Τεράστιες είναι οι ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για το φιάσκο που οδηγηθήκαμε στο θέμα τη λεγόμενης βασιλικής περιουσίας. Εδώ και 25 χρόνια τα δύο κόμματα εξουσίας ακολούθησαν μια αλλοπρόσαλλη και αντιφατική τακτική στη «βασιλική περιουσία», με κύριο χαρακτηριστικό τις υπαναχωρήσεις και αμφιταλαντεύσεις, που για δικούς τους λόγους δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν ή να 'ρθουν σε ρήξη με τα υπολείμματα των νοσταλγών της μοναρχίας.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διέπραξαν μεγάλα λάθη, ήρθαν σε αντίθεση με την εντολή που έδωσε ο λαός στο δημοψήφισμα του 1974 και φτάσαμε σήμερα στο σημείο να προσφέρουν «υπόβαθρο» για να διεκδικεί ο τέως περιουσία.

Αν και ο ελληνικός λαός με μεγάλη πλειοψηφία ψήφισε κατά του θεσμού της βασιλείας, οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια είχαν επαφές και αλισβερίσια με τον Γλύξμπουργκ για τη φορολόγηση των ακινήτων του! Δηλαδή, έστω και κατά διαστήματα του αναγνώριζαν δικαίωμα επί της «βασιλικής περιουσίας». Αυτό είναι ένα από τα βασικά επιχειρήματα που επικαλείται σήμερα ο τέως μονάρχης.

Ακόμη και ο υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Σταθόπουλος σε χτεσινές του δηλώσεις αναγνωρίζει πως «αν είχαν τελειώσει όλα πριν το '85 δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα σήμερα».

Επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων, όπως ο νόμος του 1992 που αναγνώριζε την κυριότητά του στα επίμαχα ακίνητα, η απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ να επιτραπεί στον Γλύξμπουργκ να φυγαδεύσει στο εξωτερικό μεγάλο μέρος από την κινητή περιουσία του Τατοΐου, καθώς και διάφοροι οικονομικοί συμψηφισμοί, όπου μπλέκανε και τη «βασιλική περιουσία», αποδείχτηκαν «θείο δώρο» για τον τέως. Απέκτησε βάσιμα ερείσματα για να μπορεί να προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και να επικαλείται δικαιώματα κυριότητας.

Ετσι, φτάσαμε στο σημείο, ώστε να μη λαμβάνεται υπόψη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το δημοψήφισμα του 1974 που έλυνε το πολιτειακό ζήτημα και να μη συνδέεται η τύχη της «βασιλικής περιουσίας» με αυτό το δημοψήφισμα.

Για αρκετά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση το θέμα της «βασιλικής περιουσίας» έμεινε μετέωρο και δεν ελήφθη υπόψη το νομοθετικό διάταγμα 72/1974 που προέβλεπε ειδική διαχείριση στη λεγόμενη βασιλική περιουσία και εμμέσως συνέδεε την τύχη της με την εξέλιξη του πολιτεύματος στη χώρα μας.

Αλλά και στη δεκαετία του '80 με κυβερνήσεις πλέον του ΠΑΣΟΚ το κράτος αντιδικούσε μαζί του γύρω από τη φορολόγηση ακινήτων, γεγονός που δίνει σήμερα στον τέως τη δυνατότητα να επικαλείται ότι είναι δικά του.

Ολα αυτά εκμεταλλεύτηκε αριστοτεχνικά ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ και έκανε την... τελική εφόρμηση για να αποκτήσει τη «βασιλική περιουσία». Ετσι, προχώρησε στην «έξυπνη» αγωγή του και μελών της οικογενείας του στο Ειρηνοδικείο Αχαρνών για μια διαφορά 203.000 δραχμών, που δήθεν του χρωστούσαν δύο βοσκοί, ως νοίκι για χρήση αγροκτημάτων της βασιλικής οικογένειας. Μετά το ειρηνοδικείο Αχαρνών ο τέως προσέφυγε στον Αρειο Πάγο. Η υπόθεση έφτασε και στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στη συνέχεια στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όπου δε δικαιώθηκε. Απώτερος στόχος του, όμως, ήταν να φτάσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, έχοντας στη «βαλίτσα» του όλα τα νομικά επιχειρήματα που του χρειάζονταν, τα οποία βέβαια του έδωσαν οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.