Η Αλέκα Παπαρήγα είπε μεταξύ άλλων:

«Το τελευταίο διάστημα έχει γίνει πάρα πολλή συζήτηση για τα μέτρα και τις επιπτώσεις στις γυναίκες, τόση όση δεν έχει γίνει εδώ και είκοσι χρόνια για τα προβλήματα των γυναικών. Προσανατολίζεται όμως στο θέμα της συνταξιοδότησης, έτσι που έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι στο μόνο σημείο που θίγονται οι γυναίκες, και κυρίως όσες δουλεύουν στο Δημόσιο, είναι τα 5 επιπλέον χρόνια συνταξιοδότησης.

Αναμφισβήτητα, είναι σοβαρό θέμα και είναι πραγματικά τραγωδία το γεγονός ότι το όριο συνταξιοδότησης για τις γυναίκες είναι τελικά τα 65 χρόνια για όλες, είτε είναι στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Αγανάκτηση προκαλεί το γεγονός ότι προκειμένου οι γυναίκες να δεχθούν τα 65 χρόνια, μπορούν να πετύχουν κατά κάποιο τρόπο την λεγόμενη αγορά των πλασματικών χρόνων μητρότητας.

Διαφωνούμε ριζικά, αν θέλετε και με τον όρο. Η μητρότητα δεν αντιπροσωπεύει πλασματικά χρόνια. Τα χρόνια της μητρότητας, θα λέγαμε και της πατρότητας, είναι πραγματικά χρόνια και δεν είναι μόνο 3 ή 4 χρόνια. Δυστυχώς έτσι όπως φτάσαμε οι γονείς θα γλιτώνουν από την ευθύνη απέναντι στα παιδιά τους μόνο όταν πεθαίνουν. Κάποτε τα παιδιά συντηρούσαν τους ηλικιωμένους γονείς, όπως μπορούσαν. Τώρα τα πράγματα γύρισαν ανάποδα.

Εμείς επιμένουμε ότι ο άνδρας πρέπει να παίρνει σύνταξη στα 60 και η γυναίκα στα 55, δηλαδή στη μείωση του ορίου συνταξιοδότησης και όχι στην αύξηση. Και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η παραγωγικότητα της εργασίας έχει μεγαλώσει και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ολόκληρη. Αρα, μπορούμε σε λιγότερο χρόνο καθημερινής δουλειάς και εργάσιμης ηλικίας να παράγουμε περισσότερα προϊόντα. Το γεγονός ότι αυξάνεται ο χρόνος συνταξιοδότησης και στην ουσία παρατείνεται ο εργάσιμος χρόνος, είναι γιατί πρέπει να μεγαλώσει η ταξική εκμετάλλευση και να αποσπασθεί περισσότερη υπεραξία, περισσότερο κέρδος από τον εργαζόμενο.

Η διαφορά ανδρών και γυναικών πρέπει να υπάρχει γιατί υπάρχουν τα εξής: Η κοινωνική ανισότητα της γυναίκας, αλλά και βιολογικές διαφορές και ιδιαιτερότητες, που βεβαίως δεν έχουν καμία σχέση με την κατωτερότητα της γυναίκας, ούτε με την ανωτερότητα του άνδρα. Ανάμεσα στα δύο φύλα υπάρχουν βιολογικές διαφορές, που, αν θέλετε, οξύνονται και διευρύνονται και βαθαίνουν περισσότερο σε συνδυασμό με τις διαφορές στην κοινωνική θέση των γυναικών στον καπιταλισμό, όπου είναι κοινωνικά ανισότιμη η γυναίκα σε σχέση με τον άνδρα και μάλιστα ανισότιμη και στα πλαίσια της ίδιας τάξης που ανήκουν. Δεν είναι ανισότιμο το γυναικείο φύλο γενικά.

Και στα πλαίσια της εργατικής τάξης η εργάτρια γυναίκα έχει ιδιαιτερότητες και ανισότητες απέναντι στον άνδρα που ανήκει στην εργατική τάξη. Βεβαίως ιδιαιτερότητες και ανισότητες που δε λύνονται με τη διαπάλη των δύο φύλων, αλλά με την ταξική αλληλεγγύη και την ταξική τους ενότητα.

Από τη στιγμή που έχεις ταξική ανισότητα και κοινωνικές διακρίσεις, ή από τη στιγμή που υπάρχουν βιολογικές και άλλες διαφορές, δεν μπορεί να είναι απόλυτη η ισότητα σε άνισα πρόσωπα. Σε ανισότητα για να αποδόσεις ισότητα πρέπει να κάνεις προσαρμογές και ειδικές διακρίσεις.

Αυτή τη στιγμή μειώνονται οι κατακτήσεις γενικά για την εργατική λαϊκή οικογένεια. Η μείωση των θέσεων στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, η συρρίκνωση των προγραμμάτων "Βοήθεια στο Σπίτι", των προγραμμάτων πρόληψης και αντιμετώπισης των ναρκωτικών, συνολικά η μείωση των κοινωνικών δαπανών, οι δραματικές, βάρβαρες, μέχρι ανορθολογικές αλλαγές που επέρχονται στο σχολείο, η ακρίβεια, η μείωση των μισθών που υπέγραψε η ΓΣΕΕ, κλπ.

Ολα αυτά χτυπάνε την εργατική λαϊκή οικογένεια. Η επιδείνωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς, με τον καταμερισμό που υπάρχει σήμερα στη λαϊκή οικογένεια, χτυπάει πιο πολύ τη γυναίκα. Η γυναίκα καταλήγει μια μηχανή που πρέπει να διαχειρίζεται το εισόδημα το οποίο θα μικραίνει. Θα τα δίνει όλα για το παιδί της και θα βλέπει ότι οι θυσίες της δεν πιάνουν κλπ. Ακόμα μεγαλύτερο βάρος πέφτει στη γυναίκα να αντισταθμίζει τη χειροτέρευση των συνεπειών. Επομένως δεν είναι μόνο η σύνταξη που θέλουν να μας πούνε.

Πρέπει να κάνουμε διπλό αγώνα. Να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα και μαζί με την καθημερινότητα να σκεφτούμε το αύριο, το δικό μας, των παιδιών μας. Διότι έρχεται οδοστρωτήρας και καινούριων μέτρων.

Για παράδειγμα, Σεπτέμβρης μήνας, διαπιστώνεις ότι πολλά από τα παιδιά που πήγαιναν στους παιδικούς σταθμούς μένουν εκτός. Τι πρέπει να γίνει; Ξεκινώντας από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, σύσσωμοι να απαιτήσουν να μη μείνει ούτε ένα παιδί έξω από τους παιδικούς σταθμούς. Να νοικιάσουν κτίρια, ο δήμος, το κράτος. Δωρεάν εδώ και τώρα. Με ευθύνη τους να υπάρχουν υποδομές μόνιμα. Κέντρα πρόληψης, βοήθεια στο σπίτι γενικευμένη. Εδώ χρειάζονται μέτωπα πάλης τοπικά, στη γειτονιά, και με τα σωματεία και με τους εργαζόμενους και με τους συλλόγους. Ο ρόλος των γυναικών εδώ είναι πολύ μεγάλος.

Πρέπει ο κόσμος να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να βγει από το σπίτι του. Εμείς καλούμε όλους δίπλα στο ΚΚΕ, γι' αυτά τα καθημερινά μέτωπα πάλης τα οποία θα είναι πολλά. Για τους παιδικούς σταθμούς, την ανεργία, την παιδεία, την υγεία, τοπικά προβλήματα κλπ. Κι αυτός ο αγώνας μπορεί να σου φέρει κάποια αποτελέσματα, να σου δώσει κουράγιο. Είναι μια εκρηκτική ύλη σήμερα πίεσης. Ομως πρέπει να δρομολογηθεί και αυτό που λέμε ένας άλλος δρόμος.

Σήμερα είτε με ΠΑΣΟΚ είτε με ΝΔ εξουσιάζουν τα μονοπώλια, η αστική τάξη ως σύνολο. Ο λαός σήμερα πρέπει να παλέψει όχι απλά να αλλάξει μια κυβέρνηση με μια άλλη, αλλά να αλλάξει τάξη στην εξουσία. Εμείς μιλάμε για μια εξουσία που θα την αποσπάσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, τη μικρή αγροτιά, τους μικρούς και αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ. Αυτό το μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων πρέπει να έρθει στην εξουσία.

Είναι εφικτό; Είναι. Είναι εύκολος ο δρόμος; Οχι. Θα είναι δρόμος μάχης και ρήξης. Αυτός ο δρόμος περιλαμβάνει: Ολος ο πλούτος που υπάρχει στη χώρα, οι αναπτυξιακές της δυνατότητες - και η Ελλάδα έχει σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες - να συνενωθούν με το λαό, να γίνουν λαϊκή περιουσία, κοινωνική - συνεταιριστική ιδιοκτησία. Αυτό σημαίνει λαϊκή εξουσία.

Πολλά εξαρτώνται από τις γυναίκες. Πρέπει να μπούνε στη μάχη με αποφασιστικότητα για ό,τι δέχονται τα παιδιά τους, οι άνδρες τους, η οικογένεια και οι ίδιες και μάλιστα στο όνομα της ισότητας. Οι γυναίκες μπορούν να μιλήσουν ευρύτερα στην καρδιά του λαού. Χρειάζεται να δείξουν περίσσια αυτοθυσία».