Πριν ακόμη φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, το ΚΚΕ είχε σημειώσει πως και χωρίς καμία αλλαγή στο ασφαλιστικό η σύνταξη γίνεται άπιαστο όνειρο μόνο και μόνο από τις ανατροπές στο εργασιακό. Πολλοί κάνανε τότε πως δεν καταλάβαιναν...

Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανιστεί αντιστεκόμενη στις Βρυξέλλες για τα 37 ή 40 χρόνια ένσημα για σύνταξη. Στην πράξη έχει ήδη στείλει όσους βγαίνουν στην αγορά εργασίας να περιμένουν τα 70 και βάλε μαζεύοντας - με ελαστικές σχέσεις εργασίας - ένσημα ίσα για να πάρουν τότε, αν θα πάρουν, ένα επίδομα φτωχοκομείου.

Εξαρχής, ήταν καθαρό πως η πάλη για το Ασφαλιστικό δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από την πάλη στο Εργασιακό. Τότε, όμως, η συζήτηση ακουμπά τον αίτιο. Γιατί δε γίνεται να παλεύεις τον πυρετό χωρίς να πολεμάς την αρρώστια. Η αρρώστια είναι η αξίωση του κεφαλαίου (αναγκαστική για τα δικά του συμφέροντα) να γίνουν ακόμα πιο φτηνοί οι εργάτες. Σ' αυτήν την αξίωση υπακούνε οι ρυθμίσεις στο Εργασιακό και οι ρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό σαν ενιαίο πακέτο. Σαν ενιαίο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν από το 1994 με τη «Λευκή Βίβλο για την Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη, την Απασχόληση». Σαν ενιαίο πρόβλημα το αντιμετωπίζει η στρατηγική της Λισαβόνας που συμπλήρωνε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Αρα κοροϊδεύουν τον κόσμο όσοι αντιπαραθέτουν τα μέτρα που παίρνονται για το Ασφαλιστικό, στα μέτρα που προβλέπει η στρατηγική της Λισαβόνας. Και τότε, με τη «Λευκή Βίβλο», μας έλεγαν να μην κοιτάμε μόνο το κεφάλαιο «Απασχόληση», αλλά και το κεφάλαιο «Ανάπτυξη». Και τώρα ζητάνε να υλοποιηθεί το σκέλος της «Ανάπτυξης», για να μην πειραχτεί το Ασφαλιστικό.

Η «Ανάπτυξη» είναι ανάπτυξη των καπιταλιστικών κερδών, για να έρθει με όρους καπιταλισμού προϋποθέτει την «Ανταγωνιστικότητα», που με τη σειρά της ζητάει πιο φτηνούς εργάτες και το κρατικό ταμείο απόλυτα στη διάθεση του κεφαλαίου.

Οποιος, πράγματι, θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους να αντιπαλέψουν τη λαίλαπα είναι υποχρεωμένος να πει όλη την αλήθεια. Κι αυτό είναι κάτι που συστηματικά δεν κάνει ο αστικός Τύπος, αντίθετα, φροντίζει καθημερινά να συσκοτίζει το θέμα, να αναδεικνύει επιμέρους πλευρές έτσι που να περνά το σύνολο των ρυθμίσεων.

Ομως, εδώ πρόκειται για τα άγια των αγίων. Μηχανισμοί άμυνας των εργατών, όπως το Ασφαλιστικό, έχουν πίσω τους δυο αιώνες πάλης. Κανένας εργάτης ακόμα και ο πλέον παραπλανημένος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δε διατίθεται να τα παραδώσει έτσι.

Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα και για μια αποφασιστική διόρθωση της ψήφου.

Η κυβέρνηση πρέπει να νιώσει δυνατά πως δεν έχει τη λαϊκή εντολή (έτσι κι αλλιώς δεν την έχει). Πρέπει να εισπράξει δυνατό χτύπημα από την εργατική τάξη. Το ίδιο και τα άλλα αστικά κόμματα.

Αυτοί που ειδικά πρέπει να πονέσουν είναι οι ίδιοι οι βιομήχανοι.

Το κάλεσμα του ΠΑΜΕγια κλιμάκωση των αγώνων ισοδυναμεί με σάλπισμα γενικής αντεπίθεσης.

Οι συσχετισμοί στο πολιτικό επίπεδο, που σήμερα είναι σε βάρος της εργατικής τάξης, μπορούν να ανατραπούν στο κοινωνικό πεδίο, μπορεί ο ίδιος ο ταξικός αγώνας να διαμορφώσει και νέα πολιτικά δεδομένα.

Ετσι πρέπει να γίνει. Σ' αυτό οι κομμουνιστές καταθέτουν όλη την πείρα τους και ανοιχτά προβάλλουν όλη τη στρατηγική που διακηρύσσει ότι φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση δεν υπάρχει παρά μόνο αν στρέφεται ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και σε κάθε παραλλαγή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ασχετο: Οταν ο Παπαχελάς έγραφε χτες το πρωί στην «Καθημερινή» πως «αυτό που γνωρίζω είναι ότι η σημερινή ζούγκλα θα προκαλέσει πολλές παρενέργειες. Ισως είναι ο σίγουρος τρόπος να πάμε σε πλήρη ιταλοποίηση της ελληνικής πολιτικής ζωής με ό,τι αυτό σημαίνει», ψάχναμε να βρούμε τι εννοεί ο ποιητής. Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε όταν πια μετά το μεσημέρι άρχισαν να κυκλοφορούν οι δηλώσεις Μαντέλη στη Βουλή.

Αυτό που δεν καταλάβαμε είναι οι «απορίες» του Πρετεντέρη, η «οργή» του Καψή και οι διαβεβαιώσεις της Σπυράκη ότι ο συνυπουργός του Μαντέλη, Γ. Παπανδρέου, δεν ήξερε τίποτα για όλα αυτά...

Σάπιοι όλοι τους.

Κι άσε τον Τσίπρα να εμφανίζεται σα να μην κατάλαβε ακόμα πως αυτά που ρωτάει είναι ήδη νόμος με την ευλογία της αγαπημένης του ΕΕ.