Η ανόητη όσο κι ανιστόρητη δήλωση στελέχους της ΝΔ σε τηλεοπτική εκπομπή ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εισήγαγε την πολιτική θέση της σύνθετης ονομασίας της FYROM και την αποδέχτηκαν τα άλλα κόμματα, τουλάχιστον προκαλεί. Είναι γνωστά τα γεγονότα του ταραγμένου 1992 με τη συστράτευση μακεδονολόγων και μακεδοναρχών στα πολεμικά συλλαλητήρια και στις πατριδοκάπηλες φανφάρες. Είναι γνωστή επίσης η θέση του μοναδικού κόμματος, του ΚΚΕ, που κράτησε αποστάσεις από τον επικίνδυνο κουρνιαχτό σε πείσμα όλων των άλλων κομμάτων που συμμετείχαν σε εκείνο το αναξιόπιστο πανηγύρι. Είναι επίσης γνωστοί οι προπηλακισμοί κι οι κατηγορίες των πατριδοκάπηλων κουραμπιέδων εναντίον του ΚΚΕ που κόντρα στο ρεύμα δήλωνε δημόσια την ανάγκη μιας σύνθετης ονομασίας της FYROM με γεωγραφικό προσδιορισμό απαλλαγμένης από εθνολογικά και αλυτρωτικά καρκινώματα.

Οι άμοιροι προωθούν σε πολιορκητικό κριό άμυνας το όνομα προσδοκώντας ανταπόκριση από διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ. Αδιαφορούν για το ότι στα διεθνή φόρα ισχύουν μόνο οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, όταν δεν παραβιάζονται, κι ότι μόνο αυτοί μπορούν να αποτελέσουν θέση υπεράσπισης. Αντί να βάλουν μπροστά ως κύριο τα εθνικιστικά, εθνολογικά και σοβινιστικά ζητήματα της FYROM, που παραβιάζουν βασικούς κανόνες του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, και να έχουν το όνομα ως επίκουρο στοιχείο υποστήριξης, βάζουν στη βιτρίνα την ονοματολογία κι εισπράττουν από τους κάθε λογής διεθνείς εταίρους το... «χεστήκαμε». Από εδώ προκύπτει η σημαντική ερώτηση «τι αναγκάζει αυτή την πολιτική»; Το πρόβλημα της FYROM είναι απότοκο της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας στο ευρύτερο πλαίσιο της ανατροπής των Λαϊκών Δημοκρατιών. Η ελληνική αστική τάξη θεώρησε τη μικρή FYROM ως χώρο οικονομικής, πολιτικής ενσωμάτωσης με το δόγμα των κεφαλαιοκρατικών συνόρων.

Μια πολιτική που θα είχε ως βάση την επίκληση βασικών κανόνων του Διεθνούς Δικαίου του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ θα γινόταν εμπόδιο στις όποιες ανείπωτες μορφές ενσωμάτωσης, ακόμη και μιας «βελούδινης» γεωγραφικής. Γι' αυτό προτίμησε την πολιτική της ονοματολογίας ως κύριο στοιχείο αντιπαράθεσης θεωρώντας ότι η άγονη γραμμή του ονόματος καλύπτει την ουσία της ιμπεριαλιστικής «διείσδυσης». Ομως η αμερικανοβασταγμένη κυβέρνηση των Σκοπίων αντέδρασε πολιτικά μετατρέποντας τη χώρα σε αμερικανικό προτεκτοράτο. Εκτοτε τα πράγματα εξελίσσονται σε μια διατεταγμένη κατάσταση περιπλοκών που ουδείς γνωρίζει την κατάληξή τους. Η νέα κυβέρνηση υπό τον Γ. Παπανδρέου επείγεται να «κλείσει» το ζήτημα των Σκοπίων. Ομως, η εμπλοκή ισχυρών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή δημιουργεί δυσοίωνους συνειρμούς. Το μόνο που πρόκυψε μέχρι στιγμής είναι η εμφάνιση ενός νέου ακροδεξιού κόμματος της μαδημένης εθνικοφροσύνης που κατάφερε να εκμεταλλευτεί όλη εκείνη την ανεκδιήγητη μακεδοναρχία των αστικών κομμάτων και την ανησυχία του μακεδονικού λαού.