Αν η αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη λειτουργία κάποιου ως μέλους ενός κόμματος είναι η καταβολή δύο ευρώ για την εγγραφή του στους εσωκομματικούς εκλογικούς καταλόγους, τότε, ναι, αυτή είναι μια διαδικασία ...ουσιαστικής κομματικής αντιπροσώπευσης της κοινωνίας.

*

Αν πρόοδος είναι η εφάπαξ συνάθροιση 700.000 ανθρώπων (ή ενός εκατομμυρίου στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ ή 3 εκατομμυρίων στην περίπτωση της ιταλικής κεντροαριστεράς), για να εκλέξουν τον «ύπατο - επικεφαλής», χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να επανασυναθροιστούν για να κρίνουν οποιαδήποτε από τις πολιτικές του επιλογές, τότε, ναι, αυτό είναι... συμμετοχή.

*

Στα 2000 χρόνια από τη ρωμαϊκή εκδοχή της Δημοκρατίας, όπου η επευφημία του λαού ήταν το θεσμικό προκάλυμμα για το πέρασμα από τον αυτοκράτορα - «πρώτο πολίτη» στον αυτοκράτορα - «Κύριο και Θεό» και στον βυζαντινό καισαροπαπισμό, αν η λυδία λίθος για την οξυγόνωση του αστικού κοινοβουλευτισμού είναι μια πράξη εκχώρησης της διαχείρισης της ζωής μου από τον «αρχηγό - αφεντικό», τότε ναι, αυτό είναι η ολοκλήρωση της ...δημοκρατίας!

*

Αλλά αυτή η «εξέλιξη», τα ευχάριστα στα αυτιά περί «προσφυγής στη λαϊκή βάση», δεν αποτελούν παρά μια «νέου τύπου» νομιμοποίηση της δεσποτείας του Ενός. Είναι ακριβώς όπως το έλεγε ο Γατόπαρδος: «Για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει να αλλάξουν»....

***

Δημοκρατία - και εσωκομματική δημοκρατία - δεν είναι ό,τι πλασάρεται ως φενάκη λαϊκής «συμμετοχής» και ως υποκατάστατο «έκφρασης γνώμης»,

με στόχο

*

α) να συγκαλύψει μέσα από το «φετίχ» της κάλπης την περιθωριοποίηση και την ακύρωση της ιδιότητας του κομματικού μέλους που μετατρέπεται σε «ψηφοφόρο μιας χρήσης» και

*

β) να αναπαράγει και να εντείνει αυτήν την περιθωριοποίηση, ακυρώνοντας κάθε σκέψη εσωκομματικής δημιουργικής συμβολής, ή διαφοροποίησης, ακόμη και αμφισβήτησης των αποφάσεων, μπροστά στον κίνδυνο ακόμα και η εκδήλωση αμφιβολίας για τη «σοφία του ηγέτη» να ποινικοποιηθεί με την επίκληση του λαοπρόβλητου «αρχηγισμού» και να κονιορτοποιηθεί από τους καταπέλτες της (ανομολόγητης πλην κατοχυρωμένης) «προσωποπαγούς εξουσίας».

***

Δημοκρατία και συμμετοχή δεν είναι το «πληρώνω - ψηφίζω - αναθέτω - αποχωρώ»!

*

Δημοκρατία και συμμετοχή, σημαίνει:

Καταθέτω το «εγώ» μου στην υπηρεσία του «εμείς» στο πλαίσιο ενός κοινού στόχου.

Ενός στόχου που την υλοποίησή του δεν την αναθέτω στους άλλους ή στον Αλλον.

Διατυπώνω άποψη για το πώς θα πάμε εκεί.

Είμαι παρών στα «μικρά» και στα «μεγάλα».

Διαφωνώ ή συμφωνώ με τους ομοϊδεάτες μου.

Παλεύω να τους πείσω και είμαι έτοιμος να πεισθώ αν έχουν δίκιο.

Κρίνω, επικρίνω και επικροτώ.

Ελέγχω και ελέγχομαι.

Συζητώ, συζητώ και ξανασυζητώ.

Σέβομαι την απόφαση της πλειοψηφίας, όταν διαφωνώ μαζί της, σέβομαι και λαμβάνω υπόψη την άποψη της μειοψηφίας όταν διαφωνούν μαζί μου.

Ψηφίζω.

Εχω το δικαίωμα να εκλέγω αλλά και να ανακαλώ τους εκπροσώπους μου.

Αποφασίζουμε και εφαρμόζω στη βάση όσων από κοινού έχουμε συνδιαμορφώσει και συναποφασίσει.

*

Με άλλα λόγια:

Δημοκρατία - και εσωκομματική δημοκρατία - δεν είναι η δεσποτεία της ανέλεγκτης και ανεξέλεγκτης «Αρχής του Ενός».

Ελευθερία δεν είναι να αναζητάς και να υπηρετείς αρχηγούς.

Συμμετοχή δεν είναι η ανάδειξη εκείνου που αποφασίζει πριν από σένα για σένα, απαλλαγμένου από την υποχρέωση της συλλογικής σκέψης και από την ευθύνη του ατομικού απολογισμού.