Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του, όλους αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του, τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.

Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:

*

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

*

Τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».

Και που ξέρουν: Στο αηδιαστικό θέαμα και στην έσχατη αναξιοπρέπεια εκείνων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», το μόνο που αξίζει είναι η περιφρόνηση.