Τα χτεσινά πρωτοσέλιδα για το φορολογικό προαναγγέλλουν τα θέματα των επομένων ημερών. Οτι θα πλημμυρίσουν, δηλαδή, οι οθόνες από παραδείγματα «φοροφυγάδων» που πιάστηκαν στα πράσα. Αυτή είναι τώρα η προπαγανδιστική γραμμή από την κυβέρνηση για να περάσει τη θέση πως τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα είναι δίκαια. Θα πληρώσεις εσύ, αλλά θα πληρώσουν και οι άλλοι... Ηδη από χτες καναλιζάρεται η κοινή γνώμη σε μια τέτοια θέση.

Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι είναι ήδη με τις ντομάτες στο χέρι, τόσο που να το αναγνωρίζουν ως και τα ΝΕΑ. Κακώς, οι ντομάτες κοστίζουν και μια τέτοια αντίδραση δεν έχει κόστος για τους καπιταλιστές. Οι οποίοι έχουν το θράσος να προβάλλουν ως φιλολαϊκό μέτρο ότι αυτοί που «"ζουν» με ένα δεκάευρω τη μέρα δε θα χρειαστεί να συγκεντρώνουν αποδείξεις για την Εφορία.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η προβολή της έκθεσης της επιτροπής για το Ασφαλιστικό. Εμφανίζουν σαν λαϊκή απαίτηση τη δουλειά ως το θάνατο. Είναι, λέει, σύγχρονη ιδέα τα «παραγωγικά» γηρατειά. Τι κρίμα που δεν το έμαθαν έγκαιρα όσοι σκοτώθηκαν στις σκαλωσιές δουλεύοντας στα 60, να πήγαιναν με το χαμόγελο οι ανθρώποι...

Καιρό πριν, με την ίδια μέθοδο παρουσίαζαν τις γυναίκες να απαιτούν τετράωρη δουλειά. Ηταν κι εκείνο μια σύγχρονη ιδέα, απ' αυτές που έσπρωξαν τις γυναίκες ακόμα πιο βαθιά στην ανισοτιμία και την εκμετάλλευση.

Πώς γίνεται να θεωρείται σύγχρονο ό,τι αυξάνει την εκμετάλλευση; Δε γίνεται. Κι αν βρείτε κάποιον δίπλα σας να λέει τέτοια πράγματα απλά πλακώστε τον στις μάπες. Κανένας δεν είναι ανυποψίαστος. Καθένας τέτοιες ώρες παίρνει τη θέση που του ανήκει. Οι εργάτες από 'δω, οι άλλοι από 'κει. Οσοι πλασάρουν ό,τι πιο αντιδραστικό ως σύγχρονο δεν είναι βλάκες να τους συγχωρέσεις. Είναι αντίπαλοι, δουλεύουν για τον αντίπαλο.

Κράτα το «καμπανάκι»: Οι άνθρωποι, λέει, αγριεύουν. Ξέρουν ήδη τι εστί ΓΣΕΕ και το λοιπό συνονθύλευμα, τόσο που κινδυνεύουν οι εργατοπατέρες να καταργηθούν. Αυτό είναι παλιό. Το νέο και καλό νέο είναι πως αυτή η αντίδραση ακουμπάει και το πολιτικό σύστημα. Ετσι είναι. Δε γίνεται να είναι σάπια η μήτρα και καθαρή η παραγωγή της.

Αυτό ακριβώς, η όλο και πιο πλατιά αίσθηση ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει τριγύρω, πρέπει να γίνει και συγκεκριμένο ώστε να αναχθεί και σε συνείδηση που θα αξιώνει να θαφτεί το σάπιο για να μπορέσει να προχωρήσει η ζωή.

Εδώ και το καθήκον. Ούτε στιγμή να μην περνά που να μην κουβεντιάζεται στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς η διαφορά των δύο κόσμων. Του σάπιου κόσμου των καπιταλιστών που πρέπει να φύγουν από τη μέση, απέναντι στον κόσμο της εργατικής τάξης που στη δουλειά της και μόνο στη δουλειά της βασίζεται κάθε πρόοδος, τόσο που η συνολική απελευθέρωση της ανθρωπότητας να προϋποθέτει την απελευθέρωση των εργατών.

Εδώ είμαστε. Στη στιγμή που κάθε μέρα, κάθε ώρα πρέπει να οδηγεί σε μαζικό απεγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων από την επιρροή της αστικής τάξης και ταυτόχρονα να ενισχύεται η θέση ότι ακριβώς επειδή οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, έτσι μπορούν και χωρίς την πολιτική εκπροσώπηση των καπιταλιστών. Το μπαράζ της άγριας αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης πρέπει να απαντηθεί τόσο με τους καθημερινούς πολύμορφους αγώνες όσο και με ένα άλμα συνείδησης, που αφού ταυτίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με τη βαρβαρότητα που εκπροσωπούν, θα ενισχύει μαζικά και αποφασιστικά τη μόνη δύναμη που με όρους πρωτοπορίας δίνει τη μάχη και εγγυάται ότι θα τη φτάσει ως το τέρμα: την ανατροπή των καπιταλιστών, την εγκατάσταση της λαϊκής εξουσίας.

Αυτή ακριβώς η ορατή προοπτική, η απειλητική για το σύστημα ενίσχυση του ΚΚΕ, είναι που τρομάζει την αστική τάξη και κάθε γλίτσα που ελπίζει ότι όσο κερδίζουν οι καπιταλιστές θα 'χει να γλύφει.