Σε πραγματικό εφιάλτη εξελίσσεται η ανεργία στη χώρα καθώς σύμφωνα με την επίσημη καταγραφή του ΟΑΕΔ το ποσοστό ανεργίας εκτινάχθηκε στο 14,6% το Φλεβάρη του 2010 και οι άνεργοι έφτασαν τους 766.159! Αντίστοιχος ήταν ο αριθμός των ανέργων και το Γενάρη (767.602)! Η αλματώδης αύξηση του αριθμού των ανέργων αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνει ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης η ανεργία δεν μπορεί να λυθεί. Και μάλιστα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, αυτή διογκώνεται, όπως άλλωστε φανερώνουν και τα επίσημα στοιχεία.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, από το σύνολο των ανέργων επιδοτείται με το επίδομα της πείνας (454 ευρώ) μόλις το 1/3 (271.297 το Φλεβάρη). Από το σύνολο των ανέργων το Φλεβάρη οι μακροχρόνια άνεργοι (πάνω από 12 μήνες) φτάνουν τα 573.985 άτομα. Η κυβέρνηση, και ενώ η ανεργία παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, στο όνομα της κρίσης διατηρεί το επίδομα ανεργίας σε εξευτελιστικά επίπεδα και μάλιστα να το λαμβάνει μόλις το 1/3 από το σύνολο των ανέργων. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση σχεδιάζει και αυτή με τη σειρά της - όπως έκαναν όλες οι μέχρι σήμερα γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις - να ενισχύσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες με ζεστό χρήμα από τα Ταμεία του ΟΑΕΔ δήθεν και τάχα για την προστασία της απασχόλησης. Στην πραγματικότητα όμως για να ενισχύσει την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η αντιμετώπιση της ανεργίας και η οριστική της εξαφάνιση απαιτεί έναν άλλο τρόπο ανάπτυξης της οικονομίας και οργάνωσης της κοινωνίας όπου τα μέσα παραγωγής θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία. Σήμερα ωστόσο και μπροστά στην οξύτητα του προβλήματος απαιτείται - όπως έχει καταθέσει το ΚΚΕ και με πρόταση νόμου στη Βουλή - να ληφθούν εδώ και τώρα μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, όπως η επιδότηση όλων των ανέργων για όσο διάστημα παραμένουν άνεργοι. Το ύψος του επιδόματος ανεργίας να είναι στα 1.120 ευρώ. Να υπάρχει πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία κλπ. Πίσω από αυτά τα αιτήματα οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε βήμα. Αντίθετα η οργάνωση και η μαζικοποίηση του ταξικού αγώνα αποτελεί το σίγουρο οδηγό για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την αλλαγή της κατάστασης προς όφελος της ζωής των εργαζομένων.