Παράλληλα όμως με το διάλογο - απάτη που στήνει η κυβέρνηση, με τους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους», άρχισε και η επιχείρηση κινδυνολογίας και τρομοκράτησης των εργαζομένων. Πυρήνας αυτής της επιχείρησης παραπληροφόρησης που εξαπολύει η κυβέρνηση και η επιστρατευμένη γι' αυτό το σκοπό δημοσιογραφία των βαρόνων της μαζικής ενημέρωσης, αναδεικνύεται και πάλι η οικονομική κατάσταση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, τα «ελλείμματα» των Ταμείων κλπ.

Σε αυτή την κατεύθυνση την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Α. Λοβέρδος έριξε τις πρώτες βολές. «Το σύστημά μας είναι άρρωστο» ανέκραξε ο υπουργός και σαν «έτοιμος από καιρό» έκανε και την ιατρική διάγνωση. Για την οικονομική κατάσταση των Ταμείων και τα ελλείμματα ευθύνονται - ποιος άλλος - οι συνταξιούχοι και οι άρρωστοι ασφαλισμένοι που χρειάζονται φαρμακευτική φροντίδα. Και τούτο διότι όπως ισχυρίστηκε, οι δαπάνες για τις συντάξεις αυξάνονται ραγδαία και μάλιστα «θα αυξάνονται τόσο πολύ, αν δεν υπάρξει λύση, θα ακυρώνουν την ανάπτυξη». Με το ίδιο κατηγορηματικό ύφος προεξόφλησε ότι στην επιδείνωση αυτή βασικό ρόλο «παίζει η σπατάλη στις δαπάνες για το φάρμακο». Γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση ενοχοποιεί τις συντάξεις και τις δαπάνες στο φάρμακο και αυτό δε γίνεται τυχαία. Εκτός των άλλων προδιαγράφει και την κατεύθυνση που θα έχουν τα μέτρα και το χαρακτήρα τους.

Ως απόδειξη των κυβερνητικών ισχυρισμών ο υπουργός Εργασίας έφερε τις δαπάνες που γίνονται για τις συντάξεις ως ποσοστό του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τους πίνακες που παρουσίασε, οι δαπάνες αυτές το 2008 ανέρχονταν στα 30,2 δισεκατομμύρια ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ αντιστοιχεί στο 12,64%. Εκτιμούν δε, ότι το 2009 το ποσοστό αυτό θα ανέλθει στο 13,5% του ΑΕΠ. Οι κινδυνολογούντες κάνουν παιχνίδι με τους αριθμούς, αλλά αποκρύβουν την αλήθεια. Γιατί το ζήτημα, δεν είναι ποιο είναι το ποσό που δαπανάται για τις συντάξεις, αλλά και πόσοι είναι οι άνθρωποι που ζούνε με αυτή τη δαπάνη. Ομως από τη στατιστική του υπουργείου το στοιχείο αυτό απουσιάζει γιατί τότε, θα αναδεικνυόταν η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι.

Θα φαινόταν δηλαδή, πως το 12,64% του ΑΕΠ το λαμβάνουν ως εισόδημα 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχοι ή το 30,3% του πληθυσμού (9,2 εκατομμύρια άτομα) που είναι σε ηλικία άνω των 15 ετών! (στοιχεία ΕΣΥΕ). Η «λεπτομέρεια» αυτή κρύβει και την ουσία του ασφαλιστικού ζητήματος και καταρρίπτει όλους τους μύθους. Το γεγονός δηλαδή ότι σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας έχει εισόδημα μόλις το 12,64% του ΑΕΠ. Πράγματι πρόβλημα υπάρχει, αλλά είναι πρόβλημα από την ανάποδη, απ' αυτή που ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι οι συνταξιούχοι έχουν καταδικαστεί να επιβιώνουν με ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι από τον πλούτο (ΑΕΠ) που παράγεται στη χώρα. Και αυτή η βαθιά ταξική ανισότητα είναι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Να γιατί αυτό που εμφανίζεται ως ένα «οικονομικό πρόβλημα» είναι ένα πρόβλημα πολιτικό, που μάλιστα με τους υπάρχοντες κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς λύνεται σε βάρος των ασφαλισμένων, σε βάρος των εργαζομένων. Αυτό το αντεργατικό καθεστώς επιδιώκει σήμερα να παγιώσει και να βαθύνει η κυβέρνηση. Να «λύσει» το πρόβλημα και πάλι σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, χειροτερεύοντας τη θέση τους.

Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η «κινδυνολογία» δεν είναι καινούρια. Οι ίδιες οι στατιστικές τους δείχνουν και τη χρεοκοπία των ισχυρισμών τους. Ετσι το 2000, όταν η αντιασφαλιστική προπαγάνδα βρισκόταν και πάλι σε εξέλιξη - για να ακολουθήσει η απόπειρα με το «πακέτο Γιαννίτση» -, τότε σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιούροστατ και του ECOFIN οι δαπάνες της χώρας μας για τις συντάξεις το έτος 1997 ανέρχονταν στο 12,1% του ΑΕΠ... Και τότε κινδυνολογούσαν για τη «βόμβα» των συντάξεων. Σήμερα, 11 χρόνια μετά, προκύπτει ότι η πραγματική αύξηση των δαπανών για τις συντάξεις, ήταν μόλις κατά 0,5 της μονάδας. Από το 12,1% στο 12,6% του ΑΕΠ. Στην πραγματικότητα η θέση των συνταξιούχων χειροτέρεψε δραματικά, αφού το 12,1% του ΑΕΠ το 1997 το λάμβαναν ως εισόδημα, περίπου 2,4 εκατομμύρια συνταξιούχοι, ενώ το 2008, το 12,6% του ΑΕΠ το λαμβάνουν 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχοι, δηλαδή 400.000 ψυχές επιπλέον. Να πώς οι συνταξιούχοι χρόνο με το χρόνο γίνονται φτωχότεροι.

Εκτός όμως από τον προκλητικό ισχυρισμό ότι οι συνταξιούχοι «στοιχίζουν», η κυβέρνηση με τα στοιχεία που παρουσίασε επιχειρεί να μας πείσει ότι το καπιταλιστικό κράτος, είναι και γαλαντόμο, δίνει πολλά από τον κρατικό προϋπολογισμό στην κοινωνική ασφάλιση. Πέρα από το γεγονός, ότι και αυτή η μίζερη χρηματοδότηση είναι χρήματα τα οποία προέρχονται μέσα από την άμεση και έμμεση φορολογία κυρίως των λαϊκών στρωμάτων, δε μας λέει μια άλλη αλήθεια. Οτι οι εργαζόμενοι πληρώνουν, από το αίμα τους και όχι από το περίσσευμά τους, την ασφάλιση. Οι πόροι που παρακρατούνται από το εργατικό εισόδημα και κατευθύνονται προς τα Ταμεία είναι τεράστιοι. Ετσι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού του 2008, τη διετία 2007-2008 από το εργατικό εισόδημα παρακρατήθηκαν (είτε με τη μορφή εργατικών είτε εργοδοτικών εισφορών είτε με τη μορφή του κοινωνικού πόρου) για την Κοινωνική Ασφάλιση κεφάλαια ύψους 45,5 δισεκατομμύρια ευρώ!

Και όμως αυτοί οι τεράστιοι πόροι, τα αστρονομικά αυτά κεφάλαια, λεηλατήθηκαν και συνεχίζουν να λεηλατούνται από το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί δεν είναι μόνο τα αποθεματικά που για 40 χρόνια έμεναν άτοκα ακόμα και με αρνητικό τόκο στα παγκάρια των τραπεζών και γίνονταν επιχορηγήσεις, δανεικά και αγύριστα, στους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές. Δεν είναι μόνο όσα λεηλατήθηκαν στα χρηματιστήρια, στα αμαρτωλά ομόλογα, σε χαριστικές ρυθμίσεις προς τις επιχειρήσεις. Ακόμα και τώρα, που η κυβέρνηση καμώνεται ότι το σύστημα βρίσκεται σε οριακό σημείο, η λεηλασία συνεχίζεται.

Ετσι, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα ο ίδιος ο Α. Λοβέρδος, μόνο προς το ΙΚΑ οι βεβαιωμένες ανείσπραχτες εισφορές των επιχειρήσεων, που αν και έχουν παρακρατηθεί από τους εργαζόμενους δεν έχουν αποδοθεί, ανέρχονται στο ποσό των 4,7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν σε αυτά προσθέσουμε τα περίπου 2,5 δισεκατομμύρια της ετήσιας εισφοροδιαφυγής, προκύπτει ότι φέτος, από τα Ταμεία του ΙΚΑ έχουν κλαπεί πάνω από 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το ΙΚΑ, παρουσιάζει έλλειμμα 1,48 δισ. ευρώ, τη στιγμή που δεν του καταβάλλονται από τους εργοδότες εισφορές ύψους 7 δισ. ευρώ. Γιατί η πραγματική «μαύρη τρύπα» είναι αυτή που προκαλεί το τρωκτικό που ακούει στο όνομα «κεφάλαιο».

Πολύ περισσότερο, που στο ΙΚΑ και γενικά στην Κοινωνική Ασφάλιση το κράτος, και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ φορτώνει και αλλες αμαρτίες. Ετσι η «ενοποίηση» των Ταμείων των τραπεζών και τα προγράμματα εθελούσιας εξόδου, φόρτωσαν και νέα βάρη στο ΙΚΑ. Ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στο ντιμπέιτ των πέντε πολιτικών αρχηγών τη Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη δήλωνε: «Οχι στις χαριστικές ρυθμίσεις στις τράπεζες, από τις εισφορές που οφείλουν στα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν μπορεί το ΙΚΑ να προχωρεί σε χαριστικές ρυθμίσεις στις τράπεζες χάνοντας 5 δισ. ευρώ». Αλήθεια, θα υποχρεώσει η κυβέρνηση τις τράπεζες να αποδώσουν τα 5 δισ. ευρώ; Πάντως μετεκλογικά ακούμε να φταίνε οι συνταξιούχοι που στοιχίζουν στον προϋπολογισμό και όχι οι τραπεζίτες...

Και όμως αυτές οι χαριστικές ρυθμίσεις προς το κεφάλαιο μετακυλίονται προς το ΙΚΑ και τους ασφαλισμένους του. Ετσι γίνεται και με τον ΟΤΕ, ο οποίος προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί και να πουληθεί στην «Ντόιτσε-Τέλεκομ» προχώρησε σε εκτεταμένα προγράμματα εθελούσιας εξόδου. Το συνταξιοδοτικό κόστος το φορτώθηκε όμως ο κρατικός προϋπολογισμός, οι φορολογούμενοι. Το ύψος για να καλυφθεί η «τρύπα» από την ιδιωτικοποίηση, έφτασε τα 753 εκατομμύρια ευρώ το 2008, τα 800 εκατομμύρια το 2009, ενώ άλλα 753 προϋπολογίζονται για το 2010. Στην τριετία, το κόστος για τον εργαζόμενο φορολογούμενο ανέρχεται σε 2,3 δισ. ευρώ. Τώρα το κόστος αυτό εμφανίζεται ως χρηματοδότηση του ΙΚΑ και της κοινωνικής ασφάλισης, και γίνεται το άλλοθι για περικοπές, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για χρηματοδότηση του ΟΤΕ προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί.

Ορισμένοι όμως δεν βλέπουν το πλιάτσικο σε βάρος των Ταμείων από το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά ανακαλύπτουν «τις τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό του ασφαλιστικού συστήματος». Και για «φάρμακο» προτείνουν την «αναδιανομή» στο εσωτερικό του συστήματος. Δηλαδή οι ασφαλισμένοι να μοιράσουν μεταξύ τους πιο... δίκαια τη φτώχεια τους. Δεν πρωτοτυπούν. Ολες οι ανατροπές και περικοπές σε βάρος των εργατών είχαν και το «άρωμα» της «δικαιοσύνης». Αλλωστε ήδη για φέτος η ΝΔ πάγωσε τις συντάξεις πάνω από 1.100 ευρώ. Την ίδια συνταγή εφαρμόζει και το ΠΑΣΟΚ για το 2010, με το πάγωμα των δήθεν «υψηλών» συντάξεων.

Την αντιδραστική αυτή «λογική» κρύβει και το στρατηγικό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ, με τη «βασική σύνταξη» η οποία θα είναι σύνταξη προνοιακού επιπέδου (500 ευρώ είχε πει ο Γ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ), και το οποίο προβλέπει ουσιαστικά ένα σύστημα των λεγόμενων «τριών πυλώνων». Ετσι η λεγόμενη αναδιανομή θα επιτευχθεί μέσω των «υψηλών» συντάξεων που θα ψαλιδίζονται για να χρηματοδοτούνται οι χαμηλές συντάξεις. Βασική επιδίωξη, η συνολική δαπάνη για τις συντάξεις να παραμένει καθηλωμένη, να μη θίγει τη δημοσιονομική σταθερότητα, να μειώνει τις εργοδοτικές εισφορές. Σε σχετικά πιο ψηλές συντάξεις πάνω από τη «βασική» θα μπορούν να ελπίζουν μόνο εκείνοι οι εργαζόμενοι που θα είναι σε θέση να πληρώνουν επιπλέον εισφορές για το δεύτερο πυλώνα (επαγγελματικά ταμεία) και τον τρίτο πυλώνα (ιδιωτική ασφάλιση).

Ετσι η κυβέρνηση προωθεί ένα σύστημα όπου οι συντάξεις θα είναι ίσα ίσα για να φυτοζωούν οι απόμαχοι, ενώ θα τους αναγκάζει να παίρνουν σύνταξη στα 65 αφού επιμένει πως, ανεξάρτητα αν έχει προϋποθέσεις για μικρότερη ηλικία, αυτό επιβαρύνει τα Ταμεία.