σήκωνε το δικό του ανάστημα, κρατούσε τη δική του αυτοτέλεια με μία και μόνο εξάρτηση, γιατί δεν το κρύβουμε ότι είμαστε εξαρτημένοι. Η εξάρτηση που έχουμε είναι να προσπαθούμε, με όσο γίνεται λιγότερες αδυναμίες, να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων, να εκφράζουμε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών».