«(...)

γ. Καλήτερα, καλήτερα

διασκορπισμένοι οι Ελληνες

να τρέχωσι τον κόσμον,

με εξαπλωμένην χείρα

ψωμοζητούντες

*

δ. Παρά προστάτας να 'χωμεν.

Με ποτέ δεν εθάμβωσαν

πλούτη ή μεγάλα ονόματα,

με ποτέ δεν εθάμβωσαν

σκήπτρων ακτίνες.

(...)

*

στ. Το χέρι οπού προσφέρετε

ως προστασίας σημείον

εις ξένον έθνος,

έπνιξε και πνίγει τους λαούς σας,

πάλαι, και ακόμα.

*

ζ. Πόσοι πατέρες δίδουσιν,

όχι ψωμί, φιλήματα

στα πεινασμένα τέκνα τους,

ενώ λάμπουν στα χείλη σας

χρυσά ποτήρια!

*

η. Οταν υπό τα σκήπτρα σας

νέους λαούς καλείτε,

νέους ιδρώτας θέλετε

εσείς δια να πληρώσητε

πλουσιοπαρόχως,

(...)

*

ι. Θέλετε θησαυρούς

πολλούς διά ν' αγοράσητε

κρότους χειρών και επαίνους,

και τ' άπιστον θυμίαμα

της κολακείας.

(...)

*

ιγ. Και τώρα εις προστασίαν μας

τα χέρια σας απλόνετε!

τραβήξετέ τα οπίσω.

βλέπει ο Θεός και αστράπτει

διά τους πανούργους.

(...)

*

ιε. Το ξίφος σφίγξατ' Ελληνες-

­ τα ομμάτια σας σηκώσατε -

­ ιδού - εις τους ουρανούς

προστάτης ο Θεός

μόνος σάς είναι».

*

(«Αι Ευχαί», Ανδρέας Κάλβος)