«Πιστή εφαρμογή του Προγράμματος Σταθερότητας», «διαρθρωτικές αλλαγές», «αναπτυξιακά μέτρα»... Ιδού οι επείγουσες προτεραιότητες που, σύμφωνα με τα αστικά ΜΜΕ, κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου πρέπει να ρίξουν το βάρος τους το επόμενο διάστημα, μετά δηλαδή την «εθνική επιτυχία» στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Ομως οι εύηχες αυτές προτεραιότητες δεν είναι παρά τεράστια καρφιά στο σταυρό του μαρτυρίου που σηκώνει ο εργαζόμενος λαός. Πίσω από αυτές κρύβεται η δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, η νέα φοροεπιδρομή, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και το ξεθεμέλιωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η απελευθέρωση των απολύσεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η εκ περιτροπής εργασία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και σε Παιδεία και Υγεία κ.ο.κ. Είναι ανεπίτρεπτο λοιπόν να «παρακολουθούν» και πολύ περισσότερο να «αγωνιούν» οι εργαζόμενοι για το αν και πότε θα ξεκινήσει η εφαρμογή αυτών των προτεραιοτήτων ή να συμμερίζονται την «εθνική» συναίνεση των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου ή την κριτική τους για καθυστερήσεις ή αναποτελεσματικότητα κ.ο.κ. Αντίθετα, πρέπει να αντιλαμβάνονται αυτές τις «προτεραιότητες» ως μέτωπα ενός γενικευμένου πολέμου που έχει εξαπολύσει η αστική τάξη και τα κόμματά της σε βάρος της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων. Σε τέτοιες συνθήκες είναι που το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας έρχεται με ένταση στο προσκήνιο. Και αυτό πρέπει να αρχίζει να γίνεται συνείδηση.